Γράφει η Ελισάβετ Ζητουνιάτη
Δημοσιογράφος
Λένε ότι ο αριθμός 7,ειναι ιερός, ότι κλείνει μέσα του μια μυστηριακή. Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν ακόμα τον αριθμό 7 ως εικόνα και πρότυπο της τάξης και της αρμονίας στη φύση. Ήταν ο αριθμός που περιλάμβανε δύο φορές τον ιερό αριθμό τρία (σύμβολο της θείας τριάδας σε όλους τους λαούς, χριστιανικούς και παγανιστικούς), στην οποία προστίθεται το ένα ή αλλιώς η θεία μονάδα (3Χ2+1=7).
Πολλά έχουν γραφτεί για τον αριθμό 7, τόσα που δεν μπορούν να εξηγήσουν όλα μαζί, την φύση αυτού του αριθμού.
Όλα αυτά επιβεβαιωθηκαν με ένα τρόπο μυστηριακό και συνάμα ρεαλιστικό, χθες.
Η Μάνα, η Μάγδα έστεκε ακέραιη, σε όλες τις δικαστικές αίθουσες επί 7 συναπτά έτη, παρά τις ύβρεις και τις απειλές που δέχθηκε. Επί 7 χρόνια, αναζητούσε λύτρωση, δικαίωση.
Γύρω στις 11μιση το πρωί ακούστηκε από το στόμα της δικαστού Μαρία Λεπενιώτη, η απόφαση: “Ενοχοι”. Η κ. Λεπενιώτη είπε 50 φορες την φράση “Ενοχοι”, καταλήγοντας ότι η Χρυσή Αυγή, που τόσα χρόνια γυρνούσε στα βουλευτικά έδρανα, “ντυμένη” με τον μανδύα της δημοκρατίας, είναι μια εγκληματική οργάνωση.
Μια εγκληματικη οργάνωση, που οδήγησε πολλά από τα μέλη της σε σωρεία εγκληματικών πράξεων από δολοφονίες μέχρι εκβιασμούς και ξυλοδαρμούς.
Στο άκουσμα της απόφασης, το συγκεντρωμενο πλήθος άρχισε να ξεσπά σε χειροκροτήματα, ενώ η Μάγδα Φύσα, σαν μια άλλη αρχαία ηρωίδα, λυτρωθηκε, στην τελευταία σκηνή, αυτού δράματος.
“Γιε μου, Παύλο μου, νίκησες”, ούρλιαζε με όλη της την δύναμη, έχοντας σηκώσει τα χέρια της στον ουρανό, προσπαθώντας έστω και τώρα να τον αγγίξει και να λυτρώσει το νεκρό της παιδί, που εχει τόσα χρόνια να αγγίξει και να ακούσει.
Η ΜΑΝΑ νίκησε. Και μαζί της νίκησε η Δημοκρατία. Μια Δημοκρατία που δοκιμάστηκε σκληρά, μια δημοκρατία που παράπαιε, ακόμη και 14 μήνες από την στυγερή δολοφονία Φύσα, από τους 500.000 συμπολίτες μας, που αποφάσισαν να στείλουν αυτό το μόρφωμα στο ναό της Δημοκρατίας, γιατι “καθάριζαν” την περιοχή τους, από τους ξένους τους μετανάστες, τους διαφορετικούς.
Μια Δημοκρατία που δοκιμάστηκε από την ξενοφοβία και τον ρατσισμό που έθρεψαν αγκαλιασμένοι τον φασισμό, το αυγό του φιδιού, που τελικά κόντεψε να την κατασπαραξει.
Και τελικά τι καταλάβαμε από όλο αυτό;
Θα αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας; Θα αλλάξει ο τρόπος που ψηφίζουμε; Θα σκεφτόμαστε πριν μπούμε μέσα στο παραβάν, να κάνουμε το χρέος μας, ως πολίτες;
Θα σταματήσουμε να ψηφίζουμε βάση του πόσο πατριώτης, θεωρούμε πως είναι κάποιος; Μήπως θα πρέπει να αναλογιζόμαστε, πόσο δημοκράτης είναι κάποιος, ώστε να μπορέσει να διαφυλάξει το ιερότερον αγαθόν όλων, που είναι η Δημοκρατία;
Η Δημοκρατία μας τραυματίστηκε, και κόντεψε να ξεψυχησει από τις πλατείες των αγαμακτισμένων και των “νοικοκυραίων”.
Όμως την τελευταία στιγμή, κατάφερε να αναστήθει.
Η Δικαιοσύνη ίσως είναι τυφλή, αλλά αποδείχθηκε πως δεν είναι και κουφή.
Άκουσε και αναλογίστηκε τα γεγονότα, τα πράγματα γεγονότα. Και βάση αυτών έκρινε και αποφάσισε. Αλίμονο αν πιστεύουμε, ότι οι δικές μας οι φωνές την οδήγησαν σε αυτήν την απόφαση. Οδηγήθηκε σε αυτήν την ανακοίνωση, μετά από 7 χρόνια, μόνο από τις πράξεις των κατηγορούμενων και από τις κραυγές ξεψυχίσματος των θυμάτων.
Μετα από αυτή την απόφαση, τα θύματα κατάφεραν να ξαναγεννηθούν και να λυτρωθούν.
Ο Παύλος, ο Λούκμαν και οι υπόλοιποι τα κατάφεραν, και μας ξαναχάρισαν την Δημοκρατία! Ωστόσο, πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, γιατί οι ρίζες του φασισμού είναι πολύ βαθιές. Ο Μπρεχτ άλλωστε μας εχει προειδοποιήσει: «Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. Η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό».
Χθες γράφτηκε μια βαριά σελίδα της σύγχρονης δημοκρατίας, χθες, ήταν μια όμορφη μέρα για την Δημοκρατία, ας μην ειναι αυτή η τελευταία!
