Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2019
Το τέλος είναι αναπόσπαστο τμήμα του ταξιδιού. Ίσως το λιγότερο ενδιαφέρον, αν πιστέψουμε τον Κωνσταντίνο Καβάφη, που μέσα από την «Ιθάκη» του ταξιδεύει ατίθασα πνεύματα και ανήσυχες καρδιές σε διαδρομές διαρκούς αναζήτησης νοημάτων ζωής συμβιωτικών με τα όνειρα και τις προσδοκίες κάθε πρωταγωνιστή.
Το ταξίδι έχει την ουσιαστική σημασία. Η καθημερινή μάχη να μην γίνεις χειρότερος άνθρωπος. Η διαρκής αναζήτηση ενός ανοιχτού παράθυρου στο φως, μιας ανοιχτής αγκαλιάς στη δύσκολη επιβεβαίωση της… υποψίας ότι, η περιπέτεια της ζωής προσφέρει περισσότερο έντονα χαμόγελα, σε σχέση με τις αφορμές για να σκοτεινιάζει το πρόσωπο.
Σε επίπεδο εθνικού αφηγήματος, η «Ιθάκη» της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων δεν φαίνεται να μας δίδαξε όσα θα μπορούσε. Ή μάλλον, όσα θα μπορούσαμε εμείς να διδαχτούμε. Η οικονομική κρίση, κατά ένα μέρος μας αφήνει. Η κρίση των Θεσμών ωστόσο, δηλαδή στην πραγματικότητα η κρίση της ίδιας της Δημοκρατίας, αρνείται να αποχωριστεί την εθνική διαδρομή.
Η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για το σκάνδαλο Novartis, όσα ακούστηκαν, η συμπεριφορά πρωταγωνιστών και κομπάρσων και ο μανδύας ενός αποκρουστικού κλίματος που διαμορφώθηκε, επιβεβαιώνουν ότι οι Θεσμοί εξακολουθούν να ατροφούν στη χώρα-μαιευτήριο της Δημοκρατίας.
Η πολιτική και η Δικαιοσύνη. Δυο πυλώνες που θα έπρεπε να αλληλοσυμπληρώνονται και να λειτουργούν αρμονικά για την υπεράσπιση της κοινωνίας και την προαγωγή της εθνικής ευημερίας. Διπλό το χτύπημα. Βαρύ και εξαιρετικά δύσκολο να διορθωθεί η ζημιά.
Ακόμη άλλωστε και σε κράτη περισσότερο ώριμα από το δικό μας, σε επίπεδο λειτουργίας Θεσμών και αίσθησης εθνικής υπευθυνότητας, τη διαφορά την κάνουν οι πρωταγωνιστές.
Στην περίπτωση της πατρίδας μας, είναι πράγματι να αναρωτιέσαι αν… πηγαίνει παρακάτω, σε επίπεδο έμψυχου δυναμικού. Και όχι μόνο στην πολιτική και τη Δικαιοσύνη. Μια Δημοκρατία όμηρος των χειρότερων παθογενειών μας.
