Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2019
Η σημερινή Ευρώπη προσομοιάζει σε μια μάλλον κακόγουστη διάψευση των οραματικών προσδοκιών των εμπνευστών της. Οι «πατέρες» της νέας, μεγάλης, κοινής πατρίδας μας, πίστευαν ότι μια προσεκτική σύνθεση των διαφορών των λαών μας, σε επίπεδο κουλτούρας, ψυχοσύνθεσης και ιστορικής μνήμης, θα χάριζαν στις γενιές που θα ακολουθούσαν μια Ένωση προορισμένη να κυριαρχήσει στον πλανήτη.
Δεν είχαν άδικο. Το εγχείρημα ωστόσο έμοιαζε εξαρχής καταδικασμένο σε αστοχία υλικού, εξαιτίας δυο βασικών παραμέτρων. Οι λαοί χρειάζονται… παρότρυνση για να πάρουν τις μεγάλες αποφάσεις για το μέλλον τους. Και τέτοιες παροτρύνσεις μπορούν να τις εγγυηθούν και να τις ενσαρκώσουν μονάχα πληθωρικά ηγετικά αποτυπώματα.
Στη διαδρομή των πολλών δεκαετιών που ακολούθησαν, η Ευρώπη αντιμετωπίζει τη συνειδητοποίηση του δέους αμφότερων των παραμέτρων. Οι λαοί της ηπείρου μας δυσκολεύονται να… ξεβολευτούν, ώστε να διεκδικήσουν ένα διαφορετικό μέλλον. Και την ίδια στιγμή, έχει ατονήσει επικίνδυνα το βάρος του ηγετικού αποτυπώματος, όσων θα έπαιρναν πάνω τους την ευθύνη της προσπέρασης του ιστορικού αδιεξόδου.
Η κρίση της τελευταίας δεκαετίας, έβγαλε στους ευρωπαϊκούς λαούς τον χειρότερο εαυτό τους. Λειτούργησε δηλαδή πολλαπλασιαστικά για τα πιο ατελή και προβληματικά γονίδια της κοινωνικής μνήμης των λαών μας. Με αναπόφευκτη συνέπεια τη συρρίκνωση των θετικών. Εκείνων που κινητροδοτούσαν αλλαγές και συνειδησιακές επαναστάσεις.
Η χώρα μας βρέθηκε στον πυρήνα αυτής της κρίσης. Υπέστη τις πιο άδικες και ακραίες πιέσεις. Και καθώς ο λαός μας είναι περισσότερο συναισθηματικός από κάθε άλλον στην Ευρώπη, η «σκοτεινή πλευρά» του γονιδίου μας… χόρευε τανγκό με την εθνική αυτοκαταστροφή.
Στον επίλογο σχεδόν αυτής της μοιραίας δεκαετίας, μετά την πολιτική αλλαγή της 7ης Ιουλίου εντός συνόρων, αλλά και την αλλαγή σκυτάλης στην πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η συγκυρία φαντάζει σκανδαλιστικά ενδιαφέρουσα για να κερδίσουμε τα χαμένα χρόνια της εθνικής διαδρομής. Να διορθώσουμε το μέλλον.
Να αποπειραθούμε τουλάχιστον, να ξαναγίνουμε «το δέκα το καλό», όπως μας επέβαλε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε μια ευρωπαϊκή ηγεσία που δεν… ενθουσιαζόταν με την εικόνα μας στον καθρέφτη του κοινού μέλλοντος.
Μια Ελλάδα που θα ανακτήσει σχέση ισοτιμίας με την ευρωπαϊκή ηγεσία. Και θα πρωταγωνιστήσει στην κοινή αλλαγή. Ένας εθνικός στόχος για τον οποίο αξίζει τον κόπο να ξεχάσουμε, έστω προσωρινά, τη «σκοτεινή πλευρά» μας.
