Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Προκόπης Παυλόπουλος ήταν πολιτικός- για χρόνια στο κέντρο της πολιτικής σκηνής και σε κεντρικούς ρόλους στο κόμμα του.
Διέκοψε την συμμετοχή του στην ενεργό πολιτική όταν αναδείχθηκε -διακομματικά- Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Άσκησε τα καθήκοντά του άψογα -ακόμη και κατά την διαπίστωση του Μητσοτάκη που δεν τον ψήφισε ως βουλευτής και ως Πρωθυπουργός τον αντικατέστησε.
Ειδικά το καλοκαίρι του 2015 έγραψε ιστορία, κρατώντας τη χώρα στην Ευρωζώνη. Χωρίς να παραβιάσει ούτε κατά κεραία τη συνταγματική τάξη στις σχέσεις του με την παραζαλισμένη κυβέρνηση της εποχής.
Μπορεί να έχει κανείς όποια γνώμη θέλει για το κόμμα του, την θητεία του σε υπουργεία, την ιδεολογία του, για τον ίδιο ως πρόσωπο, αν τον ξέρει.
Αλλά δεν μπορεί να πει ότι δεν υπήρξε άξιος του αξιώματος. Εκτός από κάτι διατεταγμένους….
Κάποια στιγμή η θητεία του έληξε. Δεν στεναχωρήθηκε; Προφανώς. Ίσως και οργίσθηκε. Δεν είναι ο μόνος άλλωστε στη χώρα. Να μην ξεχνάμε ότι υπέρ του είχε ταχθεί περισσότερη από τη μισή ΝΔ και ολόκληρη η αξιωματική αντιπολίτευση.
Ένας πολιτικός επιστρέφει πάντα στην πολιτική. Αυτό έκανε και ο Παυλόπουλος. Επέστρεψε δηλαδή σε μια καθημερινότητα στην οποία παρεμβαίνει, σχολιάζει και ενδεχομένως συγκρούεται.
Με περισσότερη ελευθερία και χωρίς να υπόκειται στις ισορροπίες και τους τύπους που επιβάλλει η ιδιότητα του αρχηγού του κράτους.
Πού είναι το πρόβλημα λοιπόν αν επικοινωνεί με ξένους ηγέτες και το κοινοποιεί, αν κάνει δηλώσεις για την τρέχουσα κατάσταση, αν έχει λόγο στα πράγματα;
Δικαίωμά του ασκεί. Μπορεί να μιλάει, να έχει επαφές, να κάνει δηλώσεις. Ή να γράφει βιβλία, όπως αποκάλυψε ο Βασίλης Σκουρής -από το ieidiseis.gr πλέον- ότι θα κάνει σύντομα. Το έκανε άλλωστε και ως Πρόεδρος.
Γιατί πρέπει να «καθίσει στο σπίτι του», κατά πως τον παροτρύνουν μερικοί; Δεν είναι «απλός πολίτης όπως όλοι μας» όπως π.χ. τον χαρακτήρισε η Έλενα Ακρίτα. Είναι πολιτικός και δρα σαν πολιτικός. Αλλά και σαν διανοούμενος και κορυφαίος ακαδημαϊκός.
Δεν είπε ποτέ ότι αποστρατεύεται. Συνεπώς έχει κάθε δικαίωμα, ενδεχομένως έχει και λόγους να δημοσιοποιεί τις δραστηριότητες του.
Το θέμα είναι αυτές καθ’ εαυτές οι δραστηριότητες: αν ωφελούν, ή αν βλάπτουν τη χώρα, ή τον δημόσιο βίο. Εκεί όποιος έχει αντίρρηση για τη συνομιλία ενός πρώην προέδρου με τους εν ενέργεια προέδρους άλλων χωρών να το πει.
Όποιος θεωρεί πως το ότι δεν κόβει ή δεν κρύβει τις σχέσεις που απέκτησε στην πενταετία της προεδρίας του είναι «χτυπήματα κάτω από τη μέση»- όπως γράφτηκε κάπου- κατά της …διαδόχου του, μάλλον αυτοί που τα λένε δεν την έχουν και σε πολύ μεγάλη υπόληψη.
Αλίμονο αν θεωρήσει ανταγωνιστικό, ή άδικο για την ίδια ότι ο Παυλόπουλος παίρνει τηλέφωνα και αυτή τουιτάρει.
Ο Παυλόπουλος δεν υπήρξε βουβό πρόσωπο όταν ήταν Πρόεδρος. Με ποια λογική πρέπει να γίνει τώρα; Θέλει να μιλάει με τον Ματαρέλα, με τον Μακρόν, με τον Αβραάμ Πάπα; Θα μιλάει. Θέλει να το ανακοινώσει; Θα το ανακοινώνει, αν δεν έχουν αντίρρηση οι συνομιλητές του. Σε ποιον άλλον πέφτει λόγος γιατί είναι παρών στην επικαιρότητα;
Τι και πώς παίχθηκε και αντικαταστάθηκε ένας επιτυχημένος Πρόεδρος είναι μια συζήτηση που δεν έχει ανοίξει ακόμη. Τηρουμένων των αναλογιών θυμίζει την αντικατάσταση του Καραμανλή το 1985: θυσιάστηκε σε μια κομματική σκοπιμότητα; Ελπίζουμε να μην είναι ίδια και η συνέχεια.
Αλλά κανείς δεν μπορεί να του επιβάλει να σιωπήσει-εκτός αν αυτός είναι ο στόχος. Ο καθένας μπορεί να κρίνει τις παρεμβάσεις του, το περιεχόμενο της δράσης του. Αλλά δεν μπορεί να πει ότι δεν είναι δικαίωμά του να υπάρχει στο δημόσιο βίο με τον τρόπο που ο ίδιος επιλέγει.
Πολύ περισσότερο κανείς δεν μπορεί να του υποδείξει να αποσυρθεί για να μην ενοχλείται η… διάδοχός του- αν κριθεί από κάτι δημοσιεύματα που προσπαθούν να διασπείρουν πως ό,τι επικριτικό γράφεται για την νέα Πρόεδρο το… υποκινεί ο ίδιος. Αν είχε τόση ισχύ στα ΜΜΕ θα ήταν Πρόεδρος.
Όμως κάποιοι πιστεύουν ότι άλλη δουλειά δεν έχει πρέπει να τον τον ρωτήσουν. Αν δεν φοβούνται μην τους προκύψει το αντίθετο…
