Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Διαμαρτύρεται συνεχώς ο ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν τον «παίζουν» τα κανάλια, ότι δεν μεταδίδουν τη δραστηριότητά του, ότι οι υπουργοί του Μητσοτάκη εμφανίζονται μόνοι χωρίς αντίπαλο στα πάνελ των πρωινών τηλεοπτικών εκπομπών, ότι, ότι…
Οι καταγγελίες του ισχύουν σε μεγάλο βαθμό. Πράγματι η ενημέρωση δεν είναι ισότιμη. Όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για τα λοιπά μικρά κόμματα που διεκδικούν να κερδίσουν τον χώρο τους στις ατζέντες των τηλεοπτικών σταθμών.
Ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει μια απάντηση που είμαι βέβαιος ότι διαφεύγει της προσοχής των επιτελών της Κουμουνδούρου: Ο αποκλεισμός της αξιωματικής αντιπολίτευσης από τα μέσα συνιστά σε αυτή τουλάχιστον τη φάση ευεργεσία. Ευεργετείται ο ΣΥΡΙΖΑ από το κυβερνητικό μονοπώλιο στην ενημέρωση. Διότι αν πράγματι τα μέσα υπερπρόβαλλαν αυτά που κάνει σήμερα η αντιπολίτευση και όσα κρύβονται πίσω από αυτά το ποσοστό δεν θα ήταν 20% στις δημοσκοπήσεις. Θα ήταν ακόμη μικρότερο.
Στα κεντρικά πολιτικά θέματα της ατζέντας η αξιωματική αντιπολίτευση εκπέμπει τεμπελιά. Ήσσονα προσπάθεια. Αδιαφορία για τις κοινωνικές τάξεις που την καταψήφισαν. Διαμαρτυρήθηκαν προχθές ο Αλέξης Τσίπρας και οι επιτελείς του γιατί δεν έτυχε προβολής από τα μέσα ενημέρωσης η εκδήλωση του Ζαππείου, στην οποία η Αριστερά ξέχασε τα περί ταξικής μεροληψίας και θυμήθηκε ότι υπάρχει μεσαία τάξη στην Ελλάδα. Μα είναι προφανές. Όταν τεμπελιάζεις και δεν έχεις τα ανακλαστικά να παρουσιάσεις αυτή την πρόταση τη στιγμή που ο κόσμος «καίγεται» να σε ακούσει και το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να εκθέσεις την κυβέρνηση για το τι θα κάνει με το «μαξιλάρι» σου, τότε πώς περιμένεις να κερδίσεις τα φώτα της δημοσιότητας όταν αποφασίζεις τελικά να πεις δυο κουβέντες για εκατομμύρια ταλαίπωρους Ελληνες; Τόσο καθυστερημένα; Έχει τόσο μεγάλη εμμονή με το μαξιλάρι ο ΣΥΡΙΖΑ, που έρχονται στιγμές που πιστεύω ότι αυτό δεν είναι αντιπολίτευση αλλά η… Media Strom!
Διαμαρτύρεται επίσης διαρκώς ο ΣΥΡΙΖΑ για την πολιτική ανοίγματος των σχολείων από τον Μητσοτάκη, ο οποίος -σημειωτέον- αψήφησε τις δημοσκοπήσεις, έστω και αν έχει απόλυτη συναίσθηση -όπως είπε στο Star- ότι στην πολιτική ο κόσμος έχει την τάση να μη θυμάται ποτέ μια απόφαση που δεν του προκάλεσε πρόβλημα. Από το τέλος της καραντίνας και έπειτα ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τον λαϊκίστικο υπολογισμό ότι ο πρωθυπουργός θα καταβάλει βαρύ πολιτικό κόστος αν με το άνοιγμα των γυμνασίων και των λυκείων, τώρα των δημοτικών, σημειωθεί νέα έξαρση κρουσμάτων.
Ο κ. Τσίπρας εισηγήθηκε γενικό λουκέτο σε όλη την εκπαίδευση. Θέλετε γιατί πίστευε ότι ο πρωθυπουργός θα σκοντάψει σε νέα έξαρση κρουσμάτων; Θέλετε γιατί πίστευε ότι έπρεπε να στηρίξει τον «αγώνα» των εκπαιδευτικών, η συνδικαλιστική ηγεσία των οποίων αναζητούσε αφορμή για εξάμηνες διακοπές; Θέλετε γιατί πίστευε ότι ο ανένδοτος κατά των καμερών θα συγκινήσει τα πλήθη;
Όποια εκδοχή και αν υιοθετήσουμε θα καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα: Η Αριστερά έχασε την κοινωνία από τα μάτια της. Εξέπεμψε και πάλι παλαιές απαντήσεις σε νέα ερωτήματα: ήσσονα προσπάθεια, τεμπελιά, ραχατλίκι. Έτσι βρέθηκε να ακούει τον πρωθυπουργό να της κάνει μάθημα πώς να λαμβάνεις παιδαγωγικές αποφάσεις -λάθος η εξάμηνος απώλεια της επαφής των νέων από την εκπαιδευτική διαδικασία- πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων τις δημοσκοπήσεις. Τι να μεταδώσουν από αυτό το χάλι τα κανάλια; Μου αρέσει που ο κ. Τσίπρας έγραψε και ολόκληρο άρθρο για το τι θα γινόταν αν -βάσκανος μοίρα- μάς έβρισκε η πανδημία με τον ίδιο στο τιμόνι! Αν εξαιρέσει κανείς ότι θα απαγόρευε τη Θεία Κοινωνία και θα έκλεινε αμέσως μόνο τους ναούς (τίποτε δεν έμαθαν στην κυβέρνηση, η ασέβεια συνεχίστηκε και επί αντιπολίτευσης), ξέρουμε καλά τι θα συνέβαινε: Το μάδημα της μαργαρίτας!
Τι να μεταδώσουν λοιπόν τα κανάλια και γι’ αυτό το σκέλος της αντιπολιτευτικής δραστηριότητας του ΣΥΡΙΖΑ; Την προβολή του ιδεολογήματος της ήσσονος προσπάθειας; Τα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια των 1.000 ατόμων που πατρονάρει; Τα διαρκή προσκόμματα που έβαλαν οι εκπαιδευτικοί στην τηλεκπαίδευση επειδή φοβούνται την αξιολόγηση; Χάρη μεγάλη κάνουν τα κανάλια στην Αριστερά που δεν επικεντρώνονται σε αυτά. Ας κάνουν τον σταυρό τους στην Κουμουνδούρου που τα ΜΜΕ δεν αφιερώνουν λέξη στις υποκριτικές οιμωγές για τον κύκλο των χαμένων μαθητών.
Υπάρχει όμως και ακόμη ένας λόγος που η Αριστερά οφείλει να είναι ικανοποιημένη που δεν τη «λούζουν» με τα φώτα τους τα συστημικά μέσα ενημέρωσης: Η… περιστασιακή ομοιότης της με τη Ν.Δ.! Παρά τις αποχρώσεις, σε κεντρικά ζητήματα της ατζέντας, όπως τα ελληνοτουρκικά, το Σκοπιανό, το Προσφυγικό – Μεταναστευτικό, οι ΜΚΟ και οι σχέσεις με τον Σόρος, οι σχέσεις με τις ΗΠΑ, η στάση απέναντι στην Εκκλησία, οι θέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρακολουθούν τις αποφάσεις της κυβερνήσεως. Υπάρχουν στιγμές που ο Τσίπρας στο όνομα της υπεύθυνης αντιπολίτευσης είναι φτυστός ο Κυριάκος. Σωσίας του. Γιατί να ασχοληθούν λοιπόν ο κόσμος και τα μέσα μαζί του; Ο κόσμος προτιμά τον πρωτότυπο. Τον αυθεντικό. Ή, σε μικρότερα ποσοστά για την ώρα, ο κόσμος ριζοσπαστικοποιείται και από τους δύο.
Σε κεντρικά ηθικά ζητήματα επίσης, όπως η περιουσιακή κατάσταση των κορυφαίων στελεχών των δύο κομμάτων, ο κόσμος μετά και την υπόθεση Παπαδημούλη αποκομίζει την αίσθηση ότι οι προβεβλημένοι της Αριστεράς είναι πιο καπιταλιστές και από τους δεξιούς. Σωσίες και εδώ. Αδυνατεί και εδώ η Κουμουνδούρου να συλλάβει τη μεταβολή και να διαγνώσει εγκαίρως ότι στο μέλλον ένα κόμμα τύπου Κασιδιάρη (όχι ο ίδιος ο Κασιδιάρης απαραιτήτως) μπορεί να της κάνει μεγαλύτερη ζημιά στα αριστερά ή τουλάχιστον εξίσου με αυτήν που θα κάνει από τα δεξιά στη Ν.Δ.
Στην πραγματικότητα λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του αρχηγού του, μαραίνεται καθημερινά στην αντιπολίτευση. Και για να ζήσει ξανά μέρες «δόξας» 2012 πρέπει να συντρέξουν τρεις προϋποθέσεις: Να έχουμε νέα κατάρρευση της οικονομίας, η πρώτη, και αυτό δεν πρέπει να το εύχεται κανείς. Να δείχνει -η δεύτερη- τόσο αθώος, παρθένος και αξιόπιστος όσο το 2012. Πράγμα απίθανο, γιατί μετά πέντε χρόνια στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει «παρελθόν».
Το τελευταίο που μας θύμισαν είναι οι θυρίδες! Να έχει, τέλος, όντας συστημικό κόμμα πλέον, ανακλαστικά. Ταχύτητα στη λήψη αποφάσεων. Το μόνο που δεν μπορούν να αγνοήσουν τα ΜΜΕ είναι η ταχύτητα. Αλλά ποια ταχύτητα μπορεί να έχει ένα κόμμα του οποίου η ηγετική ομάδα πηγαίνει στα γραφεία να πιάσει δουλειά μετά τις 10 και το πρώτο πράγμα που έχει στο μυαλό της είναι η απόλαυση ενός φραπέ; Ποια ταχύτητα και ποια τύχη; Όταν ο αντίπαλός σου είναι στο πόδι κάθε μέρα από τα χαράματα και είναι στο γραφείο του στο Μαξίμου από τις 8.30, εκείνος διαμορφώνει την ημέρα.
Τα μέσα απλώς ακολουθούν και σε αυτήν τη φάση δυνάμει και άλλων παραγόντων είναι απλώς επιεική στην κυβέρνηση. Όταν μπορούν. Διότι με τα vouchers, το 1821 και μερικές άλλες ιστορίες έδειξαν πως, αν η πίεση έρχεται από τα κάτω, δεν μπορούν να είναι. Το πρόβλημα λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τα μέσα. Είναι η πολιτική. Αν δεν παράγεις πολιτική, δεν έχεις και τα μέσα.
