Της Ελένης Κωστοπούλου
Η υπευθυνότητα είναι το αίσθημα ευθύνης και απόλυτης επίγνωσης και συνείδησης των υποχρεώσεών μας. Οι υποχρεώσεις αυτές, είναι απέναντι στο νόμο, το κράτος, την οικογένεια αλλά κυρίως στους συνανθρώπους μας. Είναι τελείως ανεύθυνο να περιορίζουμε την υπευθυνότητά μας απέναντι μόνο στην οικογένεια, αγνοώντας το κοινωνικό σύνολο. Το ρήμα “ευθύνω” της αρχαίας ελληνικής γλώσσας σήμαινε ότι, καλούμαι να λογοδοτήσω, να διορθώσω τον εαυτό μου και να τιμωρηθώ αν δεν το τηρήσω.
Η εκάστοτε νομοθεσία, προβλέπει τη λογοδοσία, τη πληρωμή και την καταδίκη κάθε μη υπεύθυνης πράξης. Γι’ αυτό το λόγο, στις δικαστικές αίθουσες καθημερινά, δικάζονται υποθέσεις όπου, κάποιος ή κάποιοι στάθηκαν μη υπεύθυνοι απέναντι στο κράτος, το νόμο, στους οικείους και τους συνανθρώπους τους.
Πόσο λιγότερες δικαστικές υποθέσεις και πόση λιγότερη γραφειοκρατία θα είχαμε εάν δείχναμε μεγαλύτερη υπευθυνότητα;
Ας υποθέσουμε ότι κάποιες ανεύθυνες συμπεριφορές πρέπει να αντιμετωπίζονται με τη χορήγηση ελαφρυντικών, όπως για παράδειγμα, ειλικρινούς μεταμέλειας ή πρότερου σύννομου βίου. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις όπως η επιβουλή της ανθρώπινης ζωης, όπου, δεν χωρούν ελαφρυντικά.
Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα ως άνθρωποι, να στερήσουμε τη δυνατότητα του να ζει κάποιος, στερώντας του τη ζωή, είτε αφαιρώντας αυτή με τρόπους όπως, φυσική ή ακόμη και ψυχολογική εξόντωση.
Επίσης, δεν έχουμε το δικαίωμα να μεταδώσουμε οποιονδήποτε ιό σε κάποιον άλλον, είτε από πρόθεση (εκδικητικότητα), είτε από αμέλεια, είτε ακόμη από χαμηλή ευφυΐα.
Αυτή τη στιγμή ζούμε ένα παγκόσμιο πρόβλημα υγείας. Ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου σε πολλά κράτη ενώ οι νεκροί είναι εκατοντάδες. Πολλές χώρες έχουν μπει σε καραντίνα και γι’ αυτό το λόγο υπάρχει το διαδικτυακό σύνθημα “μένω στο σπίτι μου”.
Τι δεν καταλαβαίνουμε λοιπόν; Πόσο ανεύθυνοι μπορεί να είναι κάποιοι συνάνθρωποί μας, οι οποίοι, αψηφούν τον κίνδυνο αυτό; Πόσο υπεύθυνοι μπορεί να είναι επίσης, αυτοί που μιλάνε για νέα εμβόλια – φάρμακα, από τη στιγμή κατά την οποία, η επιστημονική κοινότητα δεν έχει κάποιο επίσημο στοιχείο και ανακοινωθέν; Κάποιοι πρέπει να σοβαρευτούν επιτέλους. Ούτε ο φόβος, ούτε όμως η αδιαφορία είναι αυτή που θα δώσει λύση στο πρόβλημα.
Δύο πράγματα μόνο μπορούν να περιορίσουν το πρόβλημα. Η πίστη στο Θεό και η υπομονή. Ο Έλληνας όμως, εκ φύσεως δεν είναι υπομονετικός. Αλλά και η λύση της απειλής με τιμωρία δεν είναι ενδεδειγμένη, όπως και ο πανικός. Πολλοί μιλούν για ψυχραιμία και ορθολογισμό στις αποφάσεις, είτε αυτές είναι κρατικές είτε ατομικές.
Δεν χρειάζονται υποκειμενισμοί σε ένα πρόβλημα που αντικειμενικά είναι σοβαρό. Υπομονή λοιπόν και ευθύνη που δηλώνει την υποχρέωση να δίνει λόγο κάποιος για τις ενέργειές του, να ανταποκρίνεται στα καθήκοντά του και στις αρμοδιότητες που έχει αναλάβει.
Το καθήκον μας σήμερα, είναι, να μείνουμε σπίτι και να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας.
