Του Μάνου Οικονομίδη
Κάθε τέτοια στιγμή, το είδωλο στον καθρέφτη φαντάζει μικρότερο. Συρρικνωμένο. Και η αντανάκλαση εκπέμπει λιγότερο φως. Εικόνες ντυμένες με την οδύνη της σιωπής.
Λένε ότι όσοι έχουν, κάποια στιγμή στη ζωή τους, το προνόμιο της δωρεάς των λέξεων, δεν φεύγουν ποτέ από τη μνήμη μας. Επειδή οι λέξεις που βάζουν στη σωστή σειρά, τη διαφορετική για κάθε ακροατή και αναγνώστη τους, ρίχνουν άγκυρα απευθείας στην καρδιά. Και ό, τι κολυμπάει εκεί, δεν κινδυνεύει ποτέ από ασφυξία…
Να μην χρειάζονται πολλά λόγια και ιδιότητες για να σε περιγράψουν. Κική Δημουλά. Χωρίς την ανάγκη πρόσθετων διευκρινίσεων. Γυναίκα. Ελληνίδα. Σπουδαία.
Δεν είναι εύκολο να καταφέρνεις να γίνεις γητευτής των λέξεων, μέσα από το ταξίδι μιας ζωής. Οι λέξεις θα μείνουν. Μετά. Για πάντα. Για όλους. Για να θυμίζουν. Να συγκινούν. Να αφυπνίζουν.
Πόσο ταιριαστό αλήθεια. Να “φεύγει” το Σάββατο των Ψυχών, σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας. Εκείνη που μαζί με λίγους πριν από το δικό της σεργιάνισμα στη ζωή, και σίγουρα λιγότερους στο μέλλον, κατάφερε να φροντίζει την καρδιά. Τις καρδιές όσων διάβαζαν το έργο της.
Δεν ξεχνάς άλλωστε ποτέ, πώς σε έκανε κάποιος να αισθανθείς. Ποιό μονοπάτι της καρδιάς ξεκλείδωσε, και της επέτρεψε να δακρύσει.
Των Ψυχών… Εκείνες που συγκινούσε με τα λόγια της. Λόγια που θα συγκινούν και εκείνες που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη, όταν διαβάσουν, ακούσουν και αφεθούν. Να ταξιδέψουν στην ορχήστρα των χρωμάτων της ποίησης. Της αρτιότερης μορφής τέχνης.
