Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Άκουσα πρώτη φορά για το σενάριο διεξαγωγής πρόωρων εκλογών το προσεχές φθινόπωρο προ εικοσαημέρου. Παραμονές 25ης Μαρτίου
Κορυφαίος υπουργός μού εκμυστηρεύτηκε τότε εμπιστευτικώς την εκτίμηση ότι «δεν θα καθίσει ο Κυριάκος να χρεωθεί τις απολύσεις που θα γίνουν -μετά την κρίση- στον ιδιωτικό τομέα». Λογική σκέψη μεν, αλλά με τα φέρετρα στη σειρά, τον πλανήτη στο πόδι και την Ελλάδα σε συναγερμό το τελευταίο πράγμα που με απασχολούσε εκείνες τις ώρες -και βεβαίως όλους μας- ήταν πότε θα γίνουν… εκλογές. Ας γράψει κάποιος άλλος πρώτος το «αποκλειστικό», είπα μέσα μου.
Και πράγματι το έγραψε. Και μια και δυο και τρεις, σε σημείο που ο ΣΥΡΙΖΑ «λάλησε» από υπερβολική κρίση άγχους γι’ αυτό που φοβάται ότι τον περιμένει. Τη συρρίκνωση. Η Αριστερά άρχισε μετά ταύτα να εκπέμπει μιζέρια και χολή: Σε άλλον συριζαίο φταίει ο Τσιόδρας επειδή δάκρυσε, σε άλλον φταίνε οι νεκροί που μέχρι στιγμής δεν είναι αρκετοί να «ισοφαρίσουν» το Μάτι (για το Ψυχιατρείο οι άνθρωποι), σε άλλους ο Γεώργιος Καραϊσκάκης και πάει λέγοντας.
Αρνούμαι να ασχοληθώ με τη μελαγχολία των «δεύτερων» της Αριστεράς, δεν τους χαρίζω ούτε μονόστηλο. Δεν είναι αυτό το μείζον θέμα που πρέπει να απασχολεί τη χώρα σήμερα. Κακώς ασχολούμαστε με γραφικές περιπτώσεις, κακώς χύνουμε το μελάνι μας γι’ αυτές, κακώς τις κάνουμε «φίρμες». Ποιος ασχολείται;
Τα μείζονα θέματα αυτή την εποχή είναι (με αυτή τη σειρά) πότε θα αρχίσει το «exit» από την καραντίνα (κυβερνητική ορολογία), πότε θα επανεκκινήσει η οικονομία, τι θα γίνει με τις θέσεις εργασίας και τα χρέη χιλιάδων επιχειρήσεων και, αφού αυτά μπουν -όπως μπουν- σε μια σειρά, τότε ναι, να σκεφτούμε πράγματι αν αξίζει τον κόπο να γίνουν εκλογές. Το ανάποδο, να σκεφτόμαστε πρώτα τις εκλογές πριν σβήσουμε τη φωτιά που άναψε και καίει στο σπίτι μας συνιστά βιαστικό άλμα λογικής. Αυτή είναι η βασική μου θέση.
Ωστόσο επειδή το ζήτημα τίθεται δεν μπορώ να αποφύγω δυο τρεις σκέψεις. Βασιζόμενες στο καλύτερο δυνατό σενάριο για τη Ν.Δ. Ότι δηλαδή θα καταφέρει να συγκρατήσει τα θηριώδη ποσοστά που καταγράφει κατά τη διακυβέρνηση, κατά τη διάρκεια της οποίας παρατηρείται πρώτη φορά κάτι εκπληκτικό: Να αυξάνει τα ποσοστά της η κυβερνητική παράταξη και να τα μειώνει φθειρόμενη άνευ του λούστρου της εξουσίας η αξιωματική αντιπολίτευση.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης προκηρύσσει εκλογές με απλή αναλογική το φθινόπωρο και παίρνει ποσοστό τέτοιο (π.χ. 46%-47%) που του επιτρέπει την κατάκτηση της αυτοδυναμίας. Που δεν οδηγεί σε επαναληπτικές εκλογές. Ωραία! Την πιθανότητα να λάβει μεγαλύτερο ποσοστό σε σύγκριση με τις εκλογές του Ιουνίου του 2019 αλλά ολιγότερες έδρες στη Βουλή -άρα ασθενέστερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία- την έχει λάβει υπ’ όψιν του κανείς από τους εισηγητές των πρόωρων εκλογών; Πρόκειται για σενάριο που δεν συμφέρει βασικά ούτε τη χώρα -το μόνο θετικό είναι ότι θα έχει «καεί» η απλή αναλογική- ούτε βεβαίως και την Κεντροδεξιά. Διότι αν η οικονομική κρίση βαθύνει, μετά τις πρόωρες εκλογές με 152 έδρες πλειοψηφία η αστάθεια δεν θα αργήσει να επιστρέψει.
Αντιθέτως: Η πλειοψηφία που διαθέτει η Ν.Δ. σήμερα στο Κοινοβούλιο είναι ισχυρότατη. Ο κόσμος δεν τσιγκουνεύτηκε την ψήφο του. Είναι ισχυρότατη όχι μόνο επειδή αριθμεί 158 βουλευτές. Αλλά και γιατί διαθέτει αρκετές εφεδρείες σε σχεδόν όλες τις πτέρυγες. Κοιμώμενες εφεδρείες. Η πλειοψηφία αυτή είναι επίσης ευνοϊκή γιατί και στην πολιτικά απευκταία με τα σημερινά δεδομένα περίπτωση που απαιτηθεί οικουμενική συνεννόηση λόγω των εξελίξεων στην οικονομία, η Ν.Δ. θα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Τον πρώτο λόγο. Άρα και το πολιτικό πλεονέκτημα βάσει των αριθμών. Με τα δεδομένα που έχω στη διάθεσή μου σήμερα -δεν γνωρίζω ποιο θα είναι το κλίμα -πρώτα ο Θεός- το καλοκαίρι, μακάρι καλύτερο- ισχυρίζομαι πως κάθε λύση που χρειάζεται ο τόπος μπορεί να προκύψει από αυτό το Κοινοβούλιο στο οποίο είναι πανίσχυρος ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Πιθανές πρόωρες εκλογές θα μας δώσουν και πάλι ισχυρό Κυριάκο σε ποσοστά, αλλά δεν ξέρουμε σε πόσες έδρες. Πιθανές πρόωρες εκλογές μπορεί να οδηγήσουν εκ νέου -αναλόγως του κλίματος στις επιχειρήσεις και στην αγορά εργασίας- σε μνημονιακού τύπου πολυκερματισμό πολιτικών δυνάμεων (ασθενές σενάριο αυτή τη στιγμή).
Για την ώρα λοιπόν προτείνω να κλείσουμε την επιπόλαια, άκαιρη και υπολογιστική συζήτηση περί πρόωρων εκλογών. Η χώρα νικά την κρίση στο πρώτο της επίπεδο αυτή τη στιγμή επειδή διανύει περίοδο πολιτικής σταθερότητας. Επειδή το κράτος (κυβέρνηση – περιφέρειες – δήμαρχοι) είναι πολιτικώς ομοιογενές. Ιταλοί και Ισπανοί λόγω της αστάθειας και της απλής αναλογικής που καθυστέρησε τις αποφάσεις αντιμετωπίζουν σήμερα ό,τι αντιμετωπίζουν. Ο νέος ιστορικός κύκλος πρέπει να μας οδηγήσει σε μια αποτελεσματική δημοκρατία που θα διαφυλάξει το κεκτημένο Μητσοτάκη για το μέλλον ακόμη και σε χρονική περίοδο που θα υπερβαίνει κατά πολύ την πρωθυπουργία του: Το κεκτημένο των γρήγορων αποφάσεων. Για τα υπόλοιπα βλέπουμε.
