Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Το τυρί κάνει μπαμ από μακριά. Είναι η διακοπή των προκλητικών ερευνών της Τουρκίας στο Αιγαίο- που θυμίζει την καλύβα του Χότζα: τα βάζουμε όλα μέσα και μετά προσφερόμαστε να αποσύρουμε τα μισά…
Αλλά μόνο τυφλοί δεν βλέπουν και τη φάκα: είναι το τραπέζι του «διαλόγου» στο οποίο καλείται η Ελλάδα. Οι περίφημες δηλώσεις στήριξης πανταχόθεν είναι το χτύπημα στην πλάτη για να προσέλθει.
Από αυτή την άποψη είναι άστοχη η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη : «Σταματούν οι προκλήσεις αρχίζουν οι συζητήσεις».
Η κυβέρνηση την διαφήμισε επίμονα σαν σλόγκαν. Αλλά την στοιχειώνει εκείνη η μοιραία βράδια ων Ιμίων, με το «no flags no troops on ships», που απέληξε στη γκριζοποίηση της περιοχής.
Η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει πιασμένη σε ένα δίχτυ στο οποίο μπήκε οικειοθελώς με την ατυχή προσχώρηση στη μυστική διπλωματία: ενώ επισήμως προσποιούνταν ότι θα ζητήσει κυρώσεις για την ισλαμοποίηση της Αγίας Σοφίας, συζητούσε για διάλογο, υπό την αιγίδα της γερμανικής προεδρίας.
Οι Τούρκοι έσπευσαν να το κοινοποιήσουν για να το «δέσουν». Λίγο αργότερα το «Σπίγκελ» θα αποκάλυπτε ότι ποτέ δεν ζητήθηκαν κυρώσεις από την Αθήνα -και δεν υπήρξε καμία διάψευση.
Η κατακερματισμένη ελληνική πολιτική -ακόμη και σήμερα υπάρχει διαφορά ύφους μεταξύ Δένδια και Μεγάρου Μαξίμου– βρίσκεται παγιδευμένη σε ένα παιχνίδι μεγάλων συμφερόντων και υψηλών διπλωματικών απαιτήσεων, στο οποίο δεν μπορεί να ανταπεξέλθει.
Μετά τους Γερμανούς – που της προσάπτουν αναξιοπιστία στο παρασκήνιο-έμπλεξε με τον γραμματέα του ΝΑΤΟ. Καθόλου σοφό.
Ο Στόλτεμπεργκ προανήγγειλε ελληνοτουρκικές συζητήσεις. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τον διέψευσε ακόμα λέγοντας ότι δεν είναι σοβαρός- γιατί κοινοποίησε ως διάλογο μια τεχνική διευθέτηση. Και οι Τούρκοι βρήκαν την ευκαιρία να ισχυριστούν ότι η Ελλάδα αθέτησε πάλι τις υποσχέσεις της. Ποιος χάνει από αυτό το γαϊτανάκι;
Ο Πρωθυπουργός -σαν κάποιος που βλέπει το τυρί, αλλά όχι και τη φάκα –δηλώνει έτοιμος για συζητήσεις αρκεί να σταματήσουν τις παράνομες έρευνες οι Τούρκοι στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Στην κυπριακή μπορούν να συνεχίζουν;
Ο μέσος πολίτης διερωτάται για την κυβέρνηση: πού πήγε κι έμπλεξε; Η επίσημη κυβερνητική θέση -μετά από μεγάλο διάστημα με αμφισημίες και μισόλογα- είναι ότι το μόνο θέμα που δέχεται να συζητήσει η Ελλάδα -με ή χωρίς τη Χάγη;- -είναι η οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών.
Αλλά αυτή η δήλωσή γίνεται με δεδομένη την τουρκική πρόθεση να μπουν στο τραπέζι και άλλα θέματα: η μειονότητα, η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, θέματα διάσωσης στο Αιγαίο κ.α.
Αν ξεκινήσει διάλογος, έστω και «διερευνητικά» στην αρχή, κανείς δεν θα εμποδίσει την Άγκυρα να τον φορτώσει με τις απαιτήσεις της.
Αν η κυβέρνηση αποδεχθεί έστω και το παραμικρό θα βρεθεί υπόλογη έναντι του ελληνικού λαού. Αν αποχωρήσει θα κατηγορηθεί για υπονόμευση του διαλόγου.
Η παγίδα
Αυτή είναι η παγίδα στην οποία βαδίζει από καιρό η ελληνική διπλωματία: Επειδή έχει το διεθνές δίκαιο με το μέρος της καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι απομονώνει την Τουρκία στο διεθνή χώρο, με κινήσεις σαν την αμφιλεγόμενη συμφωνία με την Αιγύπτου.
Παρασύρεται διαρκώς με τις δηλώσεις των εταίρων της στη Ευρώπη. Αλλά είναι προφανές ότι κάποιοι έχουν χαθεί στη μετάφραση.
Όλοι οι υποστηρικτές της Ελλάδα -του «πωλητή» οπλικών συστημάτων Μακρόν μη εξαιρουμένου- χύνουν κροκοδείλια δάκρυα. Οι δεκάρικοι υπέρ της Ελλάδας και κατά της Τουρκίας καταλήγουν μονότονα: «Βρείτε τα με διάλογο». Τι να βρούμε; Αν έχουν τα νησιά υφαλοκρηπίδα.
Οι «Μεγάλες Δυνάμεις» θέλουν απλώς να σταματήσει η ένταση που θέτει σε κίνδυνο ότι οι ίδιοι ορίζουν ως «ζωτικά» τους συμφέροντα στην περιοχή. Ουδόλως ενδιαφέρονται για το περιεχόμενο του διαλόγου -και κυρίως για το ενδεχόμενο να συρθεί η Ελλάδα σε παραχωρήσεις. Αντίθετα τις θεωρούν εύλογες για να εξασφαλιστεί συμφωνία.
Ατυχώς βρίσκουν και κάποιους κουφιοκέφαλους ενός των Ελληνικών συνόρων και ιδίως στον κυβερνητικό χώρο που θεωρούν λογικό έναν «έντιμο συμβιβασμό». Και μερικοί Συριζαίοι από κοντά.
Οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί θέλουν τον «συμβιβασμό» για τους λόγους που αποκάλυψε ο- «φερόμενος σαν Ρωμαίος ανθύπατος», όπως έλεγε ο Απόστολος Κακλαμάνης για τον αλήστου μνήμης Μπερνς- Τζέφρι Πάιατ: μιλώντας εκ μέρους …της Ελλάδας την χαρακτήρισε «ανάχωμα κατά της Ρωσίας». Χωρίς κανείς να τον βάλει στη θέση του.
Όταν μιλάει για «ανάχωμα» ο πρέσβης το εννοεί υπό την Τουρκία και η ελληνοτουρκική κρίση του είναι «αγκάθι».
Για την Ελλάδα όμως συμβιβασμός σημαίνει υποχώρηση από δικαιώματα. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Υπάρχει Έλληνας πολιτικός που δέχεται ότι υπάρχουν κενά και ασάφειες, που δεν καλύπτει το διεθνές δίκαιο, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας;
Υπάρχει κάποιος που θεωρεί ότι αυτά που κάνουν οι Τούρκοι μπορεί να μην είναι εντελώς παράνομα, αλλά να εδράζονται κάπου;
Συνεπώς αυτό που καλείται να κάνει η Ελλάδα δεν είναι να συζητήσει και να διευθετήσει. Είναι να υποχωρήσει. Οι αξιώσεις εκτός από παράνομες είναι και μονομερείς.
Η στρατηγική των Τούρκων
Σ’ αυτή τη φάση η χώρα δεν πιέζεται για εδαφικές παραχωρήσεις. Αλλά είναι βέβαιο ότι η τούρκικη στρατηγική το βλέπει ως επομένη φάση. Έστω και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να περιμένει μερικές δεκαετίες.
Καμιά κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται να βάλει τη χώρα σε μια τέτοια περιπέτεια αρχίζοντας από κάτι που θα φαίνεται «εύλογη συζήτηση» για να καταλήξει σε συζήτηση αξιώσεων κατά της ελληνικής κυριαρχίας, που με βεβαιότητα θα προβάλουν οι Τούρκοι.
Οι αξιώσεις αυτού του είδους δεν απορρίπτονται: απλώς δεν συζητούνται. Οι «έξι λέξεις» του Μητσοτάκη έπρεπε να είναι τρεις: «Σταματούν οι προκλήσεις».
Συζητήσεις επί ελληνικών δικαιωμάτων δεν νοούνται. Όταν κάποιος υποβλέπει την περιουσία σου οπλισμένος, δεν του λες να κατεβάσει το όπλο και θα τα βρείτε- και να λέει ότι σου κάνει και χάρη. Μόνο ερασιτέχνες της διπλωματίας δεν το αντιλαμβάνονται…
ΥΓ: Το πρώτο που πρέπει καταλάβει ο σημερινός Πρωθυπουργός είναι αυτό που του είπε ο προκάτοχος του Κ. Καραμανλής, αλλά και η Ντόρα Μπακογιάννη: στα ελληνοτουρκικά είμαστε μόνοι. Με αυταπάτες δεν γίνεται εξωτερική πολιτική, ούτε υπεράσπιση κυριαρχίας. Στοιχειώδες Γουότσον.
