Της Ευτυχίας Κοκκίνη
Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα της αναστολής του έργου του μεγάλου περίπατου έρχομαι να καταθέσω την άποψη μου ως κάτοικος του κέντρου των Αθηνών. Δεν επιθυμώ να αναλύσω στοιχεία που είναι ήδη γνωστά και τα οποία έχουν προκαλέσει την αγανάκτηση των συμπολιτών μου, αλλά θα ήθελα στηριζόμενη σε αυτά να επιχειρήσω να μιλήσω περισσότερο αντικειμενικά με γνώμονα την πόλη μου και τις άσχημες συνθήκες που τη χαρακτηρίζουν.
Καταρχήν, βλέποντας τις γενικότερες αντιδράσεις, κρίνω ότι ίσως είναι άδικο να δούμε όλη την κατάσταση προσωποκεντρικά, καθώς για ορισμένες αποφάσεις απαιτείται η πλειοψηφική γνώμη και επιπλέον, κάθε αιρετό πρόσωπο κρίνεται στο τέλος της θητείας του και για το σύνολο του έργου του. Είναι ανώφελο να κατακρίνεις λεκτικά έργο ενός χρόνου, όταν έπονται ακόμη τρία έτη και αριθμητικά αναλογεί στο ένα τέταρτο του χρόνου δράσης. Όταν έρθει η ώρα της κρίσης, τότε η ίδια η ψήφος είναι η δύναμη του καθενός.
Από την άλλη πλευρά, θεωρώ ότι εκείνοι που οφείλουν δικαιωματικά να έχουν άποψη για το μεγάλο περίπατο, αλλά και τα όποια έργα συντελούνται στο κέντρο της Αθήνας, είναι οι ίδιοι οι κάτοικοι, αλλά και όσοι εργάζονται στην περιοχή ή μετακινούνται σε μέρος αυτής καθημερινά για τη δουλειά τους. Και ως εκ τούτου, η δική τους ταλαιπωρία και δυσαρέσκεια θα έπρεπε να ληφθεί πρωτίστως υπόψη. Στην προκειμένη περίπτωση δε συνέβη κάτι τέτοιο, αλλά τουναντίον όλο το έργο έγινε με γνώμονα τους τουρίστες ή μία μερίδα του πληθυσμού που μετακινείται με ποδήλατο ή ηλεκτρικό πατίνι, καθώς οι περισσότεροι πεζοί εξακολούθησαν να βαδίζουν στα μεγάλα πεζοδρόμια της Πανεπιστημίου. Επιπροσθέτως, σαφώς τα 2 εκατομμύρια Ευρώ που αναφέρθηκε ότι κόστισε όλο το έργο είναι ένα μεγάλο ποσό για να πάει χαμένο. Κατ’ εμέ, το πρόβλημα δεν είναι αυτούσιο το ποσό που χάθηκε, αλλά ακόμη και αν η πραγματικότητα αντιστοιχούσε στο ένα δέκατο αυτού, είναι κρίμα να μην χρησιμοποιηθεί για να καλύψει βασικές ανάγκες των κατοίκων.
Διότι είναι ωραία σαν ιδέα η ριζοσπαστική αλλαγή του αστικού κέντρου. Αλλά σε μία ήδη άσχημη και δυσλειτουργική πόλη, πρώτα καταπιάνεσαι με την καθαριότητα της και μετά με το στολισμό της. Και η Αθήνα χρειάζεται καθαριότητα στους δρόμους όλων ανεξαιρέτως των διαμερισμάτων της. Τα πεζοδρόμια της δε θα έπρεπε να έχουν πλάκες σπασμένες ή άλλες κακοτεχνίες, εξαιτίας των οποίων καθημερινά τραυματίζονται συμπολίτες μας. Οι τοίχοι δεν θα έπρεπε να φέρουν τα γκράφιτι της χυδαιότητας του εκάστοτε άρρωστου μυαλού. Οι άστεγοι δεν θα έπρεπε να παραμένουν στα πεζοδρόμια, όταν λέγεται ότι υπάρχουν εστίες δομής για να τους φιλοξενήσουν. Πολύ περισσότερο οι κάθε λογής μετανάστες, οι οποίοι συνωστίζονται σε πλατείες αποτελώντας εστίες μόλυνσης κυρίως λόγω της πανδημίας αλλά και πέρα από αυτή. Σαφώς, αναφορικά με τους μετανάστες, άλλη κρατική υπηρεσία έχει επιληφθεί της υπόθεσης. Αλλά, προσωπικά κρίνω ότι το Δημοτικό Συμβούλιο, συνολικά και όχι μόνο το μέρος της πλειοψηφικής παράταξης, μπορεί να θέσει σε προτεραιότητα το υφιστάμενο πρόβλημα και να συνεισφέρει με τις προτάσεις του και κυρίως τις πράξεις του.
Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι αν γνώμονας μας είναι το καλό της πόλης μας, τότε θα έπρεπε να υποσημειώσουμε όλες εκείνες τις προτεραιότητες που έμειναν πίσω παρά να αναλωνόμαστε σε στοχευμένες λεκτικές επιθέσεις χωρίς αποτέλεσμα. Μόνο έτσι μπορούμε να δημιουργήσουμε βήμα-βήμα έναν Δήμο, ο οποίος θα αντανακλά τη δική μας καθαρή αξιοπρέπεια. Γιατί γενικά στη ζωή, μόνο η κοινή δράση για κάθετι ωφέλιμο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Εργάζεται σε θυγατρική εταιρία χρηματοδοτικών μισθώσεων Τραπεζικού Ομίλου. Έχειπροϋπηρεσία στον Τραπεζικό κλάδο. Διαθέτει δίπλωμα “Public Relations” από το London Chamber of Commerce and Industry Examinations Board.
Λατρεύει τον κινηματογράφο και γράφει εθελοντικά παρουσίαση και κριτική για ταινίες σε siteτης Θεσσαλονίκης το «Φιλμ Νουάρ». Παράλληλα έχει ξεκινήσει να γράφει μυθιστορήματα.
