Του Κωνσταντίνου Παπαδόπουλου
Μεταξύ όλων όσων διάβασα και έψαξα για να ενημερωθώ καλύτερα, σας παραθέτω παρακάτω τις δικές μου σκέψεις.
«…Η πρόβλεψη ότι μπορεί να απαγορευτεί μια συνάθροιση αν δεν γίνει πρώτα γνωστοποίηση όχι μόνο είναι άστοχη και ελεγχόμενης συνταγματικότητας αλλά και προβληματική σε σχέση με την, αναγνωρισμένη από το νόμο, δυνατότητα της αυθόρμητης συνάθροισης. …Η γνωστοποίηση της συνάθροισης είναι ένα μέτρο που γίνεται δεκτό συνταγματικά, δεδομένου ότι έτσι παρέχεται στην αστυνομία η δυνατότητα ελέγχου της συνδρομής των προϋποθέσεων απαγόρευσης υπό τους όρους του 11 παρ. 2 του Σ. Ωστόσο, η παράλειψη της γνωστοποίησης δεν μπορεί να συνεπάγεται απαγόρευση της συνάθροισης. …» (Π.Μαντζούφας, Έθνος))
Η αφαίρεση του λεγόμενου «ιδιώνυμου» (άρθρο 13, παράγραφος 1), όπου αφαιρείται η πρόβλεψη ότι όποιος συμμετέχει σε διαδήλωση ή πορεία, που είναι απαγορευμένη, τιμωρείται με έως ένα έτος φυλάκιση έπρεπε να αλλάξει και, σωστά, τροποποιήθηκε.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο κάθε διοργανωτής/τες διαδήλωσης θα πρέπει να βρίσκει τρόπο περιφρούρησής της από την παρείσφρηση σε αυτήν ταραχοποιών και αναρχικών ατόμων με μοναδικό σκοπό τα επεισόδια, που καμία σχέση δεν έχουν με τον επιδιωκόμενο σκοπό αυτής καθαυτής της, όποιας, διαδήλωσης. Μόνο έτσι θα αποφεύγεται και κάθε είδους προβοκάτσια.
Όταν μια διαδήλωση παρεκκλίνει από τον αρχικό σκοπό της και αντικαθίσταται από βανδαλισμούς η Αστυνομία έχει έννομο δικαίωμα και καθήκον να παρέμβει. «…Άξιο προστασίας είναι το δικαίωμα να βγει κάποιος να διαδηλώσει τις πεποιθήσεις του και να διαμαρτυρηθεί, άξιο προστασίας είναι και κάποιος που έχει το μαγαζί του, το εστιατόριό του, το καφενείο του να μπορεί να έχει κόσμο, να μπορεί να επιβιώσει, άξιο προστασίας είναι να μπορείς να πας έγκαιρα το παιδί σου στο γιατρό και να μην είσαι κολλημένος στην κίνηση, άξιο προστασίας είναι γενικά να μπορείς να κυκλοφορείς ελεύθερα. …» (Γ.Καμίνης, Έθνος). Τα αιτήματα δεν διεκδικούνται με μολότοφ!
“…Η νοοτροπία που εμπεδώθηκε ως «δημοκρατική πρακτική» ή ως «έκφραση ελευθερίας» ή ως «αναφαίρετο δικαίωμα» του «λαού», παραμένει ενεργή, ουσιαστικά ανεμπόδιστη και ασύδοτη και, μάλιστα, για πολλούς εκλαμβάνεται ως «αναγκαίο κακό» που δεν μπορούμε να το εξαλείψουμε από το φόβο μήπως εξαιτίας της περιοριστούν οι ελευθερίες και τα δικαιώματά μας…” (Δ.Καραχάλιος, Εστία). Θυμηθείτε που κατέληξε διαδήλωση που εκτροχιάστηκε. Tην τραγωδία των θυμάτων της Marfin!
Το δικαίωμα στη δημόσια συζήτηση και διαμαρτυρία είναι αδιαμφισβήτητο και αναφαίρετο. Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει με κάποιο τρόπο να μπει ένα φρένο στην ταλαιπωρία των πολιτών, των επισκεπτών μιας πόλης (τουριστών) και στην ασφυξία στα μαγαζιά από τις συνεχείς συγκεντρώσεις, ιδιαίτερα μικρών ομάδων διαδηλωτών, που κινούνται και καταλαμβάνουν τις κεντρικές οδικές αρτηρίες. Φυσικά στις μέρες μας δεν φταίνε αποκλειστικά οι διαδηλώσεις για τον χαμηλό τζίρο των καταστημάτων. Το ότι επιδεινώνουν την κατάσταση αρκετές μέρες μέσα στο χρόνο είναι όμως αδιαμφισβήτητο!
Ζήτημα που προκύπτει από το νομοσχέδιο είναι η επάρκεια της Αστυνομίας να ανταποκριθεί στις αυξημένες αρμοδιότητες που αναλαμβάνει. Τόσο σε επίπεδο Διοίκησης όσο και σε επίπεδο Οργάνων. Αμφιβάλω αν μια «κυβερνητικώς ελεγχόμενη» Αστυνομική Διοίκηση μπορεί να κρίνει μια υπό διεξαγωγή διαδήλωση. Οι διαδηλώσεις γίνονται επειδή προκαλούνται από κυβερνητικές προθέσεις ψήφισης νόμων ή λήψης μέτρων. Πώς μπορεί να διαφυλαχτεί το ανεπηρέαστο αυτής της κρίσης όταν η Διοίκηση της Αστυνομίας δίνει λόγο στον πολιτικό προϊστάμενό της, υπουργό, μέλος της κυβέρνησης; Αυτό ισχύει για κάθε «απόχρωσης» κυβερνητικό σχήμα. Πώς θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό σε μια ευνομούμενη κοινωνία! Όμως τίθεται ζήτημα που λύνεται μόνο με την παρουσία εκπροσώπου της δικαστικής εξουσίας (εισαγγελικής αρχής)! Στην Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα άλλωστε.
Σε ότι έχει να κάνει με την «ανοχή στις εξουσίες» που λαμβάνουν τα όργανα διαφύλαξης της δημόσιας τάξης και ασφάλειας τα ερωτηματικά δημιουργούνται στο που βρίσκονται τα όρια και οι λεπτές κόκκινες γραμμές. Είναι διαπιστευμένο στην πράξη (η παγκόσμια κοινότητα έχει ανοίξει αυτή την κουβέντα – της υπερβολικής, αλόγιστης έως και μη απαραίτητης αστυνομικής βίας), στην Ελλάδα ιδίως την τελευταία δεκαετία, ότι τα αστυνομικά όργανα καταστολής της βίας ή επεισοδίων αντιδρούν δυσανάλογα ή και πολλές φορές προκλητικά απέναντι στους διαδηλωτές. Προφανώς και οι αστυνομικοί είναι άνθρωποι. Η εκπαίδευση όμως με την οποία θα έπρεπε να είναι καταρτισμένοι όφειλε να είναι περισσότερο εξειδικευμένη. Σε τομείς τακτικής και ψυχολογίας. Αναθεωρημένη και επικαιροποιημένη, προσαρμοσμένη στις ειδικές κατά περίπτωση συνθήκες. Η ελλιπής επιμόρφωση και το χαμηλό επίπεδο εκτίμησης μιας κατάστασης διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο σε αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Εκσυγχρονισμός της αστυνομίας δεν σημαίνει μόνο παραγγελία νέων χημικών ή εξελιγμένου εξοπλισμού. Βήματα πρέπει να γίνουν και στο κομμάτι της Παιδείας, της Ψυχολογίας του τρόπου Σκέψης και Αντίληψης.
Καταλήγοντας, υιοθετώ την άποψη ότι «…η έκδοση ενός εκτελεστικού νόμου του άρθρου 11 του Συντάγματος αποτελούσε σημαντική εκκρεμότητα η οποία έπρεπε να διευθετηθεί και υπό την έννοια αυτή η πρωτοβουλία της κυβέρνησης είναι θετική και συνταγματικά επιβαλλόμενη, διότι σκοπεύει να βάλλει τάξη σε ένα ζήτημα για το οποίο υπάρχουν αντιδράσεις από μεγάλη μερίδα του εμπορικού κόσμου και των πολιτών, ιδίως αυτών που κινούνται στο κέντρο των μεγάλων πόλεων. Πρόκειται για μια θετική πρωτοβουλία η οποία σε επίπεδο επιμέρους ρυθμίσεων μπορεί να βελτιωθεί σημαντικά μέσα από έναν καλόπιστο κοινοβουλευτικό διάλογο…»(Π.Μαντζούφας, Εστία).
Υ.Γ.1: Καλό το βιντεάκι που κυκλοφόρησε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αρκεί να μην εξαιρούνταν από αυτό η περίοδος 2015-2019 που το κόμμα του κ.Τσίπρα βρίσκονταν από την …άλλη πλευρά του δρόμου!
Υ.Γ.2: Ο κ.Παναγιώτης Μαντζούφας είναι καθηγητής του Συνταγματικού δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ Παναγιώτης Μαντζούφας, ο κ.Γιώργος Καμίνης είναι συνταγματολόγος, πρώην δήμαρχος Αθηνών, νυν βουλευτής του ΚΙΝ.ΑΛ. και ο κ.Διονύσης Καραχάλιος δικηγόρος.
