Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Μερικά πράγματα φωνάζουν από μακριά. Τέσσερις δημοσκοπήσεις μέσα σε μία εβδομάδα; Τέσσερις μετρήσεις δύο μήνες μετά τις εκλογές; Για ποιον λόγο;
Κανονικά, μετά το «φεστιβάλ των γκάλοπ» τα έτη 2018 και 2019, ειδικώς στην κορύφωση της προεκλογικής εκστρατείας, το λογικόν θα ήταν οι επόμενες μετρήσεις να διεξαχθούν τον Δεκέμβριο. Και πάλι νωρίς θα ήταν, αλλά, εν πάση περιπτώσει, παραδοσιακά τότε οι εταιρίες, στο τέλος της χρονιάς, αποτιμούν τις ευρύτερες τάσεις στην κοινή γνώμη.
Αντί αυτού, είχαμε:
-Στις 16 Σεπτεμβρίου δημοσκόπηση της Opinion Poll, που κατέγραψε πρώτη φορά τη διεύρυνση της μετεκλογικής διαφοράς Ν.Δ. – ΣΥΡΙΖΑ στις 15 μονάδες (από τις 8,32 του Ιουλίου).
-Στις 17 Σεπτεμβρίου δημοσκόπηση της MRB για λογαριασμό του τηλεοπτικού σταθμού Star, στην οποία εμφανίζεται η Ν.Δ. να διευρύνει το προβάδισμά της έναντι του ΣΥΡΙΖΑ στις 14,5 μονάδες.
-Στις 19 Σεπτεμβρίου δημοσκόπηση της Pulse για λογαριασμό του Σκάι, που δίνει προβάδισμα 13,5 μονάδες στη Νέα Δημοκρατία.
-Στις 22 Σεπτεμβρίου δημοσκόπηση της Metron Analysis για την εφημερίδα «Το Βήμα», που δείχνει ακόμη μεγαλύτερο το προβάδισμα της Ν.Δ., στις 16,5 μονάδες.
Κοινός τόπος όλων αυτών των μετρήσεων είναι η κυριαρχία Μητσοτάκη στις δημοτικότητες των πολιτικών αρχηγών, η περαιτέρω διεμβόλιση του Κέντρου από τη Ν.Δ. (η Κεντροδεξιά κερδίζει τη συμπάθεια – ανοχή κόσμου που δεν την ψήφισε τον Ιούλιο), η συμπίεση του ΚΙΝ.ΑΛ. και η εξαΰλωση όλων των μικρών δεξιών κομμάτων. Υπό άλλες συνθήκες ο βομβαρδισμός των δημοσκοπήσεων θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και τυχαίος. Κεκτημένη ταχύτης.
Αξιολογώντας, όμως, ποικίλες και συγκεκριμένες πληροφορίες, καταλήγω ότι η ταχύτης -όχι μόνο των δημοσκοπήσεων- δεν είναι κεκτημένη. Είναι επιλογή.
Η υπερ-επικοινωνία του πρωθυπουργού, για την οποία εκφράσαμε επιφυλάξεις, επιλογή είναι και αυτή για τη μεγιστοποίηση της προσωπικής του κυριαρχίας. Και εκείνη η φράση που είπε ο πρωθυπουργός για το «γκάζι» στην Έκθεση δεν ήταν λογοπαίγνιο. Επιλογή ήταν. Και οι νομοθετικές ρυθμίσεις εξπρές που φεύγουν από το γραφείο του κ. Σκέρτσου και εντάσσονται απευθείας στα νομοσχέδια υπουργών (Ανάπτυξης, λ.χ.) χωρίς έλεγχο επιλογή είναι. Και τα εσπευσμένα ραντεβού στο υπουργείο Υγείας με τις ιδιωτικές εταιρίες που θα συμπράξουν στο νέο Σύστημα Υγείας επιλογή είναι. Και οι διεθνείς συμφωνίες για φρεγάτες, βάσεις, πολεμικό υλικό κ.λπ. επιλογή είναι. Τώρα που γυρίζει! Βουλή, υπουργεία, κρατικός μηχανισμός, κόμμα τρέχουν να κλείσουν εκκρεμότητες σαν να μην έχει καθαρή τετραετία μπροστά της η Ν.Δ., αλλά σαν να… (σχήμα καθ’ υπερβολήν) απέρχεται!
Πράγματι, λοιπόν, βιάζεται ο κ. Μητσοτάκης. Και βιάζεται για να βρίσκεται στο απόγειο της κυριαρχίας του, στο ζενίθ της διαπραγματευτικής δύναμής του, στο μέγιστο της ισχύος του τη στιγμή που θα θέσει τα κεντρικά διλήμματα στο πολιτικό σύστημα: «Ή καταργούμε την απλή αναλογική, εκλέγουμε συναινετικά Πρόεδρο και ολοκληρώνουμε την τετραετία ή κάποια στιγμή εντός του 2020 πάμε σε διπλές εκλογές για να “κάψω” την αναλογική και σας εξαΰλώνω». Εξ ου και οι συνεχείς δημοσκοπήσεις. Εξ ου και η άρνησή του να παραπέμψει τον Τσίπρα για να αποφύγει τη συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Εξ ου και ο Τραμπ, η Μέρκελ και ο Μακρόν.
Μέλημά του είναι να γεμίσει ολοκληρωτικά την εικόνα τη στιγμή που ο Τσίπρας κοιτά πώς θα απογοητεύσει τους βουλευτές του που τρέχουν για τον σταυρό, αρπάζοντάς τους την αποζημίωση για χάρη των κηφήνων. Τη στιγμή που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χρειάζεται να πάει μέχρι το Βατικανό και να φωτογραφηθεί με τον Πάπα για να κερδίσει θέση στο δελτίο ειδήσεων. Την ώρα που ο Τσακαλώτος υπονομεύει τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ ως «πασοκοποίηση». Εάν το ΚΙΝ.ΑΛ. και άλλες δυνάμεις δεν ψηφίσουν την κατάργηση της απλής αναλογικής, ο κ. Μητσοτάκης θα εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και έως τον Ιούνιο, αναλόγως και της γενικότερης διεθνούς συγκυρίας, θα λάβει τις τελικές αποφάσεις του.
Όσο έχει με άνεση, χωρίς τη φθορά της εξουσίας, το πάνω χέρι. Κορυφαίος υπουργός, στον οποίο έθεσα υπ’ όψιν το σενάριο, μου απάντησε: «Αποκλείεται». Παλαιός κοινοβουλευτικός, εκ των κορυφαίων, μου είπε το ακριβώς αντίθετο: «Για να βιάζεται τόσο, τίποτε δεν αποκλείεται».
