Του Μάνου Οικονομίδη
Τις προηγούμενες ημέρες… μας ανησύχησε. Η φημολογία ότι η Σούζαν Ράις κέρδιζε έδαφος, ή ότι πολλαπλασιάζονταν εντός του επιτελείου του οι υποστηρικτές της Γκρέτσεν Ουίτμαρ, προκαλούσε εύλογη απορία.
Είναι δυνατόν… να μην καταλαβαίνει; Στον επίλογο αυτής της αγωνιώδους διαδρομής, ο Τζο Μπάιντεν απέδειξε ότι… καταλαβαίνει. Αν συνέβαινε κάτι διαφορετικό, δύσκολα θα είχε καταφέρει να επιβιώσει τόσες δεκαετίες σε μια Ουάσινγκτον βουλιμική να “καταπιεί” πολιτικές καριέρες. Πολύ περισσότερο, δεν θα είχε φτάσει στο σημείο, σε μια συγκυρία απροκάλυπτα ευνοϊκή για πολιτικούς της δικής του “ταυτότητας”, να είναι εκείνος και όχι… κάποιος άλλος, ο “θεραπευτής” που ετοιμάζεται να ψηφίσει η Αμερική ως επόμενο ένοικο του Οβάλ Γραφείου.
Με την επιλογή της Κάμαλα Χάρις, ο επί οκταετία Αντιπρόεδρος της εποχής Ομπάμα “κλείδωσε” τις αρρυθμίες της υποψηφιότητάς του. Και προσέθεσε λάμψη στην καμπάνια του, χωρίς να χρειαστεί να αλλάξει ο ίδιος. Να γίνει κάτι που… δεν είναι. Σταρ.
Με την Κάμαλα Χάρις δίπλα του, ο Μπάιντεν μπορεί να… παραμερίσει, και να την αφήσει να σηκώσει πάνω της ένα μεγάλο μέρος της προοδευτικής ατζέντας με την οποία αμφότεροι υπόσχονται να κυβερνήσουν την Αμερική. Να της δώσει ζωτικό χώρο, ώστε να την προετοιμάσει για το μέλλον. Τότε που η Αφρο-Αμερικανή κόρη μεταναστών θα διεκδικήσει να εκφράσει τις ιαχές της Ιστορίας, και να τον διαδεχθεί στο Οβάλ Γραφείο.
Η επιλογή Χάρις επιπροσθέτως, μαρτυρά και κάτι ακόμη, που αυθόρμητα αντιλαμβάνονται όσοι έχουν “τρέξει” προεκλογικές εκστρατείες. Ο Τζο Μπάιντεν γνωρίζει ότι κερδίζει τις εκλογές, αυτή τη στιγμή. Και επιλέγει την περισσότερο ασφαλή λύση. Την περισσότερο αναμενόμενη. Που δεν ξενίζει, δεν αιφνιδιάζει. Δεν αλλάζει δραματικά τα δεδομένα.
Ο τροχός της Ιστορίας συνεχίζει να κινείται στον δικό του ρυθμό. Έστω κι αν το μέλλον μας αποδείξει ότι… έσπασε. Και ταυτόχρονα γκρέμισε τη “γυάλινη οροφή” του “πιο διάσημου” Γραφείου στον κόσμο.
