Της Κονδυλίας Ορτανσίου
Την 4η Νοεμβρίου του 2008, ο τροχός της Ιστορίας… έσπασε. Για χάρη του. Για πάρτη του. Για εκείνον. Στο Σικάγο, την Πόλη των Ανέμων και του… Μάικλ Τζόρνταν, όταν ανέβηκε στη σκηνή για να μιλήσει, μαζί με τη Μισέλ, τη Μαλία, τη Σάσα, και το ζεύγος Μπάιντεν, γνώριζε και ο ίδιος ότι η Ιστορία είχε κοντοσταθεί. Για να τον… χαζέψει.
Ο Μπαράκ Χουσεϊν Ομπάμα έγραψε Ιστορία ως ο πρώτος Αφρο-Αμερικανός Πρόεδρος των ΗΠΑ. Εκείνος που ενσάρκωσε την ελπίδα, περισσότερο από κάθε άλλον. Εκείνον που έγινε το είδωλο στον καθρέφτη της ενσάρκωσης του ονείρου, για το οποίο μιλούσε ο Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Η Αλλαγή ήρθε μαζί του… Έστω κι αν η θητεία του μας απογοήτευσε. Έστω κι αν δεν απέφυγε τις λανθασμένες και επώδυνες στροφές στις επιλογές του. Κέρδισε την καρδιά μας, επειδή κατάφερε να παραμείνει… ανθρώπινος. Να μην τον αλλοτριώσει το αξίωμα.
Σε αυτές τις εκλογές, ο Μπαράκ Ομπάμα κατέβηκε… στους δρόμους, για να πάρει από το χέρι τον ασθμαίνοντα Τζο Μπάιντεν, και να δώσει πνοή στην καμπάνια του. Η… ετοιμόρροπη εικόνα του βετεράνου πολιτικού άλλωστε, δύσκολα θα έπειθε σοβαρά τους Αμερικανούς, υπό κανονικές συνθήκες. Αν δηλαδή δεν υπήρχε η πανδημία του κορονοϊού, και ο Ντόναλντ Τραμπ δεν ήταν τόσο… Τραμπ.
Στην πραγματικότητα, ο Μπαράκ Ομπάμα ανήκει στους χαμένους αυτής της αναμέτρησης. Επειδή “τσαλάκωσε” την υστεροφημία του, αναγκαζόμενος να χρησιμοποιήσει αγοραία ρητορική κατά του Τραμπ. Έγινε… Τραμπ. Και κάποτε, στο μέλλον, ούτε ο ίδιος θα το συγχωρήσει στον εαυτό του.
Ελπίζει βέβαια να… άξιζε τον κόπο. Ώστε να αλλάξουν ιδιοκτήτη τα κλειδιά του Οβάλ Γραφείου, προτού προκληθεί μεγαλύτερη ζημιά στις Ηνωμένες Πολιτείες και… την ανθρωπότητα.
