Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Πέρασαν εννιά μήνες από τις εκλογές και η πολυθρύλητη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ μένει μετέωρη.
Όπως μένουν τα συμπεράσματα για τις εκλογικές ήττες του 2019- πέρα από κάτι ανούσιες θεωρίες μιας ομάδας σε σύγχυση.
Ίδια ακινησία σε ό,τι αφορά την διεύρυνση, τον τίτλο του κόμματος, τη νέα ηγετική ομάδα με φρέσκα πρόσωπα, την πολιτική γραμμή και το πρόγραμμα.
Δεν φταίει η επιδημία που ανέβαλε το συνέδριο. Ίσως ευτυχώς που το ανέβαλε. Αν είχε διεξαχθεί μπορεί αυτό το κόμμα να μην υπήρχε σήμερα.
Μετά από τόσο καιρό μένουν σε εκκρεμότητα βασικά θέματα ιδεολογίας, οργάνωσης και πολιτικής. Πρωτίστως αιωρείται το ερώτημα: Ποιος κάνει κουμάντο σ’ αυτό το κόμμα;
Όσοι πουν «ο επικεφαλής» του, ή «τα όργανα», κάνουν λάθος. Πάνω από τον επικεφαλής και τα όργανα υπάρχει ένα ιδιότυπο Εφετείο, με μεταβαλλόμενη σύνθεση που παρεμποδίζει ή αλλάζει τους νέους προσανατολισμούς. Ένα αρτηριοσκληρωτικό ιερατείο ακινησίας ή οπισθοδρόμησης.
Οι «53+ «, στους οποίους αθροίζονται κατά περίπτωση και κάποιοι επώνυμοι, με σημερινούς και προγενέστερους ρόλους, -πρώην υπουργοί, βουλευτές και ευρωβουλευτές- λειτουργούν σαν «κόφτες», όσων σχεδιάζει ο Αλέξης Τσίπρας. Για την εγγραφή νέων μελών, την Προοδευτική Συμμαχία, την πολιτική και ιδεολογική πορεία.
Τον αντιλαμβάνονται ως «κράχτη», λόγω της δημοφιλίας του. Να φέρνει κόσμο για να τον καθοδηγούν οι ίδιοι ως κατέχοντες την κομματική αλήθεια.
Με άλλα λόγια θέλουν ένα πρόεδρο υπό περιορισμό και υπό κηδεμονία.
Με τον τρόπο τους το ίδιο θέλουν και οι λοιπές φράξιες και ομαδοποιήσεις, που παραδόξως αυξήθηκαν μετά τις εκλογές.
Ποιο «μεγάλο κόμμα»;
Η αδράνεια άρχισε από την επόμενη των εκλογών. Όταν στην Κουμουνδούρου αντί θα δουν τις αιτίες της βαριάς ήττας, άρχισαν να κορδώνονται ως «μεγάλο κόμμα». Κάποιοι πρόσθεταν προκλητικά: «της Αριστεράς».
Εκδήλωναν έτσι ιδιοκτησιακές βλέψεις στο 32% του οποίου η συντριπτική πλειοψηφία δεν έχει σχέση με την Αριστερά. Πέραν της αίσθησης συνύπαρξης στον ευρύτερο δημοκρατικό και αντιδεξιό χώρο .
Δεν ψήφισαν καν τον ΣΥΡΙΖΑ. Ψήφισαν τον Τσίπρα. Χωρίς αυτόν θα προσανατολίζονταν αλλού ή θα έμεναν στο σπίτι τους.
Αυτοί αποτελούν τον συμπαγή κορμό της ελληνικής Κεντροαριστεράς. Μετακινήθηκαν στον Αλέξη Τσίπρα μετά τα ολέθρια λάθη των Γ. Παπανδρέου και Β. Βενιζέλου στο ΠΑΣΟΚ. Η Φώφη Γεννηματά που το κατάργησε τους έκοψε τις γέφυρες επαναπατρισμού.
Ο αυτοβαυκαλισμός του «δεύτερου κόμματος», οι εσωτερικές συγκρούσεις, η αδυναμία άσκησης πολιτικής, τα ιδεολογήματα, οι ομαδοποιήσεις, οι μειοψηφικές επιλογές, η προβληματική δημόσια παρουσία πολλών στελεχών ακινητοποιούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση. Ή τον κάνουν βούτυρο στο ψωμί της Δεξιάς.
Κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ που προσδοκούσαν να διαλυθεί η ΝΔ λόγω της βουλιμίας Μητσοτάκη να την ιδιοποιηθεί τώρα τον συνδράμουν να διαλύσει την Δημοκρατική Παράταξη.
Η ανιστόρητη αντίληψη τους ότι για να επανέλθουν αρκεί να αποτύχει η σημερινή κυβέρνηση οδηγεί σε αποτυχία τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ιστορικός ρόλος του Τσίπρα
Για όλα αυτά η βασική ευθύνη βρίσκεται στην αναποφαστικότητα του Αλέξη Τσίπρα- που οδηγεί στον εγκλωβισμό του, ακόμη και με συναισθηματικούς όρους.
Έχει ιστορικό ρόλο, επειδή ψηφίζεται από τους πολίτες ως φυσικός επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης, για να ενώσει στη βάση Αριστερά και Κεντροαριστερά. Δεν μπορεί να λειτουργεί ως συνιστώσα της Κουμουνδούρου. Με πνεύμα «όλοι δικοί μας είμαστε.»’
Αυτό τον οδηγεί να δέχεται τις τροχοπέδες από ομάδες και παράγοντες που κάθε άλλο συμβάλλουν στην ανασύνταξη του κόμματος προς τα πάνω υπό την ηγεσία του. Θέλουν ανασύνταξη προς τα κάτω υπό τον έλεγχο τους.
Προβεβλημένος ομαδάρχης διακινεί «να χάσει άλλη μια φορά ο Τσίπρας και να φύγει».
Κορυφαίος κομματικός παράγων, όπου βρεθεί απειλεί να «τον κάνει και να τον ράνει».
Πρώην υπουργός απωθεί τους φυσικούς οπαδούς του Τσίπρα κομπάζοντας ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι βρόμικο».
Μικρομέγαλα στελέχη και γκρουπούσκουλα με ιδεοληψίες ζητούν «αριστερή καθαρότητα».
Εκ παραλλήλου ένας κύκλος προσώπων που παριστάνουν την «προεδρική φρουρά», νοιάζονται μόνο για την επιβίωση και την προβολή τους.
Κόμμα εξουσίας ή τίποτε
Έτσι δεν δημιουργείται κόμμα εξουσίας. Δεν θα δημιουργούνταν ούτε το ΠΑΣΟΚ, αν ο Ανδρέας Παπανδρέου στην κρίσιμη στιγμή δεν πετούσε έξω παράγοντες και ομάδες. Πρόσωπα με κύρος και περγαμηνές όχι σούργελα.
Ξήλωσε ολόκληρη ολόκληρη Κεντρική επιτροπή, προκειμένου να μετατρέψει το Βαβυλωνιακό ΠΑΣΟΚ σε γνήσιο λαϊκό κόμμα που έκανε πολιτική και δεν πετροβολούσε απλώς τον αντίπαλο.
Διεκδικούσε την κυβέρνηση με πολιτική, με ριζοσπαστικό πρόγραμμα και αποδεκτά πρόσωπα από όλες τις γενιές.
Κάτι ανάλογο έκανε αργότερα ο Κ. Σημίτης, με το σύνθημα του εκσυγχρονισμού. Άσχετα πώς τον κατάντησαν μετά οι «εκσυγχρονιστές»- ορισμένοι από του οποίους κυκλοφορούν στην αυλή του Μητσοτάκη σήμερα.
Έχοντας υπόψη το παρελθόν της ευρύτερης Παράταξης ο Αλέξης Τσίπρας έχει να κάνει συγκεκριμένη δουλειά, ως επικεφαλής και ως φορέας λαϊκής εντολής με ευανάγνωστο περιεχόμενο.
-Να απομονώσει τους 3-4, που, ενώ είναι «καμένοι» στην κοινή γνώμη από δικά τους λάθη, έχουν στρογγυλοκαθίσει στο προσκήνιο .
-Να διαλύσει τις φράξιες στην Κουμουνδούρου, καταργώντας την σημερινή «φραξιονισμένη» Κεντρική Επιτροπή.
-Να βάλει στη θέση της μια λειτουργική Προσωρινή Επιτροπή που θα προχωρήσει τη μετεξέλιξη του κόμματος.
– Να ασκήσει στο κόμμα, στην Βουλή και στην Ευρωβουλή τα προνόμιά του ως πρόεδρος.
-Να διατάξει το αναμορφωμένο κόμμα με νέα ηγετική ομάδα, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, με ριζοσπαστικό κυβερνητικό πρόγραμμα,, με πολιτικές για τη χώρα, με πρωτοβουλίες.
-Να ζητήσει από την κοινωνική πλειοψηφία -με την οποία συμπορεύεται παραδοσιακά η Αριστερά και η Κεντροαριστερά –να του δώσει στις εκλογές την πολιτική πλειοψηφία για να ανασυντάξει τη χώρα, όχι το κόμμα του.
Αν για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούν να κινηθούν αυτά, -ή υπάρχει εκτίμηση ότι «είναι νωρίς» -οι δημοκρατικοί πολίτες θα κουραστούν και θα αναζητήσουν αλλού έκφραση. Ή θα τα παρατήσουν, απογοητευμένοι.
Έτσι ο Νεομητσοτακισμός θα κυριαρχήσει και ο πρωθυπουργός της «πρώτη φορά Αριστεράς» θα χάσει το επόμενο ραντεβού με την ιστορία, επειδή θα έχει μείνει με όσους βολεύονται με το σόφισμα: «Δεν χάσαμε, απλώς δεν κερδίσαμε».
Ο ίδιος θα αποφασίσει….
