Γράφει ο Στέλιος Σοφιανός
Τα σχολεία δεν πρέπει να κλείνουν ποτέ. Οι μαθητές πρέπει να δίνουν αγώνες για να λειτουργούν τα σχολεία στο 100% και να περνάνε οι ίδιοι περισσότερες εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές ώρες μέσα σε αυτά. Οι καταλήψεις είναι αυτογκόλ. Ως μαθητής ήμουν εναντίον των καταλήψεων – και σήμερα έχω την ίδια άποψη. Πρεσβεύω επίσης ότι κάθε επόμενη γενιά είναι καλύτερη από την προηγούμενη (ενώ ταυτόχρονα νομίζει ότι είναι καλύτερη από την επόμενη…).
Οπότε, από τους σημερινούς μαθητές θα περίμενα κάτι διαφορετικό, πιο έξυπνο, πιο «engagable». Κάτι συμβατό με τους καιρούς μας, με το tik tok, το snapchat, το ΥouΤube τους (όχι απαραίτητα εκεί, όχι μόνο εκεί, αλλά οπωσδήποτε σύγχρονο). Κάτι που δεν θα καταλάβαινα ίσως, αλλά θα θαύμαζα, μπορεί και να μισούσα για τον ίδιο λόγο. Κάτι που σίγουρα δεν θα ήταν κόπια όσων έκανε η δική μας γενιά, οι γονείς τους. Εμείς. Οι οποίοι δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς κάνουμε σήμερα…
Τα δικά μας παιδιά είναι μικρά ακόμη για πορείες και καταλήψεις. Τη Δευτέρα όμως ξεκινάει η 4η εβδομάδα στο σχολείο και από το δημοτικό μας λείπουν 1 full time δάσκαλος και 4-5 ειδικότητες, μεταξύ των οποίων Γλώσσα, Γυμναστική κ.λπ. Δεν τους έχει στείλει (διορίσει/μεταθέσει/αποσπάσει;) ακόμη το υπουργείο Παιδείας. Κανείς δεν ξέρει πότε θα το κάνει. Με αποτέλεσμα το πρόγραμμα να είναι μισό, τα παιδιά να σχολάνε λίγο μετά τις 12 και το περίφημο Ολοήμερο, που κακώς μάλλον θεωρούσαμε δεδομένο, να μοιάζει σήμερα με ουτοπία.
Πρόκειται, μάλιστα, για ένα σχολείο που όλα τα προηγούμενα χρόνια (τουλάχιστον τα εννέα τελευταία που το γνωρίζουμε πολύ καλά από παιδιά και ανίψια) λειτουργούσε σαν πρότυπο ιδιωτικό, με τμήματα των 13-15 μαθητών, με πολιτιστικές και άλλες δραστηριότητες, με, με, με…
Χάρη στο μεράκι των δασκάλων του και με την υποστήριξη της κοινότητας (γονείς, αρχές κ.ά.). Σε ό,τι μας αφορά, μάλιστα, ήταν αυτός ο βασικός λόγος που μας έκανε να εμπιστευτούμε στο δημόσιο Δημοτικό τα παιδιά μας, ενώ τριγύρω μας υπάρχουν κορυφαία ιδιωτικά. Φέτος που, απέναντι στη λογική (και την Covid-19), τα τμήματα μεγάλωσαν και οι μαθητές στριμώχνονται ανά 25. Φέτος που τα κενά στην ύλη από την περσινή τρίμηνη καραντίνα θα έπρεπε να είχαν ήδη καλυφθεί.
Φέτος το υπουργείο Παιδείας αδυνατεί να καλύψει τις όποιες (λιγότερες) ανάγκες. Με συνέπεια τα κενά να μεγαλώνουν, μαζί με την απόγνωση των γονιών και το χάσμα της γνώσης ανάμεσα στα παιδιά όσων μπορούν να υποστηρίξουν ιδιωτική εκπαίδευση (ή ενίσχυση) και σε εκείνα των οικογενειών που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για να τα βοηθήσουν.
Φέτος ειδικά, το υπουργείο Παιδείας μοιάζει να έχει βαλθεί να διαλύσει ό,τι είχε μείνει όρθιο, κόντρα στο ρεύμα της απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης…
Δεν είμαστε μία περίπτωση, δεν είμαστε εξαίρεση, αν κρίνω και από όσα πληροφορούμαι από άλλους γονείς, σε άλλες περιοχές της Αττικής και της χώρας. Δεν είμαστε εμείς οι λίγοι, οι μόνοι που έχουμε κάνει το πρόγραμμα και τις δουλειές μας, τη ζωή μας, άνω-κάτω, προσπαθώντας να είμαστε εκεί στις 12.25 για να τα παραλάβουμε, να καλύψουμε παραγωγικά τις ώρες που θα είμαστε μαζί τους, μαζί και τα κενά στην ύλη, που καθημερινά πολλαπλασιάζονται.
Είμαστε πολλοί. Και τι κάνουμε; «Κατάληψη» στο Facebook; Ούτε καν… Και εκεί, στη μοναδική «πλατεία» που καταδεχόμαστε να κάνουμε συγκέντρωση διαμαρτυρίας, για άλλα «ζητήματα» βγάζουμε αντίδραση. Και όταν δεν τσακωνόμαστε για το αν είναι στυλάτη ή όχι η σύζυγος του Πρωθυπουργού, θυμόμαστε τα λίγα καλόπαιδα (ή κωλόπαιδα, ανάλογα με το τι «ομάδα» είσαι), που κάνουν πορείες και καταλήψεις. Ως εκεί. Ασχολούμαστε δηλαδή με ένα σύμπτωμα, αντί να απαιτούμε να θεραπευτεί το πρόβλημα…
