Γράφει ο Μάνος Νιφλής
Μία από τις μεγαλύτερες παθογένειες της χώρας, είναι η άρνηση να διδαχθεί από τα ιστορικά λάθη της ή την ταλαιπωρία της στο πέρασμα των δεκαετιών, για να μην πω αιώνων. Δεν αναφέρομαι στις περιόδους που σημάδεψαν την ελληνική κοινωνία πριν αλλά και λίγο μετά την μεταπολίτευση αλλά, στις ευκαιρίες που μας δόθηκαν να αλλάξουμε ρότα, τα τελευταία χρόνια και, δυστυχώς, δεν το κάναμε.
Συμφωνήσαμε όλοι, ανεξαρτήτως χρώματος και κόμματος, ότι λόγοι που μας οδήγησαν στα μνημόνια ήταν συγκεκριμένοι. Δεν μιλώ για το «Μαζί τα φάγαμε» αλλά, για τον υπερδανεισμό, την υστέρησή μας στην παραγωγή έναντι των εισαγωγών και την κοντόφθαλμη οικονομική πολιτική που προσαρμοζόταν στις ψηφοθηρικές ανάγκες. Άλλαξε κάτι στη βάση και τη φιλοσοφία της ελληνικής οικονομίας ύστερα από τόσες αυτοκτονίες, τόσα λουκέτα, τέτοια στρέβλωση των εργασιακών δικαιωμάτων; Τίποτε. Αυτό που ονομάζουμε « νέο παραγωγικό μοντέλο», παραμένει στη θεωρία. Και όχι μόνο παραμένει στη θεωρία αλλά φαντάζει, όλο και περισσότερο, ανέκδοτο, όταν ακούγεται σε μία χώρα που επίσης θεωρητικά «αγαπά» τις υγιείς επενδύσεις τις οποίες ποτέ και κανένας δεν βλέπει.
Στην πανδημία, γνωρίζουμε όλοι ότι το μεγάλο πρόβλημα των σχολείων μας είναι η στέγη. Είναι τα κοντέινερ που και τα λυόμενα όπου κάνουν τα παιδιά μας μάθημα ή οι τάξεις που στοιβάζονται οι μαθητές αλλά εμείς, τσακωνόμαστε για τη μάσκα. Χάσαμε ακόμη μία χρυσή ευκαιρία να αναζητήσουμε πόρους για να κατασκευάσουμε νέες αίθουσες, να αναβαθμίσουμε τα σχολεία μας και να αλλάξουμε τις συνθήκες της εκπαίδευσης. Βάλαμε πάλι μπροστά το κόμμα για να τσακωθούμε. Επί ποίας κυβέρνησης είχαμε λιγότερα κοντέινερ στα σχολεία. Λες και το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ έκαναν κάτι για να τελειώνουμε με αυτή την αισχύνη της ελληνικής εκπαίδευσης.
Συμφωνούμε όλοι ότι τα καιρικά φαινόμενα, όσο περνούν τα χρόνια, γίνονται ακόμη πιο ακραία. Και αντί να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε την άμυνά μας ως χώρα έναντι αυτών των αλλαγών που έρχονται, βολευόμαστε να δείχνουμε δολοφόνους στην Μάνδρα και τώρα, να συμψηφίζουμε την Μάνδρα και το Μάτι με την Καρδίτσα και πριν από λίγο καιρό την Εύβοια.
Όλα αυτά συμβαίνουν, όχι γιατί κάτι δεν πηγαίνει καλά με το DNA μας, ούτε γιατί μας έχουν ματιάσει. Είναι επιλογή μας, ιδιαιτέρως βολική, να πετάμε το μπαλάκι στην κομματική αντιπαράθεση, όπως είναι επιλογή μας να μπερδεύουμε τη ΜΕΘ με τη ΔΕΘ.
