Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Κορυφαίος θρησκευτικός παράγων του δημόσιου βίου, κοσμικός, μου παρατηρούσε προ ημερών πως μετά την κρίση η Εκκλησία θα πρέπει να λύσει οριστικά για το μέλλον τα ζητήματα ταυτότητάς της.
Ομολογώ πως δεν κατάλαβα το βάθος της επισήμανσής του και προσπέρασα. Υπέθεσα ότι εννοούσε τη σοβούσα κρίση στις σχέσεις της με την Πολιτεία.
Διέκρινα σε όσα έλεγε την εσωτερική πτυχή μόνον. Αυτή άλλωστε κυριαρχεί στις συζητήσεις παρασκηνίου αυτήν την εποχή, καθώς πίσω από τις κλειστές πόρτες οι ιεράρχες ομαδοποιούνται σε «προσκυνημένους» προς την εξουσία και σε «αδούλωτους». Σε «διωκόμενους» και σε «επιχορηγούμενους». Οπου προσκυνημένοι οι φρόνιμοι που εφαρμόζουν τις αποφάσεις χωρίς αντιρρήσεις, κάποιοι μάλιστα αναζητώντας στήριξη όταν έρθει η ώρα της διαδοχής. Και όπου αδούλωτοι αυτοί που ρισκάρουν το αντάρτικο, γιατί πρώτα θέλουν να τα έχουν καλά με το πλήρωμά τους και μετά βεβαίως και με την Πολιτεία.
Πέραν της εσωτερικής πτυχής όμως, υπάρχει και η διεθνής. Και ο εξωτερικός παράγων θα παίξει ρόλο στο μέλλον στη διαδοχή του Αρχιεπισκόπου χωρίς αμφιβολία. Η ισχύς που απέκτησε η Εκκλησία επί Χριστοδούλου (αυτή έριξε τον πανίσχυρο Σημίτη με τις ταυτότητες, αυτή έκανε εξωτερική πολιτική στα Ιεροσόλυμα) τρόμαξε τον διεθνή παράγοντα, ο οποίος στη Μέση Ανατολή τουλάχιστον επενέβη. Και θα αναμειχθεί εκ νέου όταν έρθει η ώρα της διαδοχής του Ιερωνύμου, αυταπάτες ας μην υπάρχουν.
Το μέγα ζήτημα που προκύπτει αυτήν τη φορά είναι το εξής, για να μπω σε θέματα ταυτότητας. Με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει αυτήν την φορά η Ελλαδική Εκκλησία; Ιστορικά και γεωπολιτικά η θέση της είναι με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Γι’ αυτό και η μάχη που θα δοθεί είναι ο νέος Αρχιεπίσκοπος να είναι «Φαναριώτης». Όπως και ο διοικητής του Αγίου Ορους. Εις τρόπον ώστε αληθινός αρχηγός της να είναι ο Πατριάρχης και να καταλυθεί εν τοις πράγμασι η Αυτοκεφαλία της. Με όρους ιστορικούς και γεωπολιτικούς, λοιπόν, η Εκκλησία μας θα παύσει να είναι Ανατολική Ορθόδοξος.
Με όρους δογματικούς θεολογικούς όμως η ψυχή του πιστών και των ιερέων δεν υπακούει στις νεωτερικές ιδέες των δυτικών πατριαρχικών. Ήτοι στην κατ’ οίκον προσευχή, στην αποχή από τη θεία κοινωνία, στην απαγόρευση της κωδονοκρουσίας κ.λπ. Όλα αυτά είναι ξένα προς τον λαό μας. Οι καμπάνες, για παράδειγμα, τις οποίες αντιπαθούσε ο Αδαμάντιος Κοραής, είναι ήχος χαρμόσυνος και συνδεδεμένος με την Ιστορία μας. Με τις απελευθερώσεις μας από τους δυνάστες. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διανοήθηκε να επιβάλει τη σιγή τους. Το τι γράφουν οι πιστοί στα mails που στέλνουν στους δεσποτάδες αυτόν τον καιρό γι’ αυτό το θέμα είναι απίστευτο.
Ενώ λοιπόν ιστορικά, πνευματικά και γεωπολιτικά η Εκκλησία μας υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, οι δογματικές επιλογές που γίνονται -με σημαιοφόρο τον Πατριάρχη μας και τον δυναμικό Αρχιεπίσκοπο Αμερικής- σπρώχνουν το εν Ελλάδι εκκλησίασμα στο Πατριαρχείο της Μόσχας. Το οποίο επεκτείνει την επιρροή του στις σλαβικές εκκλησίες των Βαλκανίων.
Μπορεί να διανοηθεί κανείς ότι το τέλος της διαδρομής της νεωτερικότητας στην Εκκλησία μπορεί να βρει την Ελλαδική Εκκλησία διασπασμένη, με δύο Αρχιεπισκόπους, έναν της επιρροής Φαναρίου και έναν της επιρροής Μόσχας; Δεν είναι αστεία αυτά! Αλλά όταν μιλάμε για ζητήματα ταυτότητας αυτά εννοούμε!
Όσοι χαϊδεύουν ποιμαντορικές ράβδους, λοιπόν, και όσοι ονειρεύονται μίτρες προκαθημένου και χρυσοποίκιλτα άμφια ας ξέρουν ότι η εθνική εξουσία και ο διεθνής παράγων είναι το μισό της διαδρομής προς τον θρόνο. Το άλλο μισό είναι ο λαός. Χωρίς αυτόν συμμέτοχο στη νέα εποχή η Εκκλησία θα γίνει χίλια κομμάτια. Αν δεν γίνεται ήδη! Προς τέρψιν των εχθρών του έθνους, που διακαώς επιθυμούν τη διάλυσή της για να μην την έχουν στα πόδια τους.
Θέλω να πιστεύω ότι αυτό δεν θα γίνει επί των ημερών κόμματος που στον ύμνο του υπήρξε κάποτε ο στίχος «ζήτω η πατρίδα, ζήτω η θρησκεία…» κ.λπ. κ.λπ. Καλή Ανάσταση!
