Του Μάνου Οικονομίδη
Η αέναη επιβεβαίωση της αδιαπραγμάτευτης αλήθειας ότι, κάθε διαδρομή είναι περισσότερο σημαντική από το λιμάνι στο οποίο καταλήγει, συνοδεύεται αβίαστα από μια πρόσθετη παραδοχή. Τη δύναμη που έχει το χαμόγελο, για να ομορφαίνει τη ζωή μας.
Να φωτίζει όσο χρειάζεται, εκείνες τις μικρές στιγμές που η καρδιά και το μυαλό χάνουν τη ζηλευτή ισορροπία που τους επιτρέπει να λειτουργούν ως σύμμαχοι και όχι ως… αντίπαλοι του “ξενιστή” τους. Πολύ περισσότερο, όχι ως… υπονομευτές της διαδρομής.
Καθώς σεργιανίζουμε ακόμη σε σοκάκια αβεβαιότητας, ανασφάλειας, μελαγχολίας, ίσως και απόγνωσης, για τη δεδομένη κανονικότητα που έθεσε υπό αμφισβήτηση η πανδημία του κορονοϊού, η πράξη ευθύνης και σεβασμού που συνοδεύει τη χρήση προστατευτικής μάσκας, “ενοχοποιείται” από τους υστερικούς αρνητές της, και για έναν… ρομαντικό λόγο: Μας στερεί τη ζεστασιά του χαμόγελου. Το φως που τόση ανάγκη έχουμε.
Στην πραγματικότητα, αυτή η άγαρμπη ανατροπή της ζωής μας, με όσα στερηθήκαμε και συνεχίζουμε να χάνουμε, μας προσφέρει μια αχρείαστη ευκαιρία να μάθουμε επιτέλους να μιλάμε με τα μάτια.
Στην Ιστορία της εξέλιξης των ανθρώπινων συναισθημάτων άλλωστε, καταγράφονται πλείστες διαπιστώσεις του… προφανούς: Τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια. Αρκεί να έχεις την υπομονή και το κουράγιο να τα παρατηρήσεις προσεκτικά. Να “ακούσεις” τι έχουν να σου πουν. Να αγκαλιάσεις το “χαμόγελό” τους.
