Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η έντονη και συλλογική αντίδραση του “βαθέως κράτους” της Ουάσινγκτον στην επιπολαιότητα του Ντόναλντ Τραμπ στο θέμα του Ταγίπ Ερντογάν και των Κούρδων, ξένισε πολλούς. Δεν θα έπρεπε.
Η “μεγαλύτερη Δημοκρατία στον κόσμο” δεν κατάφερε να αντέξει στη φθορά του χρόνου… κατά τύχη. Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού υπάρχουν… βαλβίδες ελέγχου όλων των φορέων της εξουσίας, πάνω από όλα του Προέδρου. Και περισσότερο, στην Ουάσινγκτον αντιλαμβάνονται σχετικά γρήγορα και με επάρκεια συμπεράσματος, τις συνέπειες. Μιας δράσης και μιας αντίδρασης.
Με τις κινήσεις του, ο Ντόναλντ Τραμπ στέλνει τους κατατρεγμένους Κούρδους στην αγκαλιά του Μπασάρ αλ Άσαντ και της Συρίας. Δηλαδή, των άμεσων συμμάχων του, που τον βοήθησαν να κερδίσει τον Εμφύλιο, Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν. Δηλαδή, στην αγκαλιά του Βλαντιμίρ Πούτιν, που με τη στρατιωτική δύναμη και τη διπλωματική ευελιξία της σημερινής Ρωσίας, κατάφερε να τους κάνει όλους… να δουλεύουν για εκείνον.
Αυτό το… καμπανάκι ανησύχησε το βαθύ κράτος των ΗΠΑ. Και τώρα… τρέχουν.
