Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Θέλει μεγάλη προσπάθεια να είσαι άνθρωπος. Να γίνεις. Και να παραμείνεις. Να βρεις εκείνα τα στοιχεία που θα επιτρέψουν στον χαρακτήρα σου να προσφέρει περισσότερο φως από το σκοτάδι που εισπράττει.
Να κατανοήσεις ότι δεν είσαι μόνος σου σε αυτόν τον κόσμο. Και ότι… δεν βλάπτει να νοιάζεσαι για τους γύρω σου, είτε τους γνωρίζεις, είτε όχι.
Να μην βλέπεις στον καθρέφτη… το κέντρο του κόσμου. Δεν είσαι. Αλλά αντιθέτως, να γίνεσαι μέρος του συνόλου. Με ταπείνωση και αξιοπρέπεια.
Να κρατάς την καρδιά σου ανόθευτη από τον πόνο και τη συντριβή. Να μην υποκύπτεις στον πειρασμό της οργής. Να μην σε ελκύει το σκοτάδι, κάθε φορά που οι μαύρες σκέψεις θολώνουν τον ορίζοντα.
Να είσαι άνθρωπος. Να σκέφτεσαι. Να νιώθεις. Να μην “σαπίζει” η καρδιά σου. Και να αντιλαμβάνεσαι ότι, δεν μπορείς να προσεγγίσεις, να αναλύσεις και να διαχειριστείς κάθε στιγμή της συγκυρίας, με τον ίδιο κώδικα.
Το αποκρουστικό σκηνικό που διαμορφώθηκε με τις σκληρές επιθέσεις κατά της εισαγγελέως στη δική Τοπαλούδη, επιβεβαιώνει πόσες “σάπιες καρδιές” κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Πολλές μάλιστα με ρόλο και λόγο στη δημόσια συζήτηση. Συνδικαλιστικά, πολιτικά, εγωιστικά. Ο καθρέφτης τους, που λέγαμε. Και το τι βλέπουν σε αυτόν.
Το όλο θέμα δεν χωράει… δικονομική ανάλυση. Προσφέρεται για τεστ αντισωμάτων… ανθρωπισμού. Περαστικά σε εκείνους που αποδείχτηκαν χαλασμένοι. Ελαττωματικοί. Ηθικά χυδαίοι.
Στη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Στο σκοτάδι (τους)…
