Του Μάνου Οικονομίδη
Διαβάζοντας στον ελεύθερο χρόνο των (απαιτητικών) καθηκόντων σου ως ενεργός πράκτορας της KGB, Μαχάτμα Γκάντι. Και κατανοώντας εγκαίρως και εις βάθος την έννοια της προτροπής… να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε.
Η καλλιτεχνική απεικόνιση της στρατηγικής στην επικοινωνία της πολιτικής, έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη, την εποχή του Βλαντιμίρ Πούτιν. Πέρασαν περισσότερες από δυο δεκαετίες, από τη στιγμή που ο Μπορίς Γιέλτσιν τον έχρισε διάδοχό του. Και ο Πούτιν, ως Πρόεδρος, πρωθυπουργός και αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Ρωσίας, κατάφερε κάτι σχεδόν… αδιανόητο: Να αντιστρέψει μερικώς το μονοπάτι που ακολούθησε η Ιστορία μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου.
Στα χρόνια του Βλαντιμίρ Πούτιν, ειδικά την τελευταία δεκαετία, η δική του Ρωσία έγινε κεντρικός “παίκτης” στη διεθνή σκακιέρα, με τον Υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ να προσλαμβάνει διαστάσεις… Κίσινγκερ της εποχής μας, και τη Μόσχα να παρεμβαίνει… παντού στον πλανήτη. Ή τουλάχιστον, όπου… είχε σημασία και αξία.
Πυρήνας του στρατηγικού σχεδίου Πούτιν για το μέλλον είναι η αδιατάραχτη διαιώνιση της πολιτικής ηγεμονίας του. Μετά το 2024, που θα παραδώσει τα κλειδιά του Κρεμλίνου, αν δεν… αλλάξει εκ νέου τους κανόνες, να μπορεί να συνεχίσει να κινεί τα νήματα, τόσο ως επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου, που θα χαράσσει πολιτική, όσο και με την επιλογή ενός… βολικού διαδόχου στην Προεδρία της χώρας.
Εκείνος αποχωρεί. Παραμερίζει. Το προσωπικό στοίχημά του ωστόσο είναι να επιζήσει ο “Πουτινισμός”, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Είπαμε: Ο ίδιος ως… η αλλαγή που θέλει να δει.
