Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να τελειώνει με την εσωκομματική τροχοπέδη στη διεύρυνση και μετεξέλιξη του κόμματός τος και να ανασυντάξει τον κοινοβουλευτικό ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία μέχρι το συνέδριό του, αναδύει ένα συμπέρασμα:
Όλοι πήραν το μήνυμα πως το κόμμα έχει ηγεσία και η ηγεσία έχει προνόμια, ιδίως όταν εκπροσωπείται από κάποιον με το ιμπέριουμ του Τσίπρα στην κοινωνία.
Ο πρώην Πρωθυπουργός κινήθηκε ως ηγέτης που επιβάλλεται κατά τρόπο που κρατάει όλες τις δυνάμεις στο παιχνίδι, αλλά με νέους όρους. Τους δικούς του.
Τέρμα οι σκουρλέτειες ίντριγκες με τις Νομαρχιακές, οι ομαδοποιήσεις και τα πισώπλατα χτυπήματα. Ο Δημ. Τζανακόπουλος δεν θα υπηρετεί το απίστευτο μοντέλο να ραδιουργεί ο Νο 2 του κόμματος κατά του προέδρου του.
Η εσωκομματική αναδιάταξη προσώπων είναι ταυτόχρονα και αναδιανομή επιρροής από την οποία προκύπτει ότι στον ΣΥΡΙΖΑ τελειώνουν οι φράξιες και οι συσπειρώσεις και εξελίσσεται σε κανονικό κόμμα.
Ο Βασίλης Σκουρής σημείωσε στο ieidiseis.gr ότι «ο Ευκλείδης Τσακαλώτος όχι απλώς δεν υποβαθμίζεται, αλλά και αναβαθμίζεται, καθώς έχει άριστη σχέση με Αλέξη Χαρίτση και Έφη Αχτσιόγλου και θα αποτελεί έναν πραγματικό «σκιώδη τσάρο» της οικονομίας».
Ακόμη και έτσι ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ο Τσακαλώτος δεν μπορεί να είναι και ομαδάρχης .Οι περισσότεροι πολιτικοί παρατηρητές συγκλίνουν στο ότι ο Τσίπρας υποχρεώνει τον πρώην υπουργό του να εγκαταλείψει τον φραξιονισμό: ακόμη κι όταν δρα ως εσωκομματική αντιπολίτευση να έχει συμπληρωματικό ρόλο.
Με άλλα λόγια διαχειρίστηκε τις φιλοδοξίες Τσακαλώτου κατά τρόπο που τον εντάσσει στη στρατηγική του.
Έτσι σε συνδυασμό με την αποκαθήλωση Σκουρλέτη- που έγινε σάντουιτς ανάμεσα στον Τσακαλώτο και τον Ραγκούση στη Βουλή- και την ανανέωση στο σχήμα των τομεαρχών, ο Τσιπρας περιορίζει την εσωστρέφεια και ενοποιεί την πολιτική του κόμματος.
Έτσι μένει απερίσπαστος στο ρόλο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και του θεμελιωτή ενός νέου στην πραγματικότητα πολιτικού φορέα με κυβερνητική προοπτική.
Το πρόσημο των αποφάσεών του είναι θετικό, χωρίς ωστόσο να λείπουν τα ερωτηματικά. Π.χ. το μήνυμα του ηγέτη, για διαχείριση προσώπων χωρίς να παρεμβαίνουν προσωπικές σχέσεις δεν συμπεριλαμβάνει τον Νίκο Παππά. Όποιος θέλει να καταλάβει δεν έχει παρά να δει τη δανέζικη σειρά «Μπόργκεν» .
Ο παλιός συνεργάτης του Τσίπρα όσο ήταν στοχοποιημένος ως τομεάρχης Οικονομίας, θα είναι και μετακινούμενος στη θέση του Χρ. Σπίρτζη, που θα πρέπει να αντιπολιτεύεται τον παλιό του φίλο Μιχ. Χρυσοχοΐδη.
Μια δουλειά στην οποία ο Γιάννης Ραγκούσης- ίσως το πιο αξιόπιστο αντιπολιτευτικό «εργαλείο» του Τσίπρα απέναντι στο σύστημα Μητσοτάκη – έβαλε ψηλά τον πήχη κάνοντας συχνά χαλκομανία το εξωκοινοβουλευτικό τρίο της Κατεχάκη.
Για την περίπτωση Πολάκη, που παραμένει στο σχήμα, είναι μάλλον περιττή η συζήτηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πληρώνει τις ιδιοτροπίες του και όποιος αντέξει.
Η μετακίνηση της Έφης Αχτσιόγλου στο τομέα Οικονομικών, δεν μπορεί να υποστηριχθεί από το βιογραφικό της. Αντίθετα οι «σκληρές», έως ιδεοληπτικές απόψεις της -που την βοήθησαν να σταδιοδρομήσει ως υπουργός Απασχόλησης και από το 2019 να κάνει αντιπολίτευση στο αντίστοιχο τομέα- , θα την δυσκολέψουν.
Στο νέο ρόλο χρειάζεται βαθιά οικονομική γνώση της οικονομίας, διεθνείς επαφές και ευελιξία απέναντι στους φορείς της παραγωγικής δραστηριότητας.
Η αναγόρευση σε πορτ παρόλ του «προεδρικού» μεν, αλλά όχι και πολύ θερμού οπαδού της διεύρυνσης, Νάσου Ηλιόπουλου, έχει ρίσκο. Σ’ αυτόν το ρόλο μετράει το ύφος δημόσιας παρουσίας και δεν επιτρέπονται προσωπικές απόψεις, επιμέρους θεωρίες και ξύλινος κομματικός λόγος.
Για τις υπόλοιπές αλλαγές δεν υπάρχει κάτι αξιοσημείωτο. Απλώς κάποιοι πρέπει να τις δικαιώσουν.
Ο Τσίπρας πήρε αποφάσεις που απέφευγε ως τώρα, έριξε κάμποσα βότσαλα στη λίμνη, άλλαξε ισορροπίες και επικύρωσε το ρόλο του, ως ηγέτη της παράταξης. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να κρύβει κανείς ότι σε ορισμένους τομείς έγιναν μισές δουλειές.
