Γράφει ο Δημήτρης Ριζούλης
Κάποια στιγμή πρέπει να το πάρουμε απόφαση: Μόνοι μας θα αντιμετωπίσουμε όποιον εξωτερικό κίνδυνο (ο μη γένοιτο) προκύψει.
Οι μάσκες έπεσαν. Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από τους δήθεν συμμάχους μας. Όπως μας πούλησαν στο παρελθόν, πιθανότατα το ίδιο θα πράξουν και στο μέλλον. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν πρέπει να εφησυχάζουμε ούτε μια μέρα και οφείλουμε να διατηρούμε τις Ένοπλες Δυνάμεις ισχυρές και επιχειρησιακά έτοιμες.
Χθες ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ μάς το είπε κατάμουτρα: «Εμείς δεν εμπλεκόμαστε, βρείτε τα μόνοι σας με τους Τούρκους». Τι άλλη επιβεβαίωση θέλουμε, λοιπόν; Και μάλιστα αυτή η απαράδεκτη δήλωση ουδετερότητας έγινε σε ελληνικό έδαφος, ενώπιον του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Θράσος άνευ ορίων!
Ο κ. Στόλτενμπεργκ, λοιπόν, μας το ξεκαθάρισε ότι, σε περίπτωση θερμού επεισοδίου ή, ακόμα χειρότερα, πολέμου, το ΝΑΤΟ θα παραμείνει Πόντιος Πιλάτος. Αν χαθούν εδάφη, μην περιμένετε ότι θα τα πάρουμε πίσω με διεθνή βοήθεια ή μεσολάβηση. Θα επαναληφθεί το σκηνικό της εισβολής στην Κύπρο.
Η τοποθέτηση του γ.γ. του ΝΑΤΟ εν πολλοίς επιβεβαιώνει και τη στάση των ΗΠΑ σε ανάλογες κρίσεις. Είδαμε άλλωστε τι έκαναν στα Ίμια τότε που μας επέβαλαν να αποδεχτούμε το γκριζάρισμα της περιοχής. Παρά την πρόσφατη συμφωνία που υπέγραψαν Ελλάδα – ΗΠΑ στη διάρκεια της επίσκεψης Πομπέο στην Αθήνα και τις πληροφορίες περί «εγγύησης» των συνόρων μας, η Ιστορία έχει αποδείξει πως πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι.
Επιπρόσθετα, η στάση των Αμερικανών έναντι των Κούρδων ίσως πρέπει να διδάξει κι εμάς. Ποιος μας λέει ότι δεν θα μας πουλήσουν με τον ίδιο τρόπο; Ο δε Ντόναλντ Τραμπ, με την αστάθεια που τον διακρίνει, προτιμά τις μπίζνες από το Διεθνές Δίκαιο. Όταν μυρίζεται χρήμα, παραβλέπει το ορθό και είναι ικανός να «αδειάσει» ακόμα και τους συμμάχους του. Είναι δεδομένο πως κάνει τα στραβά μάτια στον Ερντογάν, προσδοκώντας οφέλη τόσο στο πεδίο των κατασκευών όσο και στην πιθανότητα πώλησης όπλων. Σε μια ελληνοτουρκική σύγκρουση μάλλον θα βάλει στη ζυγαριά τα οφέλη που έχει η χώρα του και δύσκολα θα πάρει το μέρος μας.
Όμως ούτε από τους Ευρωπαίους εταίρους μπορούμε να περιμένουμε πολλά. Η Γερμανία κάνει τρελές μπίζνες με τον Ερντογάν κι ας τον καταγγέλλει πού και πού για τα μάτια του κόσμου. Οι Γάλλοι έχουν πιο φιλελληνική στάση, όμως είναι σχεδόν απίθανο να πολεμήσουν στο πλάι μας… Η Ευρώπη συνολικά αποφεύγει χρόνια τώρα την παροχή προστασίας στις χώρες με «δύσκολους» γείτονες, αδιαφορώντας για τη σύσταση ευρωστρατού. Εδώ ελάχιστα μας βοηθούν για τον περιορισμό των λαθρομεταναστών που έρχονται με βάρκες, θα μας υπερασπιστούν με αεροπλάνα και τανκς; Ούτε κατά διάνοια.
Από την άλλη, οι ομόδοξοι Ρώσοι είναι μόνο λόγια. Σε θεωρητικό επίπεδο είναι δίπλα μας, όμως έχουν προχωρήσει σε κανονικό συνεταιρισμό με τον Ερντογάν, του πουλάνε όπλα και τον βοηθούν να φτιάξει πυρηνικά εργοστάσια. Στις διεθνείς σχέσεις η κοινή θρησκεία προφανώς έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Παρότι όντως σε ορισμένες υποθέσεις της εξωτερικής μας πολιτικής έχουν πιο ξεκάθαρη θέση από όλους τους προηγούμενους «συμμάχους» μας (π.χ. για την κυπριακή ΑΟΖ), μοιάζει δύσκολο να τα σπάσουν με τον Ερντογάν για χάρη της Ελλάδας, από τη στιγμή μάλιστα που όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις ήταν ξεκάθαρα φιλοαμερικανικές.
Άρα, ποιος μας μένει; Κανείς. Μόνο η αποφασιστικότητα, η αυταπάρνηση του ελληνικού λαού και η πολεμική ικανότητα του Στρατού μας. Σε αυτά πρέπει να επενδύσουμε. Αντί να απαξιώνουμε τις Ένοπλες Δυνάμεις και να αφήνουμε τα όπλα μας να σκουριάζουν χωρίς ανταλλακτικά, οφείλουμε να ετοιμαστούμε για το χειρότερο, προκειμένου να διασφαλίσουμε την ειρήνη.
Η όποια (οικονομική) θυσία σε εξοπλισμό και σύγχρονα μέσα αξίζει να γίνει. Μόνο αυτό θα φοβηθεί ο παρανοϊκός Ερντογάν: την όποια ισχύ μας.
