Του Νίκου Φυλάγγελου
Καθώς το όνομα της Μαρίας Δαμανάκη εμφανίζεται όλο και συχνότερα σε ρεπορτάζ ως υποψήφια για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ώστε να… μας κάνει τη χάρη να ψηφίσει θετικά το “ΠΑΣΟΚ από το… πανέρι”, που θυμίζει το Κίνημα Αλλαγής, με συρρικνωμένα εκλογικά ποσοστά, και περισσότερο συρρικνωμένη κοινωνική απήχηση και παρέμβαση, έχει αξία να σταθεί κανείς στη διαχρονική σχέση… πάθους, της πάλαι ποτέ “φωνής του Πολυτεχνείου”, με τον Γιώργο Παπανδρέου.
Η Μαρία Δαμανάκη ήταν η πολιτικός που, ως αρχηγός κόμματος, οδήγησε τον Συνασπισμό εκτός Βουλής, στις πολωτικές εκλογές του 1993, με αποτέλεσμα να τη διαδεχθεί στην ηγεσία ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Η διαδρομή της στον δημόσιο βίο, στα χρόνια του… δήθεν εκσυγχρονισμού της εποχής λεηλασίας της Ελλάδας, επί κυβερνήσεων Σημίτη, την οδήγησε στο να βρεθεί σύμμαχος του Γιώργου Παπανδρέου το 2004.
Τότε που, στις εκλογές της 7ης Μαρτίου, ακόμη και όσοι… δεν ψήφισαν τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, έκαναν… τον σταυρό τους για να απαλλαγεί η χώρα από το σύστημα ΠΑΣΟΚ. Κόντρα στο ρεύμα, με τα αυτονόητα συμπεράσματα για την αξιολόγηση της δημόσιας παρουσίας τους, μπήκαν τέσσερα πρόσωπα. Η Μαρία Δαμανάκη και ο Μίμης Ανδρουλάκης από τον χώρο της Κεντροαριστεράς, και οι Στέφανος Μάνος και Ανδρέας Ανδριανόπουλος από τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά.
Η συνέχεια της… διολίσθησης, γνωστή και για τους τέσσερις. Μόνο που η Μαρία Δαμανάκη φρέναρε μετά από μερικά χρόνια την “πτώση”. Και έγινε Επίτροπος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με σχετική πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου. Του Γιώργου του… λεφτά υπάρχουν. Των Μνημονίων και της ανάκλησης της εθνικής αυτοδιάθεσης, που οδήγησαν τον λαό μας σε ακραία φτωχοποίηση.
Επίτροπος… Αλιείας, για να μην ξεχνιόμαστε.
