Της Ελένης Κωστοπούλου
Η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι αδιαμφισβήτητη ανεξαρτήτου ηλικίας, φύλου, εθνότητας και θρησκευτικών πεποιθήσεων. Ο Θεός μας χάρισε το πολύτιμο αγαθό της ζωής με σκοπό να ζήσουμε όμορφα και να ομορφαίνουμε τη ζωή και των άλλων. Επίσης, βασικό σκοπό πρέπει να αποτελεί η προστασία του οικοσυστήματός μας με οτιδήποτε αυτό περιλαμβάνει.
Δυστυχώς, στις μέρες μας, αλλά και παλαιότερα υπάρχει πλήρης ανισότητα και πολλοί άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι και πολλές φορές γι’ αυτούς η ζωή δεν έχει την πραγματική αξία, που ο κάθε άνθρωπος δικαιούται.
Είναι ουτοπία να ειπωθεί ότι θα υπάρξει μία κοινωνία ανθρώπων, όπου τα αγαθά θα μοιράζονται εξίσου, κάτι που κήρυξε ο Χριστός, αλλά στην πραγματικότητα όσο σκληρό και αν ακούγεται η ικανότητα των ανθρώπων προσδιορίζει τον πλούτο και την καλοζωία. Επίσης, το αν κάποιος είναι πλούσιος ή φτωχός εξαρτάται και από παράγοντες, όπως οι πρόγονοί του, οι συνθήκες διαβίωσης αλλά και η εύνοια που δέχεται από δυνάμεις ορατές και αόρατες.
Συνεπώς, αν σκεφτούμε τον δικό μας μικρόκοσμο, δηλαδή την ελληνική κοινωνία θα δούμε, οτι για πολλούς ανθρώπους δεν είναι δεδομένο ότι κατέχει τα προς το ζην.
Αντίθετα μάλιστα, οι άστεγοι, οι εξαφανισμένοι, οι φτωχοί, πολλαπλασιάζονται και εμείς οι έχοντες και κατέχοντες, έστω και τα λίγα δεν δυνάμεθα να βοηθήσουμε πολλούς από τους συνανθρώπους μας.
Τί κάνει όμως γι’ αυτό το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, αλλά και οι παγκόσμιες εθνικές κυβερνήσεις; Δεν θα εκφράσουμε την μηδενιστική άποψη, ότι οι άνθρωποι αυτοί πετιούνται στο περιθώριο, αλλά επίσης, δεν μπορούμε να εκφράσουμε ότι τα πράγματα είναι ρόδινα. Επομένως, πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος με τον οποίο θα βοηθήσουμε τους αδύναμους συνανθρώπους μας. Μία λύση θα μπορούσαμε να προτείνουμε είναι η ακόλουθη: Ο καθένας από μας ζει σε ένα μικρόκοσμο, έστω και αν ζει σε μια μεγαλούπολη, γνωρίζει είτε άμεσα είτε έμμεσα ανθρώπους που έχουν ανάγκη θα μπορούσαμε μέσα από εθελοντικές δράσεις να βοηθάμε. Παράλληλα, οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης πρώτου και δευτέρου βαθμού να έχουν κοινωνικές υπηρεσίες, αλλά και ιστοσελίδες προβολής. Επιπλέον, υπάρχουν φιλανθρωπικές οργανώσεις οι οποίες χρηματοδοτούνται από το κράτος. Οι παραπάνω φορείς πρέπει να συνεργάζονται για την όσο περισσότερο άμβλυνση του φαινομένου. Δεν προσπαθούμε να βάλουμε μυαλό στους ιθύνοντες, οι οποίοι γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν, όμως είναι θλιβερό να βλέπουμε εξαφανισμένους ανθρώπους, πεινασμένους, άστεγους, και ανθρώπους δίχως εισόδημα ή ελάχιστα, τα οποία όμως δεν καλύπτουν τις βασικές ανάγκες.
Η θεωρία του Μάσλοου για τις ανάγκες των ανθρώπων, όπου χωρίζονται σε φυσιολογικές, κοινωνικές, εκτίμησης και αυτοπραγμάτωσης καθίσταται επίκαιρη.
Ατομική ευθύνη, λοιπόν, δεν είναι μόνο να φοράμε μια μάσκα και να κρατάμε απόσταση δύο μέτρων από τον συνάνθρωπό μας, αλλά να διακατεχόμαστε και από πνεύμα ενσυναίσθησης.
