Του Μάνου Οικονομίδη
Μια πρώτη ένδειξη, τίποτα περισσότερο. Μια πρώτη, ισχυρή ένδειξη ωστόσο. Ότι η Μελάνια Τραμπ ενδεχομένως και να ετοιμάζει τις βαλίτσες της για να αποχωρήσει από τη Δυτική Πτέρυγα του Λευκού Οίκου, στα τέλη του 2020. Όχι απαραιτήτως επειδή… χωρίζει τον Ντόναλντ Τραμπ. Αλλά επειδή η Αμερική μοιάζει να σκέφτεται σοβαρά το… διαζύγιο με τον σημερινό ένοικο του Οβάλ Γραφείου.
Πρόεδρος μιας θητείας… Η καλπάζουσα υπεροψία του Ντόναλντ Τραμπ δεν θα μπορέσει εύκολα να διαχειριστεί μια τέτοια εξέλιξη, και προφανώς θα δώσει τους επόμενους μήνες λυσσώδη μάχη για να την αποτρέψει. Ωστόσο, η κάλπη του Μίσιγκαν, της Πολιτείας που κέρδισε ο Τζο Μπάιντεν στην εσωκομματική διαδικασία των Δημοκρατικών, “κλειδώνοντας” από τώρα το προεδρικό χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος και οδηγώντας στην απόγνωση του μονόδρομου των σκέψεων απόσυρσης τον Μπέρνι Σάντερς, επιβεβαίωσε έναν… ψίθυρο που οι πολιτικοί αναλυτές στην άλλη όχθη του Ατλαντικού λαχταρούσαν να δουν να επιβεβαιώνεται και με αριθμητικά δεδομένα.
Η ετερόκλητη “μεγάλη συμμαχία”, που το 2008 έφερε στον Λευκό Οίκο τον πρώτο Αφρο-Αμερικανό Πρόεδρο στην Ιστορία της υπερδύναμης, μοιάζει αποφασισμένη να σηκωθεί εκ νέου από τον καναπέ. Για να στείλει στο Οβάλ Γραφείο τον Τζο Μπάιντεν.
Βασικά, να στείλει κάποιον “θεραπευτή” του κοινωνικού διχασμού που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην Αμερική. Έναν διχασμό που δεν πείθει ότι μπορεί να διαχειριστεί ο Μπέρνι Σάντερς, με τους υψηλούς τόνους στη ρητορική του.
Το Μίσιγκαν ήταν το crash test που περίμεναν όλοι. Και λειτούργησε εκκωφαντικά. Στην κάλπη, για τον Τζο Μπάιντεν, έφτασαν όσοι, πριν από τέσσερα χρόνια προτίμησαν τον Μπέρνι Σάντερς έναντι της Χίλαρι Κλίντον. Και στη συνέχεια, στη μάχη εκείνου του Νοεμβρίου για τον Λευκό Οίκο, τον Ντόναλντ Τραμπ ή… την αποχή. Όχι τη Χίλαρι, πάντως.
Εκπρόσωποι της εργατικής τάξης, εκπρόσωποι της μεσαίας τάξης, Αφρο-Αμερικανοί, γυναίκες και κάποιοι Λατίνοι. Λιγότεροι νέοι. Η “συμμαχία του Ομπάμα” σε… μικρογραφία και με λιγότερο ενθουσιασμό. Κάτι που γνωρίζει ο Τζο Μπάιντεν, και προσπαθεί να διορθώσει με φωτογενείς προσωπικότητες όπως τον Πιτ Μπούτετζετζ, την Έιμι Κλομπουσάρ, τον Κόρεϊ Μπούκερ και φυσικά την Καμάλα Χάρις, την… κρυφή προτίμηση των περισσοτέρων για Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ.
Ο “παππούς Τζο” μοιάζει να κάνει το αυτονόητο. Αφήνει το κύμα της σιωπηλής πλειοψηφίας να τον οδηγήσει στον Λευκό Οίκο, χωρίς να το… ενοχλεί, όπως για παράδειγμα συμβαίνει με τον Μπέρνι Σάντερς. Κατανοεί ότι, μόλις λάβει και επισήμως το χρίσμα, θα συσπειρωθούν γύρω του όσοι δεν το έκαναν το 2016 για λογαριασμό της Χίλαρι Κλίντον. Η συμπεριφορά του εκλογικού σώματος στο Μίσιγκαν το… φωνάζει.
Και, για ό, τι άλλο χρειαστεί, θα αναλάβουν στην τελική ευθεία της μάχης με τον Ντόναλντ Τραμπ, ο Μπαράκ και η Μισέλ Ομπάμα. Τους νέους, θα τους φέρει στην κάλπη η Αλεξάντρια Οκάζιο-Κορτέζ. Όπως το έκανε τους τελευταίους μήνες για τον Μπέρνι Σάντερς, διασώζοντας την καμπάνια του βετεράνου Γερουσιαστή του Βερμόντ, αμέσως μετά το καρδιακό επεισόδιο που είχε.
Και ο “ελέφαντας στο δωμάτιο” των συμπερασμάτων από την ψήφο του Μίσιγκαν, που προκαλεί τρόμο στο επιτελείο του Τραμπ; Η προοπτική, το Μίσιγκαν να παρασύρει σε αντίστοιχη εκλογική συμπεριφορά το Ουισκόνσιν και την Πενσιλβάνια, όπως παραδοσιακά συμβαίνει στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ.
Αυτό συνέβη το 2016. Και ο Ντόναλντ Τραμπ, που κέρδισε τις τρεις Πολιτείες απρόσμενα και αιφνιδιαστικά, έχτισε προεδρική πλειοψηφία στο Κολλέγιο των Εκλεκτόρων. Και… μας φορτώθηκε, παρά την ήττα του στη λαϊκή ψήφο από τη Χίλαρι Κλίντον.
Το “Γαλάζιο Τείχος”, όπως περιγράφονται οι τρεις Πολιτείες-κλειδιά, ξαναχτίζεται. Για να κρατήσει τον Ντόναλντ Τραμπ μακριά από τον Λευκό Οίκο…
