Της Ελένης Κωστοπούλου
Ζούμε σε ένα περιβάλλον όπου, η εκβιομηχάνιση και ο τυποποιημένος τρόπος παραγωγής των προϊόντων, καθώς και η χρήση χημικών σε κάθε έκφανση παραγωγικής διαδικασίας είναι γεγονός.
Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όπου, οι ατμομηχανές εισέβαλλαν καθοριστικά στη ζωή μας, υφίσταται και επιτείνεται ένας πάρα φύσιν “βιασμός” της φύσης με γνωστά και άγνωστα μέσα. Η ρύπανση του περιβάλλοντος έχει γνωστές αλλά και άγνωστες συνέπειες.
Άραγε που να οφείλονται οι καρκινογενέσεις και τα προβλήματα καρδιάς σε έναν άνθρωπο;
Οι επιστήμονες απαντούν σε αυτό ότι, είμαστε ό,τι τρώμε και ό,τι αναπνέουμε. Η εμφάνιση οικολογικών φορέων ακόμη και με τη μορφή πολιτικών κομμάτων δεν μπόρεσε να λύσει το οποιοδήποτε οικολογικό πρόβλημα. Στο παρόν άρθρο δεν θα εξετάσουμε το τρόπο που αντιμετώπισαν το πρόβλημα οι συγκεκριμένοι φορείς και τι στόχους επεδίωξαν.
Κεντρικός σκοπός της αναφοράς είναι η λειτουργία σε παγκόσμιο επίπεδο εκείνων των φορέων που ασχολούνται με το περιβάλλον. Τι κάνουν στην πράξη οι παραπάνω φορείς; Γιατί έμμεσα αποδέχονται τάσεις και πρακτικές που επηρεάζουν αρνητικά το περιβάλλον;
Τα ερωτήματα αυτά είναι ρητορικά. Ενδεχομένως οι παραπάνω φορείς να έχουν συσταθεί ως προκάλυμμα για τους μολύνοντες το περιβάλλον. Και ποιοι είναι αυτοί; Το ερώτημα εξίσου είναι ρητορικό. Οι έχοντες και κατέχοντες καθώς και οι επιδιώκοντες την μεγιστοποίηση του πλούτου, είναι αυτοί, που στο βωμό του χρήματος και της πρόσκαιρης καλοπέρασης δεν λογαριάζουν τίποτα.
Τι πρέπει λοιπόν να κάνει ο μέσος άνθρωπος γι’ αυτό; Είναι καλό να ζει στις τοξικές μεγαλουπόλεις ή να επιστρέψει στην αγνή και παρθένα φύση; Με το παρόν άρθρο απευθύνομαι στους αναγνώστες, ρωτώντας: Με ποιον τρόπο εδώ στην Ελλάδα, θα μπορούσαμε να πείσουμε το νέο της πόλης να επιστρέψει ή να κατευθυνθεί προς το γεωργικό προσανατολισμό;
Ας γίνει λοιπόν το άρθρο αυτό μια πηγή σκέψης, έτσι ώστε να δώσουμε ιδέες, οι οποίες, θα επηρεάσουν την αποκέντρωση αλλά, κυρίως τις ζωές μας.
