Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Οι “γεροντοκόρες” του δήθεν εκσυγχρονισμού δεν εγκατέλειψαν ποτέ τη μοιραία παρουσία τους στον δημόσιο βίο. Άνθρωποι που αυτοπροσδιορίστηκαν ως προσωπικότητες, δεν έκρυψαν ποτέ τη… λαγνεία τους για την εποχή Σημίτη. Την περίοδο του “χρυσού αιώνα” της διαπλοκής και της διαφθοράς.
Τότε που οι “απευθείας αναθέσεις” έγιναν κεντρική κυβερνητική πρακτική. Τότε που η Ελλάδα βίωσε τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της περιόδου της Μεταπολίτευσης, δηλαδή της περιόδου της αδιασάλευτης Δημοκρατίας. Από την πιο βίαιη αναδιανομή πλούτου σε κράτος του δυτικού κόσμου, εν καιρώ ειρήνης, με το ατιμώρητο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, μέχρι τα “μεγάλα δημόσια έργα” που συνόδευσαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, και φυσικά, την… περίεργη προετοιμασία ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ.
Ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, πέρασε στην Ιστορία μέχρι και σήμερα, ως ένας από τους… λιγότερο συμπαθείς ενοίκους του Μεγάρου Μαξίμου. Το κριτήριο του λαού στη συγκεκριμένη περίπτωση αποδείκτηκε αλάνθαστο. Το αποκρουστικό και “λερωμένο” αποτύπωμα της περιόδου Σημίτη, ενόχλησε τα ηθικά αντανακλαστικά της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων και πολιτικών πεποιθήσεων.
Από εκείνη τη σκοτεινή περίοδο, μονάχα δυο κορυφαίοι υπουργοί των κυβερνήσεων Σημίτη βρέθηκαν να χάνουν την ελευθερία τους από τη Δικαιοσύνη. Ο Άκης Τσοχατζόπουλος και ο Γιάννος Παπαντωνίου. Ο “ωραίος Άκης” υπήρξε πάντοτε μισητό πρόσωπο για τους αυτοαποκαλούμενους “εκσυγχρονιστές”. Ο Γιάννος όμως ήταν “δικό τους παιδί”. Σαρξ εκ της σαρκός τους.
Γι’ αυτό και προκαλεί την ηθική συνείδηση των Ελλήνων το κείμενο και η συλλογή υπογραφών για την αποφυλάκισή του, από “61 προσωπικότητες”. Η δε σύμπτωση της δημοσιοποίησης της επιστολής, με την… αθώωση Τσουκάτου για το σκάνδαλο της Siemens, ήρθε να μας θυμίσει πόσο… χιούμορ έχει η Ιστορία. Και ότι, ο Θεός αγαπάει και τον νοικοκύρη.
Μερικά από τα ονόματα όσων δέχτηκαν να βάλουν την υπογραφή τους κάτω από το συγκεκριμένο κείμενο, προκαλούν αρνητική έκπληξη και βαθιά απογοήτευση. Γιατί δείχνουν να μην θέλουν οι ίδιοι να προστατεύσουν το έργο, τη διαδρομή και την υστεροφημία τους.
Κρίμα, κύριε καθηγητά (Βερέμη)…
