Παραφράζοντας τον Ουίνστον Τσόρτσιλ. Για χάρη εκείνου, του ενός και μοναδικού. Του “θεού” του ελληνικού μπάσκετ, ή καλύτερα του ελληνικού αθλητισμού.
Ο Συρίγος και οι υπόλοιποι μπασκετικοί σχολίαζαν με νόημα ότι θα έπρεπε να πληρώνουμε… Γκαλόσημο στον “γκάνγκστερ”. Τον πυγμάχο που ήρθε από την Αμερική και άλλαξε για πάντα τη ζωή μας.
Με αφορμή τη δική του μέρα, την επέτειο της κατάκτησης του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας την 14η Ιουνίου του 1987 από την Εθνική Ομάδα, ο Νίκος Γκάλης αξίζει τον σεβασμό μας. Ομαδικό το άθλημα, αλλά χωρίς εκείνον δεν θα υπήρχε τίποτα.
Τίποτα από όσα ακολούθησαν, όχι μονάχα για το ελληνικό μπάσκετ, αλλά συνολικά για τον ελληνικό αθλητισμό. Και για τη χώρα, για την κοινωνία, που έμαθε τι σημαίνει να είμαστε ενωμένοι. Και να υπηρετούμε ένα ιδανικό το οποίο έσωσε ζωές νέων οι οποίοι θα μπορούσαν να είχαν ακολουθήσει τον άλλο, τον σκοτεινό δρόμο.
Ο Τσόρτσιλ λοιπόν, θα το έλεγε.. κάπως έτσι: Ποτέ άλλοτε, τόσοι πολλοί δεν χρωστούσαν τόσα πολλά σε έναν άνθρωπο.
Νίκο Γκάλη, we salute you.
Του Αλέκου Ευγενικού
