Του Μανώλη Κομνηνού
Την καλή φίλη της, Χριστίνα Λυκιαρδοπούλου αποχαιρέτησε η Ντέπυ Γκολεμά, με ένα συγκινητικό κείμενο, με λόγια μέσα από την καρδιά της.
Αυτή είναι λοιπόν η ζωή. Εκεί που βλέπεις έναν άνθρωπο, εκεί που μιλάς – καλή χρονιά και τα τοιαύτα- εκεί ακούς, πάει αυτό ήτανε….στον ουρανό!
Η Χριστίνα Λυκιαρδοπούλου, η Χριστίνα μας, το Χριστινάκι μας, η φίλη και αδελφή μας, δε μένει πια εδώ. “Έφυγε” στα ξαφνικά το απόγευμα από ανακοπή λένε. Τι σημασία έχει; “Έφυγε”….
Επιτρέψτε μου σήμερα να σας μιλήσω για τη Χριστίνα. Τη συνάδελφο, τη φίλη, τη γειτόνισσα πολλών χρόνων στου Παπάγου, σε μια γνωριμία που μετράει 40 χρόνια….
Τη Χριστίνα τη γνώρισα μπαίνοντας στο επάγγελμα κάπου το 1978, δούλευε στην ΕΡΤ στην Κατεχάκη. Αλλά και στην Απογευματινή. Τηλεοπτικό. Από τις πρώτες του είδους. Ήταν ρεπόρτερ από αυτούς που δεν έχετε γνωρίσει. Ακούραστη, έτρεχε παντού. Πρωί στην ΕΡΤ, βράδυ στην εφημερίδα….
Το ’81, όταν πια δούλευα και ‘γω στο ΒΗΜΑ, μας πήρε με το αμάξι ένα πρωινό 5 η ώρα να πάμε στην ΕΡΤ αξημέρωτα. Θα πήγαινε ο Ανδρέας να μιλήσει στο CNN. Μέχρι και αυτός τα ‘χασε που μας είδε, τη Χριστίνα, τη Μαιρούλα την Πρωτογήρου και την αφεντιά μου…. “Τέτοια ώρα τι κάνετε εσείς εδώ….”
Τα Σαββατόβραδα αρχές του ’80 μαζευόμαστε σπίτι της οι τηλεοπτικοί και διαβάζαμε τις εφημερίδες. Στοιβαγμένοι ανάμεσα σε εκατοντάδες βιβλία, βάζα, αντικείμενα τέχνης. Και κάπου ανάμεσα μας ο Μέμος της με την πίπα. Ο Μέμος της που τώρα την έχει αγκαλιά. Αυτός ο μεγάλος έρωτας….
Βαδίσαμε πλάι πλάι στα τηλεοπτικά, με καθημερινή επαφή και εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’90 γίναμε και γειτόνισσες. Τα πρωινά πίναμε καφέ, ο Μέμος γκρίνιαζε στο κομπιούτερ που ήθελες ντε και καλά να του μάθεις (μα είναι δυνατόν με τη γραφομηχανή πια….) και τις καλοκαιρινές βραδιές καθόμαστε στο μπαλκόνι οι τέσσερις μας….
Είχαμε μια διαφορά ηλικίας με τους άνδρες μας και συχνά με τη Χριστίνα οι κουβέντες μας με ένα ποτό ήταν αν φυσιολογικά έρθει η κακιά ώρα….
Τη θυμάμαι στις 6 Αυγούστου του ’10 πώς με αγκάλιασε με δάκρυα στα μάτια, και αργότερα πώς την αγκάλιασα εγώ στη δική της δύσκολη ώρα….. Μετά μας “πνίξανε” οι αναμνήσεις….
Συνήθως με τη Χριστίνα μαλώνανε για τα πολιτικά. Εκεί διαφωνούσαμε. Και καμία φορά τα βράδια σπίτι της με έβγαζε ή την έβγαζα από τα ρούχα της….
Αναπολούσαμε και τα τηλεοπτικά. Τότε που είχε μπει ένας διαρρήκτης στην ΕΡΤ2 από το παράθυρο και η Χριστίνα που ήταν βάρδια είχε βγει στο παντζούρι να τον πιάσει….
Η τότε που « πέσαν οι σφαίρες σαν το χαλάζι» με το έργο του Αλευρά στην ΕΡΤ που έπεσε μαύρο για μισή ώρα και τρέχαμε Σαββατόβραδο να δούμε τι έγινε…..
Μπορώ να γράφω πολλά για το Χριστινάκι. Ό,τι αγαπούσε ήταν με πάθος. Τον έρωτα για τον Μέμο, τη δουλειά, τα παιδιά του, τη θάλασσα και τη Μάνη….
Τις βραδιές της πόκας, τα φαγητά που έφτιαχνε, το αποκλειστικό που μοιραζόταν. Βλέπετε η Χριστίνα γεννήθηκε μέσα στις εφημερίδες. Ήταν παιδί εκδοτών του παλιού – παλιού Έθνους και η αναπνοή της μύριζε μελάνι. Το τυπογραφείο ήταν το παιχνίδι της…. Τη δουλειά την ήξερε πριν περπατήσει….
Στο σπίτι της στη Φιλοθέη, μια υπέροχη βίλα, μεγάλωσε ανάμεσα σε εκδότες και πολιτικούς της εποχής. Με τη Μελίνα να την έχει αγκαλιά και όλη αυτή τη διανόηση της εποχής να μπαινοβγαίνει….
Μια μέρα το ’87 μου λέει “θα σου στείλω ένα καλό κορίτσι να δουλέψει στο περιοδικό σου”. Ήταν η Ρούλα Κορομηλά. Η Χριστίνα την ανέδειξε όπως και την Νατάσα Ράγιου που την είχε σαν παιδί της….
Η Νατάσα τη βρήκε άλλωστε την ύστατη ώρα. Αυτή πάλεψε μήπως και τη σώσει….
Η Χριστίνα μας που θα κληθούμε να αποχαιρετήσουμε, υπήρξε δασκάλα, αδελφή και φίλη πολλών νεότερων συναδέλφων. Δεν είχε κόμπλεξ να δείξει τη δουλειά, ήταν γενναιόδωρη σε όλα….
Χριστινάκι μου, σαν να σε βλέπω όπως πριν 20 μέρες, έφυγες αλλά χαμογελάς. Γιατί στην ουσία όσοι σε ζούσαμε, ξέρουμε πως μόνο στον Μέμο σου ήθελες να είσαι κοντά…. Και ίσως αυτό να απαλύνει το πόνο μας.
