Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η Επιτροπή «Ελλάδα 2021» -που έχει την ομόφωνη στήριξη της Βουλής και αρμοδιότητες δια νόμου, για τα 200 χρόνια από την ελληνική Επανάσταση – θα πρέπει να ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί, όσο πλησιάζουν οι εκδηλώσεις που σχεδιάζει.
Ως επίσημος φορέας της διοργάνωσης η επιτροπή της Γιάννας Αγγελοπούλου, θα δώσει τον τόνο -που ίσως είναι το πιο κρίσιμο στοιχείο του εορτασμό.
Η ματιά των οργανωτών στα πράγματα θα έχει τροχιοδεικτικό χαρακτήρα. Κι εδώ υπάρχουν θέματα. Ορισμένα είναι εύκολα. Π.χ. πώς θα σηματοδοτηθεί η συλλογική βούληση για το μέλλον, με τρόπο που να απεικονίζει ρεαλιστικά τις δυνατότητες της χώρας και τις προσδοκίες του πληθυσμού.
Άλλα όμως είναι δύσκολα. Όπως π.χ. η σύνοψη της νεότερης ελληνικής ιστορίας, όταν αυτά τα 200 χρόνια έχουν από όλα: θριάμβους και καταστροφές, μεγαλείο και μίση, δημιουργία και αδελφοκτονίες.
Στον πυρήνα αυτής της αποτίμησης βρίσκεται η σχέση με τον απέναντι. Τον Τούρκο, τον «εχθρό», τη σκλαβιά από τον οποίο αποτίναξαν οι ξεσηκωμένοι του 1821 και δημιούργησαν συνθήκες επέμβασης των «μεγάλων δυνάμεων» για τη δημιουργία ελληνικού κράτους.
Για δυο αιώνες η επίσημη ιστοριογραφία, η σχολική εκπαίδευση, εθνική κουλτούρα, η προφορική αφήγηση καλλιεργεί εκατέρωθεν, την αντιπαλότητα ανάμεσα στους δυο λαούς.
Από ελληνικής πλευράς στον πρώτο αιώνα από την απελευθέρωση αυτό έπαιρνε και και μορφή πολέμων για την εθνική ολοκλήρωση στα πλαίσια της Μεγάλης Ιδέας.
Μετά τη συμφορά του 1922 αρκείται στην καλλιέργεια έχθρας που τροφοδοτείται από την επιθετικότητα του σύγχρονου τουρκικού κράτους , που κορυφώθηκε με τον «Αττίλα» στην Κύπρο και συντηρείται στο Αιγαίο.
Η ανασφάλεια αναμειγνύεται με αποθέματα του ηρωισμού ικανού να προστατεύσει την εθνική κυριαρχία από τις προκλητικές τουρκικές διεκδικήσεις , που συντηρούν και τη δαπανηρή κούρσα των εξοπλισμών.
Η πολιτική έμπνευση για «βούτυρο αντί για κανόνια» με ταυτόχρονο άνοιγμα του δρόμου για την ένταξη της Τουρκίας στον ευρωπαϊκό κοινοτικό ιστό, ναυάγησε στον επεκτατικό «σουλτανισμό» του Ερντογάν.
Εκ των πραγμάτων όμως η Ελλάδα στη 200η επέτειο του ιδρυτικού γεγονότος ως κράτους θα συνδυάσει τον απολογισμό με την προοπτική στις σχέσεις με την Τουρκία.
Το ερώτημα είναι σε ποιο μύλο θα ρίξει το περισσότερο νερό. Στην ένταση που επιδιώκουν οι Τούρκοι, ή στην αποκλιμάκωση που έχει κάθε λόγο να εξασφαλίσει η Ελλάδα;
Φαίνεται ότι η Επιτροπή Αγγελοπούλου προτίθεται να συμβάλλει στην εξομάλυνση τουλάχιστον σε επίπεδο κλίματος και συμβολισμού. Θα αναδείξει ότι ο εχθρός είναι ταυτόχρονα και γείτονας -και θα το δώσουμε το χέρι, αν δείξει διάθεση να το πιάσει.
Αυτό το νόημα είναι η τελευταία ανάρτηση της Γιαννας.
Αν το καταφέρει θα είναι εθνικό επίτευγμα. Θα κινήσει μπροστά τον τροχό της συνύπαρξης δια του διαλόγου που αποτελεί θεμελιώδη ανάγκη για τη περιοχή.
Απέναντι σ’ αυτές τις οξυδερκείς επιλογές καιροφυλακτεί ο πιο σκοτεινός σωβινισμός που τρέφεται με το μίσος, όπως τα τροπικά δάση τρέφονται από τη σήψη τους.
Η Αγγελοπούλου μπήκε στο σημάδι για την ανάρτηση της. Μια εφημερίδα ζήτησε από τον Μητσοτάκη να τη «μαζέψει». Ένας βουλευτής της ΝΔ άρχισε να πουλάει εξυπνάδες.
Έτσι αναδείχθηκε και κάτι που συχνά υποτιμάται: η επέτειος του 2021 εγκυμονεί κίνδυνους στο εσωτερικό της χώρας.
Οι σημερινοί «τουρκοφάγοι» του καναπέ, απόγονοι του ντροπιαστικού 1987 και της καταστροφικής ιαχής «στο Σαγγάριο, στον Σαγγάριο» του 1922, γυαλίζουν τις τσίγκινες περικεφαλαίες τους.
Ετοιμάζουν πόλεμο στην Αγγελόπουλου και σε όποιον δεν ασπάζεται με τις ανιστόρητες και αραχνιασμένες εθνο- θρησκευτικές δοξασίες -με τις οποίες σταδιοδρομούν οι ίδιοι.
Θέλει αρετή και τόλμη για να μπουν οριστικά στο περιθώριο, με τις εκδηλώσεις της επετείου.
Το κάνει ήδη η επιστήμη της Ιστορίας που ξαναγράφει το χρονικό της Επανάστασης και όσων ακολούθησαν στα ελληνοτουρκικά, με πιο ακριβή και διαυγή τρόπο.
Προφανώς θα το κάνει και η Επιτροπή Αγγελοπούλου. Η κυρία βλέπει καθαρά την μεγάλη εικόνα, ώστε να μην συμβιβαστεί με τους επαγγελματίες της πατριδοκαπηλίας.
