Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Έκπληκτο για άλλη μια φορά, το μιντιακό και πολιτικό κατεστημένο της χώρας, άκουσε έναν “άνθρωπο του Σημίτη” να μας κάνει να αισθανόμαστε ντροπή για την ιδιότητα του Έλληνα…
Οι απόψεις του καθηγητή Χρήστου Ροζάκη για το Καστελόριζο και την ισορροπία στη σχέση μας με την Τουρκία, δεν είναι καινούριες. Ούτε έχουν συμπληρωματική αξία. Για πολλές δεκαετίες, μια ψευδεπίγραφη ελίτ αυτοθαυμασμού, αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα και με αυθόρμητη αποστροφή για την ιστορική συνέχεια και τις ρίζες του έθνους μας, επιχειρεί ανά διαστήματα και συγκυρίες να προκαλέσει ρωγμές στην εθνική τζαμαρία.
Κατά… περίεργο τρόπο, η συντριπτική πλειοψηφία των κομιστών τέτοιων απόψεων συχνάζει εδώ και δεκαετίες πέριξ του περιβάλλοντος Σημίτη. Του επί οκταετία πρωθυπουργού της χώρας, και δεύτερου προέδρου του ΠΑΣΟΚ, επί ημερών του οποίου η διαπλοκή και η διαφθορά έζησαν τον “χρυσό αιώνα” τους, και το… γκριζάρισμα των εθνικών δικαίων έναντι της Τουρκίας, έλαβε διαστάσεις επίσημης εθνικής πολιτικής.
Είναι απορίας άξιο πώς κατάφερε το έθνος να αποφύγει τα χειρότερα από την “παρέα Σημίτη”. Ιδίως στα εθνικά ζητήματα. Δεν πρόλαβαν, βλέπετε, να “γκριζάρουν”… ακόμη και το Σούνιο, όπως αρκετοί από αυτούς θα επιθυμούσαν, στο όνομα του… εθνικού ρεαλισμού.
