Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Να ξεκινήσουμε με ιστορία: Όταν ο Τσόρτσιλ ανέλαβε στην Αγγλία τον πόλεμο απέναντι στον Χίτλερ, δεν υποσχέθηκε τη νίκη στους Άγγλους. Τους υποσχέθηκε «αίμα και δάκρυα»….
Αν υπάρχει μια αλήθεια που οφείλει να συνειδητοποιήσει η πολιτική ηγεσία της χώρας, είναι ότι το τελικό πρόβλημα με την επιδημία – όσο βαρύ και αν είναι το κόστος σε ανθρώπινες ζωές- δεν είναι η επιδημία. Είναι η οικονομική κρίση που θα ακολουθήσει.
Αυτή η συνειδητοποίηση θα οδηγούσε την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση να σταματήσουν τον ανταγωνισμό πλειοδοσίας για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης.
Να σταματήσει ο Μητσοτάκης να υπόσχεται δις σε όλους και ο Τσίπρας να του λέει ότι πρέπει να δώσει περισσότερα.
Να σταματήσει η κυβέρνηση να βεβαιώνει ότι έχει εξασφαλίσει πόρους σαν να της χρωστάει κάποιος. Και ο ΣΥΡΙΖΑ να κομπάζει για το αποθεματικό των 35 δις σαν να είναι δικά του. Και τα δυο εξαρτώνται από άλλους.
Η μεγάλη αλήθεια
Οι αρχηγοί των δυο κομμάτων οφείλουν να πουν την μεγάλη αλήθεια: μετά την κρίση – αν μάλιστα παραταθεί-στο πλαίσιο της οικονομικής κατάρρευσης που θα αντιμετωπίσει ο πλανήτης, στην ελληνική οικονομία όλα θα αρχίσουν από χαμηλότερη βάση
θα βρεθεί σε χειρότερη θέση, από όταν οδηγήθηκε σε Μνημόνιο και διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Ίσως θα φτάσει σε καταστάσεις σαν αυτές μετά την μεταπολεμική περιπέτεια της δεκαετίας του 1940. Υπερβολή; Μακάρι. Αλλά βάσιμη υπερβολή.
Όσο και αν υπάρχει σήμερα μια κάποια ενίσχυση από κοινοτικούς πόρους και αβάντες από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι αβασάνιστες υποσχέσεις για οικονομική αποκατάσταση των πάντων κινούνται στα όρια της ανευθυνότητας και του πολιτικαντισμού.
Είναι θλιβερό ότι στην ούγια των μέτρων που ανακοινώνει -μονίμως με καθυστέρηση-ο Πρωθυπουργός και των ανακοινώσεων που κάνει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει πάντα η επικοινωνιακή παράμετρος .
Μετρούν τι κερδίζουν και τι χάνουν στο χρηματιστήριο της ψηφοθηρίας. Και τίνος το προφίλ ενισχύεται. Και ακόμη πιο θλιβερά είναι να δημοσκοπικά μπαλαμούτια.
Είναι ανατριχιαστικό ότι αυτή την ώρα οι κυβερνητικοί γελωτοποιοί του βασιλέως διαδιδουν το σλόγκαν «ευτυχώς που κυβερνάει ο Κυριάκος, σκεφθείτε να ήταν ο Τσίπρας». Και ανοησία να περιφέρουν οι Συριζαίοι ότι «είχαν εξοπλίσει το ΕΣΥ».
Λεφτά δεν -θα- υπάρχουν
Οι εξαγγελίες που κάνει η κυβέρνηση για την κάλυψη του κόστους από την επιδημία και η πίεση από την αξιωματικής αντιπολίτευση να αναγγείλει περισσότερα, αφορούν λεφτά που δεν υπάρχουν.
Όσα υπάρχουν δεν είναι δωρεάν: θα επιβαρύνουν το χρέος. Αρα και τη θέση της χώρας. Που θα έχει ήδη επιβαρύνσεις, από τα πλήγματα στον οικονομικό ιστό, την ανεργία και την αποδιάρθρωση των επιμέρους συστημάτων της.
Και τα δυο κόμματα κλείνουν το μάτι στους πολίτες πως όταν περάσει η μπόρα του ιού τα πράγματα θα ξαναγίνουν όπως ήταν πριν. Βάζουν το κεφάλι στη άμμο, ή απλώς κάνουν μικροκομματικές μπίζνες us usual;
Ηδη με τα σημερινά δεδομένα, και πολύ περισσότερο αν η κρίση τραβήξει πέρα από τον Απρίλιο, αυτά που εξαγγέλλουν θα τα καταπιούν αμάσητα.
Το τοπίο που θα έχει διαμορφωθεί στην οικονομία, την κοινωνική λειτουργικότητα, την νομιμότητα, αλλά και τις διεθνείς σχέσεις δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό που ξέρουμε.
Ποια Ευρώπη;
Για μια χώρα σαν την Ελλάδα αυτό θα είναι είσοδος σε δρόμο χωρίς επιστροφή, αν δεν υπάρχει πρόνοια και σωφροσύνη του πολιτικού συστήματος από τώρα.
Μια επιβαρυμένη χώρα θα έχει επιβαρυνθεί περισσότερο, χωρίς το κοινοτικό δίχτυ ασφάλειας πλέον.
Το υπερεθνικό σχήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που διασφαλίζει την ύπαρξη της Ελλάδας, θα κρέμεται πλέον από μια κλωστή και, θα χρειαστεί επαναθεμελίωση. Με όποιους αντέξουν.
Ότι έχουν συνομολογήσει ως τώρα οι 27 εταίροι, θα τεθεί σε αμφισβήτηση, με τις οικονομίες τους καταρρακωμένες, την ελεύθερη εσωτερική κυκλοφορία υπό περιορισμό και τους χειμαζόμενους πληθυσμούς σε απόγνωση, να θεωρούν μάστιγα τις κοινοτικές κατακτήσεις.
Πάντα υπό την πίεση μεταναστευτικών ρευμάτων και ανταγωνισμών από άλλους παίκτες στο διεθνή χώρο.
Οι Συνθήκες, τα Σύμφωνα Σταθερότητας, το Μάαστριχτ , η Λισαβώνα, οι Διαρθρωτικές ενισχύσεις, οι πυλώνες της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και του Ευρώ, η τραπεζική πίστη, η κοινωνική συνύπαρξη, θα τρίζουν.
Το κοινοτικό οικοδόμημα θα βρίσκεται στο έλεος των διεθνών ανέμων και θα πρέπει να αναστηλωθεί.
Θα το καταφέρει μόνο αν βρεθούν πόροι να το χρηματοδοτήσουν, κοινωνικές δυνάμεις να το στηρίξουν και πολιτικές ηγεσίες να το καθοδηγήσουν.
Χειμώνας
Στην Ελλάδα πρέπει να βάλουμε ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ το δάκτυλο στον τύπο των ήλων. Μας περιμένει ανηφόρα μετά την επιδημία.
Η ευκολία με την οποία ο Μητσοτάκης, από διάγγελμα σε διάγγελμα, υπόσχεται επούλωση πληγών και η σπουδή του Τσίπρα να ζητάει περισσότερα αποπροσανατολίζουν.
Θα γίνουν θηλειά στο δικό τους λαιμό, αλλά και το λαιμό της χώρας.
Υπάρχει χρόνος ώστε τα δυο μεγάλα κόμματα, οι σοβαροί πολιτικοί, οι ταγοί του τόπου – αν υπάρχουν- τα αξιόπιστα ΜΜΕ- και αυτά αν υπάρχουν- να ξεκαθαρίσουν από τώρα:
– Δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι οποιοσδήποτε θα αποζημιωθεί από οποιονδήποτε και για οτιδήποτε-και μάλιστα στο ακέραιο.
Η αλλιώς: Όλοι θα χάσουν και κανείς δεν μπορεί να παριστάνει τον «ασφαλιστή» της ζημιάς.
Το μόνο που θα διασώσει κάπως τα πράγματα, είναι ένα συμβόλαιο των πολιτικών δυνάμεων για κοινωνική δικαιοσύνη. Οι έχοντες να χάσουν περισσότερα, οι άλλοι λιγότερα. Οι κατέχοντες να αποζημιωθούν λιγότεροι, οι υπόλοιποι περισσότερο.
Αυτό το συμβόλαιο θα διαλύσει έγκαιρα τις ψευδαισθήσεις, θα περιορίζει τις απαιτήσεις, θα εξοικειώσει τον πληθυσμό με την νέα δραματική αφετηρία – σε απείρως δυσκολότερες ευρωπαϊκές και διεθνείς συνθήκες.
Όσοι θέλουν να τιμήσουν το ρόλο τους ως πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δημόσιοι παράγοντες, είτε στην κυβέρνηση βρίσκονται είτε στην αντιπολίτευση, πρέπει να τελειώνουν με το καλαμπούρι των υποσχέσεων και του ανταγωνισμού για πλήρη αποκατάσταση και να μιλήσουν με ανοιχτά χαρτιά:
-Έρχεται βαρύς χειμώνας καλοκαιριάτικα. Αν δε μας βρει έτοιμους και ψύχραιμους ως κοινωνία, θα γίνουμε ζούγκλα.
Τότε θα χρειαστούμε άλλες πολιτικές ηγεσίες.
