Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ποιος Άδωνις και ποιος Βορίδης; Ήλθε καινούργιος σερίφης στην πόλη -στην ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ για την ακρίβεια: Κωνσταντίνος Μπογδάνος, με τόνομα. Πώς λέμε Κωνσταντίνος Παλαιολόγος; Έστω Κωνσταντίνος Πλεύρης.
Ο νεόκοπος βουλευτής του Μητσοτάκη χρησιμοποιεί το κόμμα των Καραμανλήδων, που «δεν θα συνέπραττε ποτέ με τα άκρα», για να σταδιοδρομήσει στα άκρα.
Με ξυρισμένο κεφάλι -ως σήμα κατατεθέν του είδους που εκπροσωπεί -μιντιακός, ασύδοτος, ασυνάρτητος -σαν τα ποιήματα του- είναι σαν μπάλα από χιόνι που κυλάει στην κατηφόρα: φουσκώνει, αλλά γίνεται και πιο επικίνδυνη.
Ως πού μπορεί να φτάσει; Οι διορατικοί λένε μέχρι αρχηγός νέου ακροδεξιού κόμματος που θα πάρει τη θέση της Χρυσής Αυγής. Για την οποία άλλωστε πολλοί έλεγαν ότι αν είχε άλλον αρχηγό -το μυαλό πολλών πήγαινε στον Βορίδη, που είχε καταβολές στο «χώρο»- δεν θα έφευγε ποτέ από τη Βουλή. Υπάρχει φλέβα στην κοινωνία για να την αιμοδοτεί…
Το ερώτημα είναι αν μπορεί να ξαναμπεί ένα τέτοιο κόμμα – χωρίς το ναζιστικό πρόθεμα- στο Κοινοβούλιο, με άλλο όνομα και με άλλον επικεφαλής: κάποιον σαν τον Μπογδάνο. Ή με τον ίδιο τον Μπογδάνο.
Η πολιτική Μητσοτάκη -ως αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση- του στρώνει το δρόμο με τους χειρισμούς στις Πρέσπες, το Μεταναστευτικό, τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Υπάρχει πρώτη ύλη. Ή αλλιώς, υπάρχει ακροατήριο. Και ο Μπογδάνος ρίχνει διαρκώς γέφυρες απευθυνόμενος στα κατώτερα αισθήματα της κοινωνίας.
Με το μουσολινικό στυλ που τον συνέλαβε κάποτε ο φωτογραφικός φακός σε μια εκδήλωση του Άδωνι, που νόμιζε πως κλωνοποιούσε τον εαυτό του, αλλά μάλλον αρχίζει να τρομάζει και ο ίδιος.
Δεν υπάρχει ακροδεξιά προσέγγιση που να μην έχει ενσωματώσει στο λόγο του. ΔεΝ υπάρχει αποτρόπαιος συλλογισμός που να μην τον έχει κάνει πολιτική θέση. Δεν υπάρχει εμετική μισαλλοδοξία που να μην την μεταφέρει στην κομματική αντιπαράθεση.
Καθώς πέρασε από τη χειρότερη σχολή της μιντιοκρατίας ξέρει πώς να προκαλεί για να βρίσκεται πρώτο τραπέζι πίστα στην επικαιρότητα.
Ως ύφος δημόσιας παρουσίας συνδέει τη φραστική βοθρολογία του Τζήμερου, την ιδεολογική επιδεξιότητα του Βορίδη και την κραυγάζουσα προβοκατορολογία του Γεωργιάδη, σε ένα είδος εντελώς δικό του: τον Μπογδανισμό.
Όταν μπήκε στη Βουλή ο Μπογδάνος φάνηκε σαν ένα ακόμη φρούτο στη φρουτιέρα με τα σούργελα που μετακίνησε η ΝΔ από την δημοσιογραφία του συρμού στα παλιά Ανάκτορα.
Μόλις σε έξι μήνες ξεχώρισε από τους άλλους, με τη βούλησή του να εκφράσει ό,τι πιο ακραίο, πιο ποταπό και πιο χαλασμένο υπάρχει στον πάτο της κοινωνίας και στο περιθώριο της πολιτικής.
Αν τοπικά, σε διάφορες περιοχές της χώρας, διαμορφώνεται μια νέα Χρυσή Αυγή από ανθρώπους που δεν κρύβουν πλέον τα πρόσωπά τους και τις ιδέες τους, στην κεντρική σκηνή αυτοκατασκευάζεται ένας ηγετίσκος που θέλει να βγάλει φτερά και να πετάξει..
Την ώρα που θα συναντηθούν θα έχουμε το νέο ακροδεξιό κόμμα στην Ελλάδα. Χειρότερο από τους Κασιδιάρηδες γιατί δεν θα έχει αγκυλωτούς σταυρούς.
Έργο Μητσοτάκη. Λέγεται ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός σκέφθηκε κάποια στιγμή να τον πετάξει έξω από την Κοινοβουλευτική Ομάδα για να μην «μολύνει» και άλλους. Όπως είχε σκεφθεί να μην τον βάλει στο ψηφοδέλτιο και το ανακοίνωσε κιόλας.
Γιατί άλλαξε γνώμη; Άλλοι λένε με παρέμβαση του Άδωνι και άλλοι λένε για να αποδυναμώσει τον Άδωνι, κατασκευάζοντας έναν ανταγωνιστή του. Τελικά κατέληξε να δημιουργήσει έναν υπέρ- Άδωνι κι έναν μετα-Βορίδη στην ίδια συσκευασία.
Ο Μπογδάνος δεν είναι σε θέση να παράξει ο ίδιος ιδεολογία. Γι’ αυτό ψάχνει αφορμές για να αναδείξει την ταύτισή του με μια συγκεκριμένη ιδεολογία του ζόφου.
Η υιοθέτηση της αφίσας για τις αμβλώσεις η συμπάθεια προς τον Ρουπακιά , η υπόδειξη συνδικαλιστών στις αρχές και του Ερντογάν ως… εμπρηστή , η βλασφημία κατά του ΑΚΕΛ για «ντροπιαστικό» παρελθόν, οι αθέμιτες επιθέσεις σε αντιπάλους, ή μισαλλοδοξία για αδύναμους και ξένους, η εκπομπή μίσους και ευτέλειας με εξυπνακίστικες ατάκες, σαν την εισβολή τανκς στην ΕΡΤ ανήκουν σ’ αυτό το ρεπερτόριο.
Δεν του ξεφεύγουν. Το θέμα για τους «πρώην συντρόφους» του Τσίπρα που πήγαν να δολοφονήσουν τον Παπαδήμο- για το οποίο απομακρύνθηκε από τον ΣΚΑΙ όταν το είπε για πρώτη φορά- επέστρεψε στη ρητορική του εσκεμμένα.
Ίσως κρίνει ότι ήλθε η ώρα να πατήσει τον Μητσοτάκη στον κάλο: να δοκιμάσει αν έχει κότσια να τον πετάξει έξω όπως έκανε ο Αλαφούζος. Έτσι κι αλλιώς στο αλισβερίσι με τη ΝΔ κάτι άσχημο γεννιέται. Είτε παραμείνει βουλευτής της, είτε αναγκαστούν να τον διώξουν.
ΥΓ. Σε μια διένεξη με τo left.gr -στην οποία ο Θ. Τσαλαπάτης δεν βρήκε και τόσο σχετική με τη λογοτεχνία την ποιητική συλλογή του «ΟΝ» (Γαβριηλίδης) – είχε απαντήσει:
«Κουσούρι της μεταπολιτευτικής μας ποίησης είναι ότι βρίθει σε πεζό που ποζάρει για ποίημα. Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση, που γίνεται με ανθρώπους που μιλούν για λογοτεχνία».
Ο ίδιος μιλάει. Ακριβώς όπως μιλάει για πολιτική.
