Γράφει ο Στέλιος Σοφιανός
Περί του νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις και τις δημόσιες συναθροίσεις: Πέραν των -σοβαρών, όπως φαίνεται- ενστάσεων για αντισυνταγματικές διατάξεις του. Πορεία προς τη λογική.
Πέραν του αναφαίρετου δικαιώματος του καθενός να εκδηλώνει δημοσίως τις θέσεις και αντιθέσεις του. Πέραν του επίσης αναφαίρετου δικαιώματος του καθενός να κινείται και να μετακινείται δημοσίως χωρίς να παρεμποδίζεται. Πέραν των όποιων θέσεων, προθέσεων, προκαταλήψεων του κάθε πολίτη ή πολιτικού/κοινωνικού σχηματισμού. Πέραν των όσων κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο, χρόνια τώρα, σχετικά…
Μια επισήμανση: σκοπός μια κινητοποίησης, μιας πορείας διαμαρτυρίας ή υποστήριξης, μιας οποιασδήποτε εκδήλωσης που γίνεται σε δημόσιο χώρο, είναι να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επιτυχία. Η οποία κρίνεται από: τη συμμετοχή των ενδιαφερόμενων στην ίδια την εκδήλωση τη γνωστοποίηση του γεγονότος σε όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες τη διείσδυση των μηνυμάτων της στο κοινό-στόχος (κοινωνία, κυβέρνηση, αρχές, Τύπο κλπ) τη σύμπλεξη (κοινώς engagement…) όσο το δυνατόν περισσότερων με το γεγονός και τα μηνύματά του.
Και μια ερώτηση: πώς πετυχαίνονται καλύτερα όλα αυτά; Με τη Σταδίου, την Πανεπιστημίου και τη Βασιλίσσης Σοφίας κλειστές, που σημαίνει περιορισμένοι αισθητά θεατές του γεγονότος, άρα σαφώς μικρότερα τα αναφερόμενα πιο πάνω μεγέθη, αλλά και μεγαλύτερη δυσαρέσκεια στους μη συμμετέχοντες για την ταλαιπωρία στην οποία υποβάλλονται; Ή με τους δρόμους ανοιχτούς, να περνούν τα αυτοκίνητα και οι πεζοί χωρίς (έκτακτα) προβλήματα, να βλέπουν πολλοί περισσότεροι τα πανό, να ακούνε τα συνθήματα, να γίνονται κοινωνοί των μηνυμάτων και, εφόσον δεν ταλαιπωρούνται από την κινητοποίηση, να δείχνουν ενδιαφέρον για τον σκοπό της, ενδεχομένως να τον αποδέχονται (και πάντως να τον πληροφορούνται), να λειτουργούν ως κοινωνικοί πρεσβευτές του και να αυξάνουν την πίεση προς το κράτος, την κυβέρνηση ή τον… αμερικανικό ιμπεριαλισμό;
Η απάντηση νομίζω προφανής. Οπως και το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια οι επαναστάσεις και οι ανατροπές σε όλο τον κόσμο ξεκίνησαν από τα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα – τη μεγάλη, παγκόσμια πλατεία όπου οι περισσότεροι συχνάζουμε και συναντιόμαστε. Το Facebook και το Τwitter έβγαλαν τον κόσμο έξω. Ή, ακόμη και όταν δεν τον έβγαλαν, έγιναν τα Μέσα για τη γρήγορη και αποτελεσματική μετάδοση μηνυμάτων, όχι πάντα δίκαιων και δημοκρατικών, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Σε κάθε περίπτωση, ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν τα social media, το like, το dislike, το care, το share, η διείσδυση που έχουν και η σύμπλεξη την οποία προκαλούν σε κοινά κάθε ηλικίας, πολιτικής θέσης, μορφωτικού και οικονομικού επιπέδου, θα μπορούσε να μελετηθεί και να αξιοποιηθεί από τους εκάστοτε διαμαρτυρόμενους των δρόμων και των (πραγματικών) πλατειών. Όχι για να μη βγαίνουν στους δρόμους – αλίμονο! Αλλά για μην κάνουν «πλοκ» (block) όλους τους άλλους, (αυτο)καταστρέφοντας τον σκοπό της διαμαρτυρίας τους και εξυπηρετώντας (άθελά τους βεβαίως) όσα θέλουν να αλλάξουν…
