Ελένη Κωστοπούλου: Εκφοβισμός και αντιμετώπιση

Ο εκφοβισμός υπήρχε ανέκαθεν, σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις ιστορικές περιόδους, με διάφορες εκφάνσεις και μορφές κατά περίοδο και κάθε φορά, αυτό εξαρτιόταν, από την ηθική πλευρά των ανθρώπων και το πολιτισμικό υπόβαθρο της κάθε κοινωνίας.

Τα τελευταία χρόνια, ο εκφοβισμός έχει γίνει αντικείμενο διαρκούς έρευνας από επιστήμονες, κυρίως της παιδαγωγικής επιστήμης, και τα αποτελέσματά της, κοινοποιούνται στο διαδίκτυο ή στα ΜΜΕ.

Αν για παράδειγμα, κάποιος ανατρέξει, σε μεταπτυχιακές εργασίες ή διδακτορικές διατριβές ανά τον κόσμο θα βρει εντυπωσιακά αποτελέσματα, τα οποία, καταλήγουν στον πιο πάνω ορισμό αλλά και στα είδη εκφοβισμού.

Μία σειρά ερευνών από Έλληνες επιστήμονες, καταδεικνύει ότι, η ψυχολογική κακοποίηση είναι και η πιο οδυνηρή.

Τα αποτελέσματα της ψυχολογικής κακοποίησης είναι:

• Το θύμα του εκφοβισμού, νοιώθει ανασφάλεια και ενοχές για τον εαυτό του.

• Νοιώθει ότι δεν είναι ικανό, και περιορίζεται η αυτοεκτίμησή του.

Το θύμα του εκφοβισμού παρουσιάζει κατάθλιψη – απομόνωση και εγκατάλειψη.

Σε μικρότερο βαθμό, κατά την επιστημονική κοινότητα, παρουσιάζονται τα ίδια προβλήματα και κατά τη χρήση σωματικής ή λεκτικής βίας.

Τεκμαίρεται λοιπόν από τις έρευνες,  ότι, η ψυχολογική κακοποίηση αποτελεί την προμετωπίδα του εκφοβισμού.

Αν κάποιος, θελήσει να δώσει κάποιες ιδέες για την πρόληψη – αντιμετώπιση ή την καταστολή του προβλήματος, θα λέγαμε, ότι, το τετράπτυχο οικογένεια, σχολείο, κράτος και ΜΜΕ, είναι οι δομές εκείνες, που θα αποτρέψουν το φαινόμενο.

Σε ότι αφορά την οικογένεια, είναι σαφές, ότι πρέπει να γίνει μία συστηματική ενημέρωση, είτε μέσα από το σχολείο, είτε από τα ΜΜΕ, είτε από ειδικές κρατικές δομές που πρέπει άμεσα να δημιουργηθούν. Εκτός όμως από τα παραπάνω, οφείλουμε και εμείς οι ίδιοι να πλησιάσουμε τον συνάνθρωπό μας, να τον ρωτήσουμε πως είναι, όταν οι γονείς ενδιαφέρονται για το διπλανό τους, θα περάσει στη νοοτροπία των παιδιών η αγάπη και η καλή πράξη γιατί, μη ξεχνάμε ότι τα παιδιά έχουν πρότυπο εμάς.

Σε ότι αφορά το σχολείο, το οποίο, αναλαμβάνει την ηθική διάπλαση των παιδιών, επιβάλλεται η αξιοποίηση παιδοψυχολόγων – κοινωνικών λειτουργών – ψυχολόγων – γιατρών κλπ.

Οι οποίοι, πρέπει να έρθουν σε στενότερη επαφή με το σχολείο.

Αυτονόητη επίσης, είναι η βοήθεια προς αυτή την κατεύθυνση των δασκάλων και των διδακτικών εγχειριδίων.

Ο ρόλος των ΜΜΕ, σε ότι αφορά την προβολή της βίας, η οποία, ακόμη και σε αθώες παιδικές εκπομπές υπάρχει και έτσι βίαιες συμπεριφορές εμφιλοχωρούν στο υποσυνείδητο των νεανικών ψυχών.

Θα λέγαμε λοιπόν, ότι τα ΜΜΕ πρέπει να επαναπροσδιορίσουν το είδος των προγραμμάτων που προσφέρουν και να μειώσουν εκείνα που προβάλλουν τη βία.

Τέλος, σε ότι αφορά το κράτος, είναι φανερό από τα παραπάνω, ότι, πρέπει να δει με μεγαλύτερη σοβαρότητα το φαινόμενο και να συνεργαστεί με το σχολείο την οικογένεια και τα ΜΜΕ. Επίσης, να δημιουργήσει δομές πρόληψης – καταστολής.

Κατά την παγκόσμια οργάνωση υγείας, ο εκφοβισμός αποτελεί πρόβλημα δημόσιας υγείας.

Ποιος λοιπόν, δεν θα ήθελε να μην υπάρχουν, προβλήματα δημόσιας υγείας στην κοινωνία μας (;).