Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019
Ο λαός μας, τόσο πολυδιάστατος και σύνθετος, έχει και τις… στιγμές του. Που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για τις διαρκείς αντοχές του να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα της κανονικότητας, και να εμπιστεύεται το ένστικτό του. Που αρκετές φορές… τον δικαιώνει.
Μια από αυτές τις… αρκετές φορές, αφορά τον Κώστα Σημίτη και το πώς έχει παρκάρει στο εθνικό υποσυνείδητο η οκταετής διακυβέρνηση του τόπου από εκείνον που ο Ανδρέας Παπανδρέου αποκαλούσε απαξιωτικά… «δεξιούλη».
Μια περίοδος με αποκρουστικά χαρακτηριστικά, σε επίπεδο διαπλοκής και διαφθοράς, που οδήγησε τον πρωταγωνιστή της, δηλαδή τον τότε πρωθυπουργό, στην οδυνηρή επιλογή να μην τολμήσει να τεθεί στην κρίση της κοινωνίας στις εκλογές της 7ης Μαρτίου του 2004, και να παραδώσει το ΠΑΣΟΚ ως… πρόβατο προς σφαγή στον Γιώργο Παπανδρέου. Το «θαμπό δαχτυλίδι» για το οποίο μιλάει μέχρι και σήμερα με αναγκαστική νοσταλγία ο Νίκος Παπανδρέου.
Για πολλούς, η σκοτεινή εκείνη περίοδος έβαλε τις βάσεις για τη χρεοκοπία της χώρας. Σε κάθε περίπτωση, ο Κώστας Σημίτης παραμερίστηκε στο εθνικό περιθώριο και η συλλογική αίσθηση της κοινωνίας τον κατατάσσει ως έναν από τους πιο αντιδημοφιλείς πρωθυπουργούς της Μεταπολίτευσης. Οι Έλληνες δεν ταυτίστηκαν ποτέ ψυχικά μαζί του.
Η περίοδος εκείνη επανήλθε εσχάτως στο προσκήνιο, με οδυνηρές μνήμες. Από τη μια η «αθώωση» Τσουκάτου για το σκάνδαλο της Siemens, και από την άλλη οι «61 προσωπικότητες» που στήριξαν τον Γιάννο Παπαντωνίου.
Στα social media, εκεί όπου αδιαμεσολάβητα διαμορφώνεται η ατζέντα της επικαιρότητας, ακολούθησε πανηγύρι οργής, χλεύης και θυμηδίας για τους πρωταγωνιστές της διακυβέρνησης Σημίτη, και τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό.
Είναι από τις περιπτώσεις που, όταν ανοίγει η ντουλάπα, οι… σκελετοί αρχίζουν το σεργιάνισμα. Και δεν είναι… μακέτο.
by