Γράφει ο Τάσος Παππάς
Ποιες είναι οι λαμπρές παραδόσεις της Αριστεράς από τις οποίες εμπνέεται ο νέος ΣΥΡΙΖΑ; Διαβάζουμε στην Πολιτική Διακήρυξη: «Από τη δημιουργία του ΕΑΜ και την Εθνική Αντίσταση, τους δημοκρατικούς αγώνες κατά του μετεμφυλιακού κράτους, τον αγώνα του 114, τον αντιδικτατορικό αγώνα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το μεταπολιτευτικό κύμα του εργατικού και φοιτητικού ριζοσπαστισμού και τη μεγάλη δημοκρατική έκρηξη του ’81».
Δύο απουσίες και μία προσθήκη προκαλούν ενδιαφέρον. Δεν υπάρχει αναφορά στον Δεκέμβρη του ’44 και στον Εμφύλιο 1946-49. Περίοδοι μεγάλης ιστορικής σημασίας για τη χώρα, τις οποίες το ΚΚΕ έχει τοποθετήσει σε περίοπτη θέση στην πλούσια αγωνιστική διαδρομή του.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως (προφανώς) ήταν δύο λανθασμένες επιλογές της τότε ηγεσίας του Κομμουνιστικού Κόμματος που οδήγησαν σε συντριπτικές ήττες το κίνημα και αποδείχτηκαν μοιραίες για την Αριστερά. Αν στην Πολιτική Διακήρυξη γινόταν θετική αναφορά και στον Δεκέμβρη του ’44 και στον Εμφύλιο, θα μπορούσε κάποιος να κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν αποκλείει την ένοπλη σύγκρουση ως μέσο για την κατάληψη της εξουσίας.
Κάτι τέτοιο το ΚΚΕ δεν έχει ενδοιασμούς να το δεχτεί, έχει όμως πρόβλημα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προσπαθεί να αποτινάξει τη ρετσινιά που συστηματικά επιχειρεί η Δεξιά να του κολλήσει, ότι κλείνει φιλικά το μάτι στις οργανώσεις που μετέρχονται τη βία για να πετύχουν τον στόχο τους ή ότι ανέχεται πρακτικές και υποθάλπει συμπεριφορές που κινούνται εκτός των ορίων της αστικής νομιμότητας και του κοινοβουλευτισμού.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι πιο φανατικοί της Νέας Δημοκρατίας (άλλοι βρίσκονται σε υπουργικές θέσεις, άλλοι σε νευραλγικά πόστα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης) σε αρκετές περιπτώσεις στο πρόσφατο παρελθόν αποκαλούσαν τους συριζαίους «κατσαπλιάδες», λέξη που χρησιμοποιούσε κατά κόρον η Δεξιά εναντίον των κομμουνιστών και στον Εμφύλιο και στη συνέχεια, είτε κυβερνούσε η κουστουμαρισμένη εκδοχή της είτε η ένστολη.
Αξιοσημείωτη όμως ήταν η ένταξη στις λαμπρές σελίδες της Αριστεράς της «δημοκρατικής έκρηξης του 1981». Η συγκεκριμένη φράση ενδεχομένως να ξένισε ορισμένους. Πιθανότατα θα αναρωτηθούν «τι δουλειά έχουμε εμείς με το 1981, αυτό ανήκει στο ΠΑΣΟΚ». Λάθος. Η τότε Αριστερά πανηγύρισε για το αποτέλεσμα των εκλογών του 1981. Αρκεί μια ματιά στα πρωτοσέλιδα εκείνων των ημερών του «Ριζοσπάστη» και της «Αυγής». Οι ηγεσίες μάλιστα των κομμάτων της είχαν πιστέψει ότι τα ανοίγματα του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ στο αριστερό ακροατήριο και ο μονομέτωπος αγώνας που έδινε κατά της Δεξιάς θα μεταφράζονταν σε πρόταση για κυβερνητική συνεργασία μετά τις εκλογές. Αυτό δεν συνέβη, αλλά έπρεπε να περάσουν πέντε χρόνια για να διαλυθούν οι αυταπάτες της ιστορικής Αριστεράς.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. Το κόμμα-πυλώνας της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Στις τάξεις του βρίσκονται πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και στην κάλπη του πέφτουν οι ψήφοι των πολιτών που τα προηγούμενα χρόνια επέλεγαν το ΠΑΣΟΚ. Αυτός ο κόσμος έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση δύο φορές, αυτός ο κόσμος τον κράτησε όρθιο τον Ιούλιο του 2019.
Δεν φτάνει όμως μόνον ο αντιδεξιός προσανατολισμός, χρειάζεται να προβληθούν και κείνα τα στοιχεία που τον είχαν δελεάσει και είχε στρατευθεί. Γι’ αυτό και οι συχνές αναφορές του Τσίπρα στον Ανδρέα Παπανδρέου, γι’ αυτό και η υιοθέτηση αναλύσεων και συνθημάτων που παραπέμπουν στο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80 – τελευταία πράξη εισοδισμού στο φαντασιακό των πασόκων ήταν η δήλωση Τσίπρα ότι ήταν σωστός ο ορισμός «μη προνομιούχοι» που είχε καθιερώσει ο Α. Παπανδρέου.
Οσοι αντιμετωπίζουν με δυσπιστία τέτοιου τύπου προσεγγίσεις πρέπει να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι δεν ήταν όλα όσα έκανε το παλαιό ΠΑΣΟΚ για πέταμα. Προσοχή όμως, γιατί υπάρχουν και οι κακόφημες πλευρές του. Αυτές δεν είναι για αντιγραφή, είναι για απόρριψη μετά βδελυγμίας.
Ανάγωγα
Μιλώντας ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας στη «Βραδυνή» είπε μεταξύ άλλων: «Ο Πρωθυπουργός έχει αναλάβει προσωπικά την αποστολή να επανασυστήσει την Πατρίδα μας στον κόσμο. Προβάλλει μια χώρα στην οποία αξίζει να ζει και να επενδύει κανείς. Μια χώρα που διεκδικεί ρόλο στην Ευρώπη και στον κόσμο. Που μπορεί να ονειρεύεται ξανά».
Αρα, η Ελλάδα πριν από τις 7 Ιουλίου του 2019, ήταν, σύμφωνα με τον κ. Πέτσα, μια χώρα παρίας, μια χώρα σκάνδαλο, μια χώρα περιθωριοποιημένη, μια χώρα που δεν άξιζε να την επισκέπτεται κανείς, μια χώρα όπου οι κάτοικοί της δεν μπορούσαν να ονειρευτούν. Η σοβαρότης είναι είδος εν ανεπαρκεία στη σημερινή κυβέρνηση.
