Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Αν με ρωτάτε πού θα ήθελα να κάνουν κάμπινγκ οι πολιτικές νεολαίες φέτος μαζί, ενωμένες ή και χωριστά η απάντησή μου θα ήταν στα νησιά του Αιγαίου. Στα Δωδεκάνησα. Στο Καστελόριζο. Όχι να τσακώνονται για τον Γράμμο και το Βίτσι.
Η φιλελεύθερη νεολαία της Κεντροδεξιάς όπως εγώ τη γνώρισα έως το 1990, μέχρι να αναστείλω διά βίου την κομματική μου ιδιότητα λόγω της ενασχόλησης με τη δημοσιογραφία, ήταν πρωτοπόρα στους εθνικούς αγώνες. Δεν ρωτούσε κανέναν αν ήθελε να σηκώσει «σημαία» σε μια εθνική εκδήλωση. Το έκανε!
Δεν αναφερόταν ποτέ στον διευθυντή του γραφείου πρωθυπουργού. Δεν ήταν ποτέ υποκατάστημα της κυβέρνησης. Διατηρούσε μεγάλους βαθμούς ελευθερίας και αυτονομίας ακόμη και έναντι του κόμματος. Ειδικώς η ΔΑΠ (και η ΔΑΚΕ). Χάρη στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Αλλά και οι άλλες νεολαίες με τα ελαττώματα της εποχής του ψυχρού πολέμου είχαν ισχυρές δομές. Ο Δημοκρατικός Αγώνας, η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ της εποχής (ΕΑΡ), διέθετε ποιότητα. Μαζί με τον Ντίνο Αθανασόπουλο, τον Ισίδωρο Τσούρο και τον Δημήτρη Κλοκωτάρα, ΜΑΖΙ, ιδρύσαμε φοιτητικό ραδιοσταθμό το 1987, μετέχοντας στη μάχη για την ελεύθερη ραδιοφωνία.
Το ευκταίον, λοιπόν, θα ήταν αν οι νεολαίες διέθεταν ηγεσία να κατασκηνώσουν όλες μαζί στο Καστελόριζο. Να τις βλέπουν οι Τούρκοι ενωμένες. Ή, αν ακόμη και σήμερα οι αντιπάθειες είναι ανυπέρβλητες, να μοιράσουν τους προορισμούς: η ΟΝΝΕΔ στο Καστελόριζο, ο ΣΥΡΙΖΑ στη Λήμνο, το ΚΚΕ στον Αη Στράτη, το ΠΑΣΟΚ στην Ψέριμο και το Αγαθονήσι κ.λπ. Δυστυχώς, όμως η συζήτηση ακόμη και αυτή την ώρα περιστρέφεται με αφορμή το κάμπινγκ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στον Γράμμο γύρω από τον διχασμό. Οχι γύρω από την ενότητα.
Ακόμη και στον Γράμμο όμως, αν ξεφεύγαμε από τα στερεότυπα (ή στις Κορυσχάδες που συγκροτήθηκε η πρώτη κυβέρνηση του βουνού με Σβώλο, πατέρα Κόκκαλη, πατέρα Σημίτη), πάλι θα μπορούσαν να συναντηθούν οι νεολαίες και να συζητήσουν. Οι φορτίσεις, δυστυχώς, όμως ακόμη και σήμερα υπάρχουν. Καμία δεξιά οικογένεια δεν ξεχνά τι υπέστη. Το ίδιο και από την απέναντι πλευρά, που ήρξατο βεβαίως χειρών αδίκων, διεκδικώντας την εξουσία με τα όπλα.
Ωστόσο, τίποτε δεν μπορεί να αναιρέσει τη μείζονα αλήθεια: Ελληνες πολέμησαν Ελληνες. Και η μεν έκβαση του εμφυλίου πολέμου είχε ως αποτέλεσμα να μείνουμε στη Δύση και να γλιτώσουμε το παραπέτασμα, αλλά από αυτό το λουτρό ελληνικού αίματος κάποιοι επωφελήθηκαν. Ο διεθνής συμμαχικός παράγων, που έσπευσε να ελέγξει τη μεταπολεμική Ελλάδα. Το ίδιο δεν έγινε όταν ανέλαβε ο Καποδίστριας το 1827 υπονομευθείς από γνωστές δυνάμεις; Το ίδιο δεν συνέβη όταν κάποιοι παρέσυραν τον Βενιζέλο να παίξει το παιχνίδι τους στη Μικρά Ασία εγκαταλείποντάς τον στο έλεος του Θεού μόλις έγινε η δουλειά τους; Το ίδιο δεν συνέβη μεταπολεμικά όταν η ίδια δύναμη (όχι η ΕΣΣΔ) που εξόπλιζε με πυρομαχικά τον ΕΛΑΣ και τον Βελουχιώτη, η ίδια εξόπλιζε και τον Ναπολέοντα Ζέρβα; Το ίδιο δεν έγινε και στην Κύπρο όταν η ίδια δύναμη εξώθησε τη δικτατορία και τον Σαμψών να επιτεθούν με το πραξικόπημα στον Μακάριο, δίδοντας «πάτημα» στον Αττίλα για την εισβολή;
Δυστυχώς, δεν αντέχουμε να συζητήσουμε έτσι. Δεν μας συμφέρει, μας ξεβολεύει αυτή η ανάγνωση της Ιστορίας! Ειδικώς όταν οδηγεί στο συμπέρασμα πως στον Γράμμο δοκιμάστηκαν βόμβες που αξιοποιήθηκαν σε άλλα παγκόσμια θέατρα πολέμου! Εδώ, αγαπητοί, βασιλεύει η ανοησία. Η εμμονή μας να συζητάμε τον Γράμμο και το Βίτσι με όρους ποδοσφαιρικούς. Εμείς να λένε αν στο Βίτσι και στον Γράμμο τούς χώσαμε στην άμμο, εκείνοι που επιχείρησαν να πάρουν την εξουσία με τα όπλα να έχουν το θράσος να μιλούν για μίσος.
Και να εργαλειοποιούν την Ιστορία για λόγους κομματικής συσπείρωσης, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ διέρχεται κρίση. Όπως και εμείς τον εργαλειοποιήσαμε τον Γράμμο το 1983, όταν, επίσης, η Ν.Δ. γνώριζε κρίση διαρκείας λόγω της επέλασης του ΠΑΣΟΚ. Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Η ανοησία απαντάται με ανοησία. Απέναντι στους καταθλιπτικούς συριζαίους που ανέβηκαν στο βουνό για να θυμηθούν πώς έχασαν οι παππούδες τους και για να ερωτοτροπήσουν πάνω από τους τάφους τους, η από εδώ πλευρά αντιπαρατάσσει στα κοινωνικά δίκτυα άρρωστους νεοφώτιστους αντικομμουνιστές, νεοείσακτους στη Ν.Δ. Πρώην πασόκους, πρώην ΛΑΟΣ, πρώην αριστερούς αυτομολήσαντες κνίτες, που για να υπερακοντίσουν τον χώρο ως Ηρακλείς εξαπολύουν λόγο μίσους ξένο προς τον χώρο της Κεντροδεξιάς. Ασχέτως αν ΠΟΤΕ κανείς τους δεν πάτησε για προσκύνημα το πόδι του στον Γράμμο, στο Βίτσι ή τουλάχιστον στο Πισοδέρι και στη Στάτιστα, που δολοφονήθηκε ο Παύλος Μελάς.
Ξέρουν να σηκώνουν τα λάβαρα μόνο από το iPad! Δεν πάει έτσι, αγαπητοί! Όποιος στις μέρες μας θέλει να μιλά για τον Γράμμο να σηκωθεί από τον καναπέ -όπως κάναμε κάποιοι-, να υποστεί την ταλαιπωρία να οδηγήσει 6-7 ώρες μέχρι την Αετομηλίτσα, να περπατήσει στα βουνά και να μυρίσει την ατμόσφαιρα. Η οποία παραμένει εξαιρετικά βαριά.
Το αίμα είναι νωπό. Τα φαντάσματα πετούν από πάνω. Και, ναι, να ξυπνήσει η ΟΝΝΕΔ και μια φορά να πάει κι αυτή για προσκύνημα για να καταλάβει. Ας μη φοβάται την Αριστερά. Ο τελευταίος πολιτικός της Κεντροδεξιάς που προσκύνησε πάντως στον Γράμμο πριν από δύο χρόνια κάνοντας πεζοπορία σε όλα τα ταμπούρια του κυβερνητικού αλλά και του «Δημοκρατικού» Στρατού είναι ο Κώστας Καραμανλής… Και κατάλαβε.
