Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Σε μία χώρα με μύρια όσα προβλήματα, ξέφραγο αμπέλι για κάθε λογής λαθροεποίκους, με σπασμένη τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, καθημαγμένη οικονομικά και εξαρτημένη από τον δανεισμό, ποιος στα αλήθεια μπορεί να σκέφτηκε ως προτεραιότητα τη… μετονομασία σταθμών του μετρό;
Με τελετές, παράτες και ταρατατζούμ. Παρουσία, λέει, του πρωθυπουργού και του Προέδρου της Δημοκρατίας, που προφανώς δεν έχουν κάτι σοβαρότερο να κάνουν… Κι όμως, αγαπητοί αναγνώστες, ζουν και τέτοιοι ανάμεσά μας. Που πληρώνονται από εμάς για να μηχανεύονται με το περιορισμένο μυαλό τους μεθόδους εμετικής κολακείας προς εκείνους που τους διόρισαν.
Πρώτα πρώτα, για να μετονομάσεις κάτι πρέπει να συντρέχει κάποιος λόγος. Θυμάμαι ακόμη τη γελοία προσπάθεια του αλήστου μνήμης Παπουτσή, που εισηγήθηκε ως δημοτικός σύμβουλος τη μετονομασία της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας σε λεωφόρο Ανδρέα Παπανδρέου και της λεωφόρου Αμαλίας σε Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η βλακώδης εκείνη εισήγηση έγινε πανηγυρικά δεκτή από το τότε δημοτικό συμβούλιο του αντικαταστάτη της Ντόρας, Θόδωρου Μπεχράκη, με την τιμητική εξαίρεση του Λευτέρη Σκιαδά και της Φωτεινής Πιπιλή, που μειοψήφησαν. Κι αν σήμερα βρείτε εσείς έστω έναν Έλληνα που να λέει τη Βασιλίσσης Σοφίας «Λεωφόρο Παπανδρέου» σφυρίξτε μου κλέφτικα…
Σήμερα κάποιος άλλος νεροκουβαλητής της οικογένειας Μητσοτάκη είχε την έμπνευση να τιμήσουμε τα τριάντα χρόνια από τον θάνατο του Παύλου Μπακογιάννη, μετονομάζοντας τον σταθμό μετρό του Ευαγγελισμού. Και, για να ισιώσει το πράγμα, να βαφτίσουμε τον «Άγιο Δημήτριο» σε σταθμό «Αλέκος Παναγούλης», όπως είχε μισο-αποφασίσει η προηγούμενη διοίκηση.
Είχαν προγραμματίσει και τελετή -πανάθεμά τους- την επόμενη Κυριακή… χοροστατούντος του Προέδρου της Δημοκρατίας, που θα εκφωνούσε την κεντρική ομιλία, παρόντος του πρωθυπουργού Κυριάκου, «ο οποίος θα αποκαλύψει το νέο όνομα του σταθμού… της οικογένειας του τιμώμενου προσώπου και εκπροσώπων των Αρχών της πόλης των Αθηνών». Εμείς κι εμείς, δηλαδή… Δεν θα σχολιάσω τη σημειολογία της επιλογής μιας δημόσιας επιχείρησης με χίλιες δυο καθημερινές εκκρεμότητες, όπως η Αττικό Μετρό, που με πρόεδρο τον Ταχιάο θυμήθηκε αίφνης τον Παύλο Μπακογιάννη. Τον πατέρα του δημάρχου της Αθήνας και ανιψιού του σημερινού πρωθυπουργού.
Θα επισημάνω, όμως, ότι και τα δύο ονόματα σταθμών που καταργούνται έχουν θρησκευτική αναφορά. Το ένα μάλιστα είναι συνδεδεμένο με το ιστορικό νοσοκομείο της πρωτεύουσας, το κτίριο του οποίου εξακολουθεί σήμερα να αποτελεί ισχυρό τοπόσημο της Αθήνας. Πόσο… Παπουτσής πρέπει να είσαι για να πιστεύεις ότι, αντί να λέει ο Αθηναίος «θα κατέβω στον Ευαγγελισμό», θα λέει «θα κατέβω στον Μπακογιάννη»; Απίστευτες φαιδρότητες και αχρείαστες φιέστες σε μια πόλη με τεράστιες πληγές. Ευτυχώς που κάποιοι στου Μαξίμου το κατάλαβαν και το σφύριξαν αρμοδίως.
Προέκυψαν τώρα δεύτερες σκέψεις, λόγω του… κόστους των πινακίδων (σ.σ.: εδώ γελάμε). Η υπόθεση μάλλον πάει για «άδειασμα» της νεόφερτης διοίκησης στην Αττικό Μετρό, που θα χρεωθεί την πατάτα. Τέτοιο overdose στο γλείψιμο δεν αντέχεται ούτε από τους αποδέκτες…
ΥΓ.: Αργά χθες ο… νεροκουβαλητής «κάρφωσε» την Οικογένεια ως πηγή έμπνευσης της ατυχέστατης ιδέας. Για να εξιλεωθεί. Πιθανότατα, όμως, λέει και την αλήθεια. Τραγικό ξεκατίνιασμα, απτό δείγμα του πώς κάποιοι αντιλαμβάνονται τις προτεραιότητες αυτής της χώρας. Πάμε καλά, το ομόλογο πέφτει…
