Ελένη Κωστοπούλου: Η χρησιμότητα του μαθήματος της αγωγής

Ένας διαρκής αγώνας αρχίζει. Το θέμα που προκύπτει είναι, εάν υπάρχει συγκεκριμένος προσανατολισμός, σε ότι αφορά τους στόχους που πρέπει να θέτει κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης, και ποιος τελικά, είναι ο σκοπός της.

Σίγουρα πάντως, οι στόχοι αυτοί δεν έχουν καμία σχέση, με το 22% του ποσοστού ανεργίας των πτυχιούχων πανεπιστημίου που παρέμειναν στην Ελλάδα, ή με το 40% της ανεργίας των νέων γενικά, ή με το 50% της ανεργίας των αποφοίτων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Επίσης, δεν σχετίζονται με την εξαγωγή ανθρωπίνου κεφαλαίου στο εξωτερικό, όπου, οι νέοι αναζητούν μία καλύτερη τύχη.

Κάθε ηγεσία του εκάστοτε υπουργείου παιδείας, θέτει και πρέπει να θέτει στόχους , για κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα.

Δυστυχώς, οι στόχοι αυτοί δεν είναι σταθεροί και αυτό φαίνεται, από τις συχνές αλλαγές των εκπαιδευτικών συστημάτων, των βιβλίων, ακόμη και της φιλοσοφίας διδασκαλίας των εκπαιδευτικών.

Οι αλλαγές αυτές, έχουν προκαλέσει, αν μη τι άλλο, αναστάτωση στα παιδιά και στις οικογένειές τους, και προφανείς αδικίες.

Στο παρόν άρθρο, προτείνονται λύσεις, που αφορούν κυρίως το δημοτικό σχολείο, το οποίο αποτελεί τη βάση για τη μαθησιακή εξέλιξη των παιδιών.

Αν θεωρήσουμε ότι, μία μονάδα πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι ένα σύστημα που αποτελείται από κτήρια, υποδομές, δασκάλους, εποπτικό υλικό, εγχειρίδια, μαθητές και γονείς, θα αναφερθούμε στο προφανές, ότι, όλα αυτά πρέπει να ενισχυθούν δαπανώντας περισσότερα χρήματα, από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Η ουσία είναι, στο τι πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά στις ηλικίες 6 έως 12 ετών. Θα λέγαμε, ότι, τα παιδιά πρέπει να γίνουν κοινωνοί της ανάγνωσης, γραφής και βασικής αριθμητικής. Είναι πραγματικά αδιανόητο, οποιοδήποτε παιδί, μετά από έξι χρόνια φοίτησης στο δημοτικό, να μη γνωρίζει πολλαπλασιασμό, διαίρεση και βασική ορθογραφία.

Περαιτέρω μαθήματα, όπως, γεωγραφία, ιστορία και τα θρησκευτικά, πρέπει να υπάρχουν στο αναλυτικό πρόγραμμα, έτσι ώστε, οι απόφοιτοι του δημοτικού να αποκτούν γενικές γνώσεις, χρήσιμες για τη ζωή τους. Δεν πρέπει να παραληφθεί επίσης, και ο τομέας της πληροφορικής και των ξένων γλωσσών διότι, ζούμε πλέον υπό το καθεστώς της παγκοσμιοποίησης, είτε αυτό μας είναι αρεστό είτε όχι. Όλα τα παραπάνω, θα πρέπει να διδάσκονται με απλό, λιτό κατανοητό τρόπο και παράλληλα να δίνεται έμφαση στη χρησιμότητα του κάθε μαθήματος, έτσι ώστε, ο κάθε μαθητής να καταλαβαίνει, γιατί διδάσκεται, αυτό που διδάσκεται.

Κλείνοντας, αφήσαμε τελευταίο, το μάθημα της κοινωνικής πολιτικής και ηθικής αγωγής.

Η χρησιμότητά του, είναι αδιαμφισβήτητη, διότι, μία κοινωνία με μέλη τα οποία, δεν εφαρμόζουν τους κοινωνικούς και ηθικούς κανόνες, είναι δεδομένο, ότι θα οδηγηθεί σε  οικονομική και κοινωνική παρακμή.

Πολλοί σήμερα υποστηρίζουν, ότι, η κρίση που μαστίζει τη χώρα μας, είναι ηθική – αξιακή.

Άραγε λοιπόν, διερωτάται κανείς: Μήπως μία από τις αιτίες της κρίσης, είναι και η μη ορθή διδασκαλία του συγκεκριμένου μαθήματος, εδώ και δεκαετίες (;).

Το σχολείο, μετά την οικογένεια, συμβάλλει πολύ στην καλλιέργεια του παιδιού. Αν η βάση της παιδείας είναι η δημιουργία καταρτισμένων και ολοκληρωμένων ανθρώπων, που να διαθέτουν γνώση και πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, τότε τα μέλη της κοινωνίας, με την κατάλληλη μόρφωση εφοδιασμένα, ζουν αρμονικά και χωρίς προβλήματα.

Χρέος, της πολιτείας, αλλά και κάθε ανθρώπου, είναι η μόρφωση, η καλλιέργεια του πνεύματος και της ψυχής. Δεν επαρκεί, η άνετη υλική διαβίωση, δεν φτάνουν τα άφθονα υλικά αγαθά για να θεωρηθούμε μορφωμένοι. Αν ο στοχασμός, η κρίση, η λογική, η παρατήρηση, η φαντασία, η κρίση δεν λειτουργούν, λόγος για μόρφωση δεν μπορεί να γίνει. Γνώσεις στείρες και αγονιμοποίητες, αναφομοίωτες, δεν είναι μόρφωση. Η προσπάθεια για τον εξωραϊσμό του πνεύματος και της ψυχής, για την ολοκλήρωση και τελείωση του ανθρώπου είναι μόρφωση, και πρέπει να γίνει αυτό συνείδηση σε όλους και ανάγκη για όλους.