Της Κονδυλίας Ορτανσίου
Να ζεις πέρα από την εποχή σου. Να γίνεσαι κάτι μεγαλύτερο από τους δασκάλους σου. Να ταξιδεύεις στη μνήμη του μέλλοντος, και καμία φθορά να μην μπορεί να θρυμματίσει τη τζαμαρία της διαδρομής σου.
Να έχεις ανοίξει το δρόμο για να γκρεμίσεις γυάλινες οροφές. Εσύ. Και όσοι έζησαν το συναρπαστικό ταξίδι σου. Όσοι διάβασαν για αυτό. Και όσοι θα το αναζητήσουν στο μέλλον.
Να είσαι έμπνευση. Για εκατομμύρια γυναίκες. Κυρίως, για τα εκατομμύρια των γυναικών που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη.
Η Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ ταξιδεύει εκεί όπου δικαιωματικά ανήκει το αποτύπωμα ζωής της. Στην αιωνιότητα. Μια σταυροφόρος της φυλετικής ισότητας. Μια πρέσβειρα των ατομικών δικαιωμάτων. Μια υπερασπίστρια της Δικαιοσύνης. Για όλους. Για πάντα.
Από όλες τις εμβλημάτικες ρήσεις της, υπάρχει μια συγκεκριμένη που φωτίζει την καρδιά κάθε γυναίκας. Η μητέρα της την είχε προτρέψει να είναι κυρία. Δηλαδή, ανεξάρτητη. Και έγινε το φως που στερήθηκαν εκατομμύρια γυναικών πριν από την εποχή της.
Ο Ουόλτ Ουίτμαν θα υπέκυπτε πιθανότατα στον πειρασμό να της αφιερώσει το ποίημα που έγραψε για έναν καπετάνιο ο οποίος πεθαίνει, τη στιγμή που το πλοίο του φτάνει στο τέλος ενός θυελλώδους και επικίνδυνου ταξιδιού.
Το ποίημα που έγραψε για τον Αβραάμ Λίνκολν.
O captain! My captain!.
