Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
Η πανδημία του κορονοϊού, με τις σύνθετες και πολυεπίπεδες παραμέτρους, και με το δέος του φόβου να κυριαρχεί στον πυρήνα της ελληνικής οικογένειας, ανέδειξε τη «γύμνια» της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας.
Τα τηλεοπτικά κανάλια είχαν μια μοναδική ευκαιρία να κερδίσουν το χαμένο έδαφος από τη δεκαετία της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων αλλά και όσων είχαν προηγηθεί, δημιουργώντας σωρευτικά μια εικόνα απαξίωσης και αποστροφής στην κοινωνία, που καταγράφηκε με τη συρρίκνωση του μεγέθους όσους ανοίγουν την τηλεόραση για να ενημερωθούν για τις εξελίξεις.
Η εξέλιξη ήταν μάλλον αναμενόμενη. Τα ΜΜΕ είναι ένας εργασιακός χώρος που «γονάτισε» λόγω της κρίσης των Μνημονίων. Και δεν προχώρησαν οι καλύτεροι. Με τις εφημερίδες μάλιστα ουσιαστικά να εξαφανίζονται, οι «δημοσιογράφοι» των social media ανέδειξαν το υπερ-εγώ τους, με αποτέλεσμα το «κενό περιεχόμενο» να γίνεται γρήγορα αντιληπτό από την κοινωνία.
Και φυσικά, τα χειρότερα έρχονται για τη δημοσιογραφία, όπως και για μια σειρά ακόμη από δημιουργικούς και μάχιμους εργασιακούς χώρους στην Ελλάδα που βρίσκεται αντιμέτωπη με την αναμενόμενη οικονομική κρίση, μετά τον κορονοϊό.
