Γράφει ο Τάσος Παππάς
Πηγή: “Εφημερίδα των Συντακτών”
Από το τηλεγράφημα του ΑΠΕ-ΜΠΕ το πρωί της Τετάρτης μάθαμε ότι επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης οκτώ ετών για διαφθορά στον Σοσιαλιστή, πρώην πρόεδρο του Ισημερινού, Ραφαέλ Κορέα. Ο εισαγγελέας κατηγόρησε τον Κορέα ότι τέθηκε επικεφαλής εγκληματικής οργάνωσης και ζήτησε να του επιβληθεί η βαρύτερη ποινή. Το δικαστήριο αποφάσισε επίσης να στερήσει από τον Κορέα το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι για 25 χρόνια. Προφανώς για να αποκλειστεί το ενδεχόμενο κάποια στιγμή να επιστρέψει και να διεκδικήσει κεντρικό ρόλο.
Ο καταδικασμένος ερήμην Κορέα (ζει στο Βέλγιο) μιλά για ενορχηστρωμένη επίθεση με όχημα τη Δικαιοσύνη από τον διάδοχό του Λενίν (ο τόνος στο γιώτα για να μην μπερδευτούμε) Μορένο, τον άλλοτε αντιπρόεδρό του. Είναι τελείως… συμπτωματικό ότι η καταδίκη του Κορέα ήρθε σε μια στιγμή που ο Λενίν Μορένο αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στην οικονομία, έχει ζητήσει τη συνδρομή του ΔΝΤ και χρησιμοποίησε τον στρατό για να καταστείλει τις μαζικές διαδηλώσεις. Η είδηση πέρασε στα ψιλά λόγω πανδημίας.
Σε άλλες συνθήκες τα μέσα ενημέρωσης της Δεξιάς θα την είχαν προβάλει δεόντως για να δείξουν ότι οι αριστεροί παντού στον κόσμο δεν είναι κάτι διαφορετικό. Κι αυτοί δεν αντιστέκονται στους πειρασμούς, κι αυτοί δεν διστάζουν να βάλουν το χέρι στο μέλι, κι αυτοί κάνουν μακροβούτια στη λίμνη της διαφθοράς. Οπότε είναι μια απάτη η περίφημη θεωρία τους ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Οπότε όλα όσα λένε ότι επιδιώκουν (λιγότερες ανισότητες, περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, προστασία των αδύναμων, φορολόγηση του προκλητικού πλούτου, εθνικός έλεγχος στις βασικές μονάδες παραγωγής) είναι φτηνός λαϊκισμός. Οπότε δεν δικαιούνται να ισχυρίζονται ότι έχουν το ηθικό πλεονέκτημα.
Η στοχοποίηση των αριστερών ηγετών της Λατινικής Αμερικής που κέρδισαν πολλές φορές εκλογές και κυβέρνησαν για αρκετά χρόνια, δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Η λατινοαμερικανική Δεξιά και το κατεστημένο της Ουάσινγκτον δεν μπόρεσαν να χωνέψουν ότι έχασαν τον έλεγχο σε μια περιοχή που περιγράφεται ως «η πίσω αυλή των ΗΠΑ». Τα συμφέροντά τους με τις μαζικές εθνικοποιήσεις και την ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική που ακολούθησαν οι αριστερές κυβερνήσεις δέχτηκαν πλήγματα και δεν μπορούσαν να το ανεχτούν.
Αφού συνήλθαν από το σοκ μετά τις εκλογικές ήττες των φίλιων πολιτικών δυνάμεων πέρασαν στην αντεπίθεση. Με τη βοήθεια των μέσων ενημέρωσης που ανήκουν σε μεγιστάνες οι οποίοι έχουν στενές σχέσεις με τα αστικά κόμματα και τις ΗΠΑ, οργάνωσαν πραξικοπήματα (είτε κλασικού τύπου, είτε βελούδινα), αμφισβήτησαν τη νομιμότητα των κυβερνήσεων μιλώντας για εκλογές βίας και νοθείας και ενορχήστρωσαν εκστρατείες δυσφήμησης των αριστερών ηγετών εστιάζοντας στο ηθικό πεδίο. Για διαφθορά κατηγόρησαν τον Τσάβες, αλλά δεν τους βγήκε. Επικήρυξαν για 15 εκατομμύρια δολάρια τον Μαδούρο κατηγορώντας τον ότι είναι επικεφαλής συμμορίας ναρκεμπόρων, αλλά ο πράκτοράς τους Γουαϊδό αποδεικνύεται κουτσό άλογο.
Στην Αργεντινή ο νεοφιλελεύθερος δισεκατομμυριούχος Μάκρι προσπάθησε να εξοντώσει την Κίρτσνερ με κατηγορίες για διαφθορά. Εβαλε τη χώρα στο ΔΝΤ, έχασε τις εκλογές και η Κίρτσνερ είναι σήμερα αντιπρόεδρος της Αργεντινής. Στη Βραζιλία έκλεισαν στη φυλακή τον Λούλα και του απαγόρευσαν να συμμετάσχει στις εκλογές, τις οποίες όπως έδειχναν όλες οι μετρήσεις θα κέρδιζε, και τώρα έχουν πρόεδρο έναν φασίστα.
Τα… εγκλήματα που διέπραξαν οι Τσάβες, Λούλα, Κορέα, Μοράλες και άλλοι αριστεροί ηγέτες στη Λ. Αμερική είναι η θεαματική μείωση του αναλφαβητισμού, ο περιορισμός της φτώχειας, η δημιουργία δικτύων ενίσχυσης των εργαζομένων, το πέρασμα σε εθνικό έλεγχο βασικών παραγωγικών μονάδων και η δημοφιλία τους στις λαϊκές μάζες που τους έδινε νίκες στις κάλπες.
Αλλά δεν χρειάζεται να πάμε τόσο μακριά για να δούμε τη στρατηγική της Δεξιάς. Τα κόμματά της παντού τα ίδια προσπαθούν να κάνουν. Να θυμηθούμε πώς συμπεριφέρθηκαν στους αντιπάλους τους η ελληνική και η ισπανική Δεξιά; Κατηγόρησαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Podemos ότι χρηματοδοτήθηκαν από τη Βενεζουέλα. Ακόμη περιμένουμε τις αποδείξεις. Η δική μας στοχοποίησε και συγκεκριμένα πρόσωπα.
Κατηγόρησε τον Γ. Κατρούγκαλο ότι ως υπουργός έδινε δουλειές στο δικηγορικό γραφείο του. Ψέμα. Κατηγόρησε τους Ν. Παππά, Χρ. Σπίρτζη ότι είχαν στήσει γραφείο εξυπηρέτησης ρουσφετιών έναντι ανταλλάγματος. Ψέμα. Κατηγόρησε τη Νάντια Βαλαβάνη ότι ήξερε νωρίτερα πως θα επιβληθούν capital controls και το εκμεταλλεύτηκε. Ψέμα. Συκοφαντώντας ό,τι δεν ταιριάζει στο ιδεολογικό σύμπαν τους, κινητοποιώντας τις λεγεώνες των τσακαλιών, τρομοκρατώντας τους μικροαστούς, ελπίζουν ότι θα μασκαρέψουν τις προθέσεις τους και θα εξωραΐσουν τη φονική ουτοπία τους.
Ανάγωγα
Ο Κόρμπιν έχασε και έφυγε. Ο Σάντερς έχασε και έφυγε. Μου ήρθε στο μυαλό η γνωστή ιστορία με τον κομμουνιστή πολιτικό κρατούμενο την εποχή της παρανομίας του ΚΚΕ. Αφού άκουσε την εισήγηση της καθοδήγησης με όλα τα αισιόδοξα επιχειρήματα για το επερχόμενο τέλος του καπιταλισμού και την αναπόφευκτη νίκη του προλεταριάτου, αναρωτήθηκε: «Δεν καταλαβαίνω, ρε σύντροφοι. Οι αντικειμενικές προϋποθέσεις είναι καλές, οι υποκειμενικές ακόμη καλύτερες, αλλά ο Μήτσος πάντα στην Ακροναυπλία». Τηρουμένων των αναλογιών.
