Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 18 Ιουλίου 2020
Η εξελικτική διαδικασία για την αποτελεσματική αντιμετώπιση ενός προβλήματος, έχει ως προλογικό στάδιο την… ταυτοποίησή του. Δηλαδή, τη γενναία παραδοχή της ύπαρξής του, πολύ περισσότερο όταν διατηρούμε μερίδιο ευθύνης στην κλιμάκωσή του.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα βασικά. Η αντιμετώπιση του Ταγίπ Ερντογάν από την Ελλάδα και συνολικά τη Δύση, έχει στοιχεία προβληματικής προσέγγισης. Λανθασμένης ανάγνωσης. Και επιτρέπει, αναπόφευκτα, στον Τούρκο Πρόεδρο, να διατηρεί προβάδισμα στρατηγικής και χειρισμών.
Πρέπει να καταστεί σαφές ότι, ο «Ατατούρκ» της εποχής μας έχει εγκαταλείψει προ πολλού τον ευρωπαϊκό βηματισμό του. Δεν είναι πλέον ο χαρισματικός μεταρρυθμιστής, που θα έφερνε τη δική του Τουρκία πιο κοντά στην κοινή ευρωπαϊκή πατρίδα μας.
Ο Ταγίπ Ερντογάν ενδιαφέρεται να καταγραφεί στην Ιστορία ως ο σύγχρονος πολιτικός «πατέρας» του Ισλάμ. Να απαντήσει στη διαρκή και ανατροφοδοτούμενη ανάγκη του μουσουλμανικού κόσμου να χειροκροτεί έναν ηγέτη που θα μπορεί να τον πάει περισσότερο μακριά. Στο παρόν και το μέλλον.
Το σχετικό σενάριο το είχε εμπνευστεί ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Ο Ερντογάν ωστόσο κατάλαβε εγκαίρως ότι, για να το εκφράσει ο ίδιος, πειστικά και με αντοχή στον χρόνο, θα έπρεπε να… ξαναδιαβάσει την Ιστορία του Ισλάμ. Ώστε να επιχειρήσει να την ξαναγράψει, και να κερδίσει ο ίδιος προνομιακή θέση στις προσευχές των ομοθρήσκων του.
Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί και η πιθανή μεταφορά της πρωτεύουσας από την Άγκυρα στην Κωνσταντινούπολη, μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, υπηρετούν αυτή ακριβώς τη στρατηγική στόχευση. Τη «ντύνουν» με τις απαραίτητες πινελιές. Με τον Ερντογάν να αποτελεί σε όλες τις εκδοχές του μέλλοντος, την εικόνα στον καθρέφτη, που θα… χαζεύει ο μουσουλμανικός κόσμος.
Μόλις η Δύση κατανοήσει καλύτερα… με τι έχει να κάνει, θα μπορούμε να τον αντιμετωπίσει αποτελεσματικότερα. Διαφορετικά, θα συνεχίσουμε να τρέχουμε πίσω από τα εξελίξεις. Και να αιφνιδιαζόμαστε.
