Γράφει ο Στέλιος Σοφιανός
Αυτή είναι η Πανεπιστημίου σήμερα στη συμβολή με τη Βουκουρεστίου. Και αυτό είναι το φανάρι σε μια από τις πιο πολυσύχναστες διαβάσεις πεζών στο κέντρο της πόλης. Το πράσινο για τους πεζούς κρατάει ακριβώς 10 δευτερόλεπτα, όπως βλέπετε στο βίντεο. Το κόκκινο ανάβει περίπου στα 3/4 της διαδρομής ενός πεζού που διατηρεί κανονικό ρυθμό και έχει μεγάλο διασκελισμό (το δοκιμάσαμε). Που σημαίνει: Τρέχουμε!
Αν θες να διασχίσεις με πράσινο τον πιο πολυσυζητημένο δρόμο της Αθήνας σήμερα, πρέπει να κάνεις εκκίνηση «100άρη». Αν δεν είσαι στην πρώτη σειρά των πεζών, έχεις “χάσει” από χέρι, καθώς το κόκκινο θα σε βρει πάνω-κάτω στα μισά του δρόμου. Εντάξει, υποθέτω ότι δεν θα ξεκινήσει κανένα αυτοκίνητο να περάσει πάνω από πεζούς, σωστά; Μόνο που την ίδια μέρα, στο ίδιο σημείο, με πλήθος τροχονόμων παρόντες (και παρούσες) λόγω των μέτρων για τον Μεγάλο Περίπατο (λίγο πιο κάτω αρχίζει να στενεύει το “πράγμα”), είδα αρκετά οχήματα, ΙΧ, μοτοσικλέτες, ταξί, ακόμη και λεωφορείο, να περνάνε με «βαθύ πορτοκαλί». Γιατί να πρέπει να ρισκάρεις; Γιατί να υπάρχει αυτή η -παράλογη, όπως και να το κάνεις- ρύθμιση στο φανάρι;
Τι θα «έχανε» η κυκλοφορία των οχημάτων, ειδικά αυτή την (επιεικώς “ιδιαίτερη”) περίοδο, αν τα φανάρια των πεζών στην Πανεπιστημίου «κρατούσαν» 2-3 δευτερόλεπτα περισσότερο; Το παράδειγμα είναι ενδεικτικό. Σίγουρα υπάρχουν και άλλα πολλά περίεργα και παράλογα, που είτε τα έχουμε συνηθίσει και τα ξεπερνάμε χωρίς πια να δίνουμε σημασία είτε όσοι τα επισημαίνουν έχουν κουραστεί να φωνάζουν και κανένα αυτί να μην ιδρώνει. Η πόλη, το κέντρο της, οι φωτεινοί και σκοτεινοί δρόμοι του, οι γειτονιές της Αθήνας, της Αττικής πιο σωστά (πέρα από τα όρια του Δήμου Αθηναίων), είναι γεμάτες λάθη και παραλογισμούς. Γεμάτα παρανομίες, εμπόδια και παγίδες, που συχνά η αμέλεια ή “επιμέλεια” των πολιτών προκαλεί και η αδιαφορία των αρχών αφήνει να «σαπίζουν» μέσα στον χρόνο.
Να μιλάμε για τον «Μεγάλο Περίπατο» και την ταλαιπωρία των οδηγών, σύμφωνοι. Αλλά να μην ξεχνάμε τους μικρούς, καθημερινούς άθλους των πεζών, πόσο μάλλον εκείνων που αντικειμενικά δυσκολεύονται να κυκλοφορήσουν, όπως ηλικιωμένοι, γονείς με μικρά παιδιά, άτομα με αναπηρία (εδώ και αν…). Ολων όσοι μόνο περίπατο δεν κάνουν (υγιεινό, τουλάχιστον) στην καθημερινότητά τους, κάτι για το οποίο μεγάλη ευθύνη, τη μεγαλύτερη ίσως, έχουμε (εμείς) οι οδηγοί. Υπό αυτή την έννοια, η ταλαιπωρία των οδηγών από τον «Μεγάλο Περίπατο» μοιάζει με εκδίκηση των πεζών για όσα τους έχουμε κάνει (και τους κάνουμε).
Για τις φορές που στραβοπάτησαν στο σπασμένο από τα παρκαρισμένα τζιπ και φορτηγά πεζοδρόμιο, για τότε που τους κλείσαμε την μπάρα, για τα άπειρα κοψοχολιάσματα, για τα 10 δευτερόλεπτα που πρέπει να τρέξουν για να περάσουν απέναντι. Δεν θα τους κατηγορούσα αν τώρα χαμογελούν χαιρέκακα…
