Της Ευτυχίας Κοκκίνη
Ζούμε σε δύσκολη εποχή. Με την απειλή του covid-19 να αιωρείται στην ατμόσφαιρα, με πεσμένη διάθεση λόγω των οικονομικών προβλημάτων που προκύπτουν, των περιορισμών που επιβάλλονται αλλά και της αβεβαιότητας για το πότε θα γυρίσουμε στην καθημερινότητα προ πανδημίας.
Ειδικά το Σεπτέμβριο με το άνοιγμα των σχολείων και την επιβολή της μάσκας πλέον σε όλους τους κλειστούς χώρους, η χρήση της έγινε πεδίο μάχης κυριολεκτικά και μεταφορικά, καθώς καθημερινά αυξάνονται τα περιστατικά διαπληκτισμού γύρω μας. Πλέον η έντονη διαφωνία ξεπέρασε το λεκτικό επίπεδο φτάνοντας σε όρια χειροδικίας, με πρόσφατα επεισόδια αυτά γονέων και καθηγητών στην Κρήτη, αλλά και επιβατών στα μέσα μεταφοράς.
Προκαλεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας αρνούνται τη μάσκα με την προφανή δικαιολογία ότι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει ο ιός. Με αναφορές σε αληθοφανείς ειδήσεις μη έγκυρων site επιχειρηματολογούν υπέρ μίας παγκόσμιας συνωμοσίας όπου άδεια φέρετρα χώνονται στο χώμα, γιατροί χρηματίζονται, άνθρωποι που πέθαναν από άλλη αιτία αναφέρονται ως θύματα του covid-19, εν γένει ένα ολόκληρο σύστημα κατασκευάζει μύθους με συνιστάμενές περιορισμών της ελευθερίας μας.
Θα μπορούσε να είναι σενάριο μίας ιδανικής ταινίας για τους λάτρεις φανταστικών φιλμ τρόμου, όπου οι πολίτες αποτελούν έρμαια ενός διεθνούς πολιτικού συστήματος, το οποίο θέλει να ελέγχει τα πάντα. Θα μπορούσε, αν δεν είχε καταστραφεί η οικονομία άλλοτε πανίσχυρων κρατών, την οποία ούτε η πιο υψηλή αποτίμηση ενός εμβολίου δεν μπορεί να σώσει. Και κυρίως, αν δεν υπήρχαν γύρω μας περιστατικά συνανθρώπων που νόσησαν, αλλά και άλλων που έχασαν τους δικούς τους. Και ακριβώς επειδή υπάρχουν αυτά τα περιστατικά, οι παραπάνω υπερβολικές απόψεις θεωρούνται τρόπον τινά ασέβεια. Ακόμη και αν θέλουμε να επικαλεστούμε το απόφθεγμα του Βολτέρου, «Δε συμφωνώ ούτε με μία λέξη από όσα λες, αλλά θα υπερασπίζω και με το τίμημα της ζωής μου ακόμη το δικαίωμα σου ελεύθερα να λες όσα πρεσβεύεις.»
Πέραν όμως του βαθμού συναίσθησης εκάστου εξ’ ημών, αυτό που επιδεινώνει την κατάσταση είναι μία βασική αρχή: όταν κάποιος δεν πιστεύει σε κάτι, δεν προσέχει μην προσβληθεί από αυτό. Συνεπώς, είναι περισσότερο επιρρεπής στο να κολλήσει και να μεταδώσει τον ιό στους γύρω του. Αυτό κάνει τους υπόλοιπους επιφυλακτικούς, με αποτέλεσμα να αγχώνονται και να περιορίζονται περισσότερο οι ίδιοι μην κολλήσουν. Και τα κρούσματα αυξάνονται, και οι ΜΕΘ γεμίζουν και κάθε μέρα που περνάει η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολη για να αντιμετωπιστεί.
Σαφώς, θα ήταν άδικο να μην αναφέρουμε ότι μία μερίδα του κόσμου αγανακτεί που επιβάλλονται περιορισμοί παντού την ίδια στιγμή που επικρατεί το αδιαχώρητο στα μέσα μεταφοράς και πολλοί μετανάστες, επιβεβαιωμένα κρούσματα, κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα στο εσωτερικό της χώρας. Επιβάλλεται το Κράτος να είχε βάλει στην πράξη τα μέτρα που είχε προαναγγείλει για να αντιμετωπίσει αυτές τις δύο καταστάσεις. Ειδικά στα μέσα μεταφοράς, το οποίο είναι περισσότερο ελεγχόμενο.
Πέραν όμως των κρατικών παραλείψεων και κυρίως εξαιτίας αυτών, η χρήση μάσκας, η αποφυγή εναγκαλισμών κυρίως με ευπαθή άτομα, αλλά και η διατήρηση των αποστάσεων σε δημόσιους χώρους αποτελούν όπλα προάσπισης της δικής μας υγείας. Μακριά από την υπερβολική καχυποψία ή την τάση ανυπακοής κόντρα σε κάθε υπόδειξη ή διαταγή. Για να μπορούμε να έχουμε παραμείνει οι περισσότεροι υγιείς όταν η πανδημία φτάσει στο τέλος της.
Εργάζεται σε θυγατρική εταιρία χρηματοδοτικών μισθώσεων Τραπεζικού Ομίλου. Έχειπροϋπηρεσία στον Τραπεζικό κλάδο. Διαθέτει δίπλωμα “Public Relations” από το London Chamber of Commerce and Industry Examinations Board.
Λατρεύει τον κινηματογράφο και γράφει εθελοντικά παρουσίαση και κριτική για ταινίες σε siteτης Θεσσαλονίκης το «Φιλμ Νουάρ». Παράλληλα έχει ξεκινήσει να γράφει μυθιστορήματα.
