Της Ευτυχίας Κοκκίνη
Στα παρελθοντικά μου ταξίδια στην Κύπρο, κάθε φορά που τύχαινε να ταξιδέψω βράδυ, όταν έβγαινα από το αεροδρόμιο και καθ’οδόν προς τη Λευκωσία, υπήρχε μία εικόνα που με πλήγωνε. Αυτή του κόκκινου της τούρκικης σημαίας στον Πενταδάκτυλο που φώτιζε στο σκοτάδι. Στο σημείο αυτό να διευκρινίσω κάτι, δεν έχω κάποια καταγωγή από την Κύπρο, ούτε η ζωή μου είναι άρρηκτα δεμένη μαζί της με οποιαδήποτε μορφή. Από μικρό παιδί όμως, άκουγα στο σπίτι μου να μιλούν για την τουρκική εισβολή το 1974, λίγους μήνες προτού γεννηθώ και ανέκαθεν με συγκλόνιζε αυτή η διεθνής αδικία, της οποίας η αποκατάσταση εκκρεμεί εδώ και 46 χρόνια.
Πάντα ένιωθα μία βαθιά συγκίνηση όταν επέστρεφα σε τόπους που είχαν σημαδέψει τη ζωή μου, πολύ περισσότερο λόγω καταγωγής, αφού η δική μας ιστορία αποτελεί προέκταση της ιστορίας των προγόνων μας. Ως εκ τούτου λοιπόν, μου είναι αδιανόητο να συλλάβω το μέγεθος της θλίψης των ανθρώπων εκείνων, οι οποίοι έχασαν από τη μία στιγμή στην άλλη πέραν από τους δικούς τους ανθρώπους, πολλοί εκ των οποίων παραμένουν αγνοούμενοι, και το βιός τους, τον δικό τους τόπο, χωρίς να έχουν δικαίωμα να επιστρέψουν. Ακόμη και όταν δόθηκε άδεια να μπορούν να δουν ξανά τα μέρη εκείνα ως επισκέπτες, πολλοί ήταν εκείνοι που συναισθηματικά δεν ένιωθαν καλά να το κάνουν.
Με αφορμή την πρόσφατη ενέργεια του Ερντογάν να ανοίξει την περασμένη Πέμπτη το σημείο διέλευσης που έστησε το ψευδοκράτος, μέσω της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου προς την παραλία των Βαρωσίων, αναλογίστηκα ακόμη μία φορά όλα τα γεγονότα από την τουρκική εισβολή και έπειτα. Σκεφτόμουν πόσο εύκολες είναι οι μεγαλοστομίες όταν εμείς οι ίδιοι υστερούμε στις πράξεις μας. Μερικές φορές μία δυνατή φωνή πάνω από ένα πληκτρολόγιο ωχριά μπροστά στις καθημερινές ενέργειες μας, όπως το να πάψεις να στηρίζεις καλλιτέχνες που έδωσαν συναυλίες στα Κατεχόμενα ή το να σταματήσεις να βλέπεις τα τουρκικά σήριαλ που προβάλει η τηλεόραση. Ίσως όταν αυτές οι πράξεις πάψουν να γίνονται μεμονωμένα και αποκτήσουν μαζική μορφή να αποκτήσουν ήχο δυνατότερο μίας πρόσκαιρης λεκτικής διαμαρτυρίας. Και αυτός ο ήχος να προβληματίσει περισσότερο κόσμο ανά τη υφήλιο. Σαφώς κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι πάντα διακυβεύονται υψηλά συμφέροντα στις παγκόσμιες αποφάσεις, η Ιστορία όμως έχει δείξει ότι όταν ο κόσμος ενεργοποιείται, μπορούν να επιτευχθούν διορθωτικές κινήσεις σταδιακά. Με σεβασμό στη μνήμη και συνειδητοποίηση ότι έκαστος εξ ημών αποτελεί μία κουκίδα της Ελληνικής Ιστορίας που στο σύνολο τους οφείλουν να διατηρήσουν την ταυτότητα της.
Εργάζεται σε θυγατρική εταιρία χρηματοδοτικών μισθώσεων Τραπεζικού Ομίλου. Έχειπροϋπηρεσία στον Τραπεζικό κλάδο. Διαθέτει δίπλωμα “Public Relations” από το London Chamber of Commerce and Industry Examinations Board.
Λατρεύει τον κινηματογράφο και γράφει εθελοντικά παρουσίαση και κριτική για ταινίες σε siteτης Θεσσαλονίκης το «Φιλμ Νουάρ». Παράλληλα έχει ξεκινήσει να γράφει μυθιστορήματα.
by 