Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Οι πολιτικοί είναι σαν τη γυναίκα του Καίσαρα: δεν αρκεί να είναι πρέπει και να φαίνονται.
Αυτό διαφεύγει από τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαδούλη. Οδήγησε τον εαυτό του και το κόμμα του σε δύσκολη θέση. Και μετά την εκανε πιο δύσκολη με την αντίδρασή του.
Ο Παπαδούλης συνήθως «λείπει ταξίδι για δουλειές». Άρα δεν είναι λογικό να υποθέσουμε ότι περιμένει από αυτόν η οικογένειά του να κάνει τα ψώνια της εβδομάδας.
Συνεπώς δεν έτρεξε από ανάγκη -μόλις βγήκε από το αεροπλάνο που τον έφερε από τις Βρυξέλλες -στον Σκλαβενίτη. Για να προλάβει μην μείνει το ψυγείο του άδειο.
Διαθέτει επίσης πολύ υψηλό μισθό, ανθρώπους στη δούλεψή του και καλά λεφτά στη άκρη. Συνεπώς έχει τον τρόπο να αναθέσει σε κάποιον να κάνει τα ψώνια του σπιτιού.
Να μην κλέβει ο ίδιος χρόνο από τις πυκνές πολιτικές του δραστηριότητες- όσο και αν του αρέσει ενδεχομένως να ψωνίζει μαζί με το λαό…
Ο ίδιος άνθρωπος είναι επίσης πολιτικός της Αριστεράς. Αυτό σημαίνει ότι -πρέπει να- είναι εξοπλισμένος με κάποιες ιδιαίτερες ευαισθησίες: να προτάσσει την προστασία της κοινωνίας σε μεγαλύτερο βαθμό από άλλους.
Αυτό δεν μπορεί να γίνει αν σπεύδει στο σούπερ μάρκετ για να φορτώσει δυο καρότσια ψώνια, όταν η κοινωνια έχει ανάγκη από αυτοσυγκράτηση.
Επίσης ο Δημήτρης Παπαδούλης ως ευρωβουλευτής- και αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου- γνωρίζει καλά τους κανόνες προστασίας από τον ιό, τόσο του εαυτού μας όσο και των άλλων.
Π.χ. βγαίνει από ένα αεροπλάνο δεν τρέχει σε χώρους συναναστροφής με άλλους, αλλά μπαίνει σε καραντίνα.
Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει ότι είναι ώριμος άνθρωπος 64 ετών με συγκρουσιακή συμπεριφορά στο δημόσιο βίο. Θα περιμένει κανείς ότι μεριμνά για την αυτοπροστασία του ιδίου και του κόμματός του.
Φροντίζει να μην δίνει αφορμές σε θέματα που θα μπορούσαν να σχολιαστούν αρνητικά, ειδικά σε κρίσιμες περιόδους.
Για να κλείσουμε με την περιγραφή, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ είναι δημόσιο πρόσωπο. Όταν τον πιάνουν «επ’ αυτοφώρω» σε κάτι, είναι καλύτερα να παραδεχθεί την υπερβολή του.
Να μην δικαιολογείται και να ζητάει και τα ρέστα: « Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, παρέλαβα από ένα «Σκλαβενίτη» με γεμάτα ράφια και λίγο κόσμο, μια παραγγελία -2 καρότσια- που είχα κάνει! Έλεος με την λασπολογία!».
Ψωνίζοντας δεν έκανε κάτι παράνομο. Αλλά ούτε συνιστά «λασπολογία» εναντίον του η μετάδοση μιας εικόνας στην οποία αυτοβούλως ο ίδιος έβαλε τον εαυτό του. Ως πολιτικός ευλόγως υπόκειται σε αξιολόγηση και κρίση.
Δεν τον συκοφάντησε κανείς- απλώς του καταλογίσθηκε βουλιμία και παραβίαση κανόνων σε δύσκολους καιρούς.
Αν η πολιτική έχει και μια παιδαγωγική πλευρά, η συμπεριφορά Παπαδημούλη συνιστά μια αρνητική παιδαγωγική.
